ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1002

เวลานี้แสงดาวก็ถึงคอนโดแล้ว แต่ว่า ที่ทำให้เธอโกรธมาก พอเธอมาถึงคอนโด เธอขึ้นมาแล้ว เคาะประตูอย่างนาน แต่ดันไม่มีใคร

“คุณแสงดาว น้องชายคุณไปบริษัทแล้วหรือเปล่า？”

วาริชที่ตามอยู่ด้านหลังเห็น จึงเตือนไปว่า

แสงดาวโกรธมาก พูดว่า：“เขาไม่ใช่น้องชายฉัน！”

จากนั้นเธอก็จากไปด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ไปที่หิรัญชากรุ๊ป

สุดท้าย ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ พอถึงหิรัญชากรุ๊ปแล้ว เธอก็ไม่ได้ไปเจอคณาธิป แต่เป็นฐานิษเลขาของเขา เก็บของแทนเขาในห้องทำงาน

“อะไรนะ？ตอนนี้เขาไม่ตั้งใจจะมาแล้วเหรอ？”

“ไม่ใช่ค่ะ คุณหนู ฉันแค่จัดเอกสารและโต๊ะทำงานให้เขา ประธานคณาธิปไปพบลูกค้า คุณหนูจะมาพบเขาเหรอคะ？”

ฐานิษเงยหน้ามองเธอ ใบหน้าเล็กๆ ดูนิ่งๆ ตอบคำถามเธอย่างอดทน

แสงดาวเห็นแบบนี้

เธอไม่อยากปฏิเสธ เวลานี้ ตอนที่เธอได้ยิน ในใจก็ยังโล่งอก

แสงดาวออกมาจากบริษัท วาริชตามมาติดๆ

“คุณอย่าเอาแต่ตามฉันมาได้ไหม？คุณกลับบ้านไม่ได้ งั้นคุณก็ไปต่างประเทศต่อเถอะ คุณเอาแต่ตามฉันทำไม？บ้าหรือไง？”

ในที่สุดแสงดาวก็ทนไม่ไหวแล้ว พอออกมาแล้ว เธอก็ด่าคนๆ นี้

วาริชก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“ไม่ ไม่ใช่ครับ คุณแสงดาว ผมแค่อยากรอคุณว่าง แล้วพวกเราไปเอาชิ้นส่วนรถยนต์จี๊ฟที่คุณต้องการที่บริษัทขนส่งด้วยกัน พอพวกเราประกอบเสร็จ ผมก็จะไป”

“อะไร？”

ความโกรธของแสงดาวอัดอั้นอยู่ในอก

จี๊ฟ？

ไอ้ถั่วงอกนี่ ตามเธอมาตั้งแต่เมื่อวานที่เธอเมาจนถึงตอนนี้ ที่แท้ก็เพื่อเอาชิ้นส่วนมาให้เธอ？

แสงดาวด่าไม่ออกเลย

“คุณมาเพื่อเอาสิ่งนี้มาให้？”

“อือ！”วาริชพยักหน้าแรงๆ

“แต่ว่า คุณไม่ต้องห่วง นี่ไม่ได้ลักลอบมา ผมซื้อมาจากช่องปกติครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

หลังจากเขายอมรับแล้ว ก็กลัวเธอจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย

แสงดาวปวดหัวมาก

ตอนนี้เธอมั่นใจได้แล้วจริงๆ ว่า คนๆ นี้โง่ เธอแค่พูดไปงั้นๆ แต่เขาดันจริงจังกับมันมาก และยังเอาชิ้นส่วนนี้มาตั้งหลายพันไมล์

แสงดาวพูดไม่ออก

“เท่าไหร่？”

“ไม่……ไม่เอาเงินครับ ถือเป็น……”

“หุบปาก！ฉันแสงดาวต้องการให้นายเอามาให้ด้วยเหรอ？ถ้าไม่เอาเงิน ก็เอาของสิ่งนี้ไปเลย！”ในที่สุดเธอก็พูดอย่างอารมณ์เสีย

วาริชตัวสั่น ได้แต่ยอมรับ

เขาแอบมองเธอ ตอนที่เธอไม่สังเกต

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและปีตินั้น แทบจะล้นออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือของม็อกโก

เขาหาเรื่องตายจริงๆ！

นัยน์ตาของเขาดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สังเกตเห็น เวลานี้ ก็มีความอาฆาตออกมาจากร่างกายของเขา ความอาฆาตนี้ ยังไม่รุนแรงเท่ากับที่สู้กับศัตรูก่อนหน้านี้เลย！

“พลตรี？”

ผ.บ.คนอื่นๆ ต่างตกใจกลัว

“ตูม——”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอกเต็นท์ ทุกคนต่างได้ยิน หลังจากสีหน้าเปลี่ยนไป ก็รีบออกจากเต็นท์ทันที

รวมทั้งม็อกโก

“พวกคุณฟังนะ ถ้าพวกคุณไม่ให้ทางออกพวกเรา ผมจะฆ่าเธอเดี๋ยวนี้！”

หลังจากที่ควันระเบิดจากลูกปืนใหญ่ลอยขึ้นมาแล้วหายไป ไม่มีใครคิดว่า แก๊งนั้นที่โดนพวกม็อกโกล้อมไว้เป็นเวลาหลายวัน ชัดเจนว่าล้อมไว้อย่างแน่นหนา

พวกเขาจับตัวประกันปรากฏตรงหน้าพวกเขา

“นั่นใครน่ะ？”

ผ.บ.ที่ยืนอยู่ตรงนี้เห็นตัวประกันนี้แล้ว ต่างก็พากันตั้งคำถาม

มีเพียงม็อกโก หลังจากเขาเห็นแล้ว ก็ดูตกตะลึง

“พี่！พี่รีบมาช่วยฉัน！！พี่——”