ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1022

วาริชนำตัวแสงดาวส่งมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งแล้ว

ในตอนที่แสงดาวมองเห็นสูตินรีแพทย์คนนั้นอีกครั้ง เมื่อเงื่อนไขเปลี่ยนไปจึงกุมมือเอาไว้

“เป็นอะไรเหรอ? มีเรื่องอะไรอีก? ฉันพูดกับพวกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? อยากจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ก็นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงอย่างเดียว พวกคุณคิดอยากจะทำอะไร?ไม่ต้องการเด็กคนนี้จริงๆเหรอ?”

“……”

“ไม่ใช่อย่างนั้น คุณหมอ ผมแค่อยากจะส่งภรรยาของผมมารักษาตัวที่โรงพยาบาล อยู่ที่นี่ค่อนข้างปลอดภัย รบกวนคุณช่วยทำเรื่องนอนที่โรงพยาบาลให้ด้วยเถอะ”

คาดไม่ถึงอย่างมาก วาริชเปลี่ยนคำพูดไปแล้ว

เขาไม่ได้ให้หมอทำแท้งให้กับแสงดาว ทว่าให้เธอรักษาครรภ์นี้เอาไว้นอนโรงพยาบาลต่อ

แสงดาวออกแรงกำมือ

เธอไม่อยากยอมรับเลย วินาทีนี้ เธอกลับปล่อยวางลงแล้ว เหมือนกับว่ารอดตายมาได้ในที่สุด

ทำไมเธอถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้?

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการเด็กคนนี้เหรอ? อยากจะให้มันหลุดออกมาจากหว่างขาของตัวเอง อยากจะลบล้างทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้น

แสงดาวรู้สึกเกลียดตัวเองอย่างมาก！

ในที่สุดคุณหมอก็ทำเรื่องนอนโรงพยาบาลให้แล้ว วาริชจึงพาแสงดาวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

“คุณแสงดาว ขอโทษด้วย ผมตัดสินใจไปเอง ผมรู้ว่าคุณไม่ต้องการเด็กคนนี้ แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์ร่างกายของคุณไม่ค่อยจะดี พวกเรารักษาร่างกายให้ดีก่อน ค่อยว่ากันอีกทีดีไหม?”

หลังจากสงบลง วาริชก็กลับมาเป็นลักษณะที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองแบบนั้นอีก กล่าวขอโทษกับเธอ

ใบหน้าของแสงดาวเต็มไปด้วยความอึมครึมจ้องมองไปที่เขา

“ออกไปซะ！”

เธอโมโหอย่างขีดสุด สุดท้าย จึงพูดกับเขาออกไปเพียงหนึ่งคำ！

วาริช：“……”

    ——

เมือง A

เส้นหมี่เองก็ไม่ได้นอนทั้งคืน

เธอยังรอข่าวคราวจากทางด้านแสงดาวอยู่ตลอด แต่ว่าคืนนี้ เธอรอจนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน ก็ยังไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย

“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

แสนรักตื่นแล้ว เปิดเปลือกตาขึ้นมา มองเห็นเธอแอบลุกขึ้นมาดูโทรศัพท์ตั้งแต่เช้าตรู่

ทันใดนั้น ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ชอบใจนักแล้ว

เธอเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นขนาดนี้เลยเหรอ?

“ปะ……เปล่าไม่ได้ทำอะไร แค่ดูว่ากี่โมงแล้ว วันนี้จะมีคุณครูเข้ามาสอนหนังสือพวกเด็กๆ ฉันต้องให้พวกเขาตื่นแต่เช้าสักหน่อย”

ทันใดนั้นเส้นหมี่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ทันใด เธอถึงกลับหดตัวลง หลังจากนั้นรีบปิดโทรศัพท์แล้ววางกลับไป

อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้จะเชื่อคำพูดของเธอได้อย่างไร?

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่ได้โมโหแล้ว ทว่าต้องการจะรู้สถานการณ์ในตอนนี้ เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

“ฮัลโหล? ผมคือแสนรัก คุณอยู่ที่ประเทศZใช่ไหม?”

“ยังอยู่ ทำไมเหรอ?”

ในสายโทรศัพท์ น้ำเสียงหนักแน่นของผู้ชายดังออกมา เส้นหมี่ที่ยังหมอบอยู่บนหน้าอกของคนคนนี้ ใบหูทั้งสองตั้งขึ้นมาทันที

เหมือนกับว่า……จะเป็นม็อกโก?

“แสงดาวไปที่ย่างกุ้งแล้ว เธอไปตามหาคณาธิป คุณไปดูสักหน่อย สถานที่นั้นไม่เหมือนในประเทศ ถ้าหาเจอแล้ว ส่งตัวเธอกลับมาให้ผม！”

แสนรักพูดกับสายในโทรศัพท์ ออกคำสั่งกับคนคนนั้นออกไปโดยตรง

ดวงตาของเส้นหมี่เปล่งประกายขึ้นมาทันใด

ยังมีเรื่องดีอะไรอีกเหรอ?

ม็อกโกก็อยู่ที่ย่างกุ้งด้วย งั้นครั้งนี้ทั้งสองก็มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแล้วล่ะสิ? มีโอกาสแล้ว ยังจะมีเรื่องอะไรที่คุยกันไม่ชัดเจนอีก? ความรักความรู้สึกจะไม่เร่าร้อนได้อย่างไร?

เส้นหมี่อดที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปากไม่ได้

“ได้ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะส่งเธอกลับไป” ในที่สุดม็อกโกก็รับปากคนในสายโทรศัพท์แล้ว

“แต่ว่า ทำไมเธอถึงได้ตามหามาถึงที่นี่กันนะ? ถ้าคณาธิปมาที่นี่จริงๆ แค่กลัวว่าเธอจะหาไม่เจอ ก็ไม่จำเป็นต้องให้ผมส่งเธอกลับไป”

ในสายโทรศัพท์เขาก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก

แสนรักได้ยินแล้ว ด้านหนึ่งมองมาที่ผู้หญิงของตัวเองที่อยู่บนหน้าอกของเขาที่กำลังฉีกยิ้มกว้างแวบหนึ่ง อีกด้านหนึ่ง ยังถือโทรศัพท์อยู่：“เขาไม่อยู่ที่นั่น！”