ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 103

ชินจังหนีไป มือก็ยังคงจูงน้องสาวเอาไว้ แล้วไม่ได้สนใจแด๊ดดี้อีก สองพี่น้องวิ่งไปทางด้านหน้า โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเช่นกัน แต่พวกเขาคิดเพียงแต่ว่าอยากจะไปหาหม่ามี๊ และพี่น้องฝาแฝดของเขา

และแสนรักถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ จากนั้นก็ก้าวยาวๆไปเอาเด็กทั้งสองคนกลับมา

“พวกเราจะวิ่งอะไรกัน?”

“แด๊ดดี้ปล่อยพวกเรานะ แด๊ดดี้ไม่ช่วยหม่ามี๊ ผมจะไปช่วยเอง!”

ชินจังแสดงอาการที่ดูโมโหมากออกมา ดวงตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นจ้องมองแด๊ดดี้นิ่ง ปากเล็กๆก็ยังคงตะโกนคำว่าหม่ามี๊ออกมาอย่างชัดเจนอีกครั้งหนึ่ง

ตะโกนออกมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าไม่เหมาะสม จึงปิดปากเล็กๆลงทันที

แต่ ที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากก็คือ ครั้งนี้แด๊ดดี้ที่นิสัยไม่ดีมาโดยตลอด เขาเรียกคำว่าหม่ามี๊ต่อหน้าถึงสองครั้ง แต่กลับไม่อารมณ์เสียออกมา

เขามองพิจารณาชินจังจากบนลงล่าง จากนั้นก็เอาตัวชินจังและน้องสาวโยนเข้าไปในรถ

เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ แล้วตัวเองก็ขึ้นรถไปด้วยเช่นกัน สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที

หลังจากนั้นไม่กี่นาที มายบัคสีดำที่ขับออกมาจากเขตเมืองเก่า ก็ได้รับสายจากเค : “ประธานครับ เจอสถานที่แล้วครับ อยู่บนเรือร้างลำหนึ่งที่ท่าเรือ ทางนี้ได้ส่งเฮลิคอปเตอร์และมือปืนซุ่มยิงที่มีสมรรถนะไปแล้วครับ”

“รู้แล้วล่ะ”

หลังจากที่แสนรักได้ยินแล้ว ก็วางสายไป

อาการที่แสดงออกของเขาในเวลานี้ ความจริงแล้วมองไม่ออกถึงความขึ้นๆลงๆนี้ เป็นท่าทางที่ดูนิ่งมาก ท่าทางยังคงยืดตรง ใบหน้าที่หล่อเหลา ยังคงสงบนิ่งใจเย็นเหมือนที่ผ่านมา ดูแล้วไม่เหมือนกับจะรีบไปที่สถานที่ถูกลักพาตัว แต่กลับเหมือนจะไปที่บริษัทเสียมากกว่า

แต่เพียงแค่โจรลักพาตัวคนหนึ่งแค่นี้ ไม่เพียงแต่ใช้เฮลิคอปเตอร์เพียงเท่านั้น ยังมีมือปืนซุ่มยิงที่มีสมรรถนะอีก ก็รู้แล้วว่านี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจมากแค่ไหน

หลังจากนั้นสิบห้านาทีโจรลักพาตัวก็ได้รับสายจากแสนรัก และเวลานี้ เขารอจนกระวนกระวายใจไปแล้ว เหมือนกับสุนัขที่ถูกขังเอาไว้ในกรงเลยอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นสายโทรเข้ามา เขาก็รีบหยิบขึ้นมารับสายด้วยความดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง : “ฮัลโหล?”

“เด็กล่ะ?”

หลังจากที่รับสายแล้ว เสียงของแสนรักที่อยู่ในสายนั้นราบเรียบมาก เอ่ยออกมาแบบนี้อย่างตรงไปตรงมา

โจรลักพาตัวนั้นรู้สึกอึ้งไป : “คุณรู้ได้ยังไงว่าเด็กยังไม่ตาย?”

แสนรักหัวเราะเยาะ : “จุดประสงค์ของแกคือได้เงิน แกฆ่าเขา แล้วจะเอาอะไรมาเป็นแต้มต่อล่ะ? แล้วอีกอย่าง แกกล้าฆ่าไหม? เป็นลูกของฉันแสนรักจริงๆ แกฆ่าเขาแกคิดว่าแกจะยังสามารถใช้ชีวิตได้อยู่อีกไหม?”

โจรลักพาตัว : “………”

ใบหน้าทั้งแดงและซีดสลับกันขึ้นมาทันที พูดไม่ออกอีกเลยแม้แต่คำเดียว

นี่ก็คือความแตกต่างของสติปัญญา!

ในที่สุดโจรลักพาตัวก็ทำได้เพียงยอมรับออกมาด้วยความอาย : “ใช่ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณเตรียมเงินพันล้านเอาไว้แล้วใช่ไหม?”

“เรียบร้อยแล้ว แต่แกต้องให้ฉันเห็นคนก่อน!” แสนรักเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชาในสาย

“หม่ามี๊ หม่ามี๊--”

“แกมานี่ ถ้าไม่อยากจะให้แม่แกตาย ก็ว่าง่ายๆหน่อย”

โจรลักพาตัวคนนี้ลากตัวคิวคิวมา เด็กเพียงห้าขวบ ไม่คิดว่าสัตว์ร้ายตัวนี้จะทำเหมือนกับเหยี่ยวที่จับลูกไก่อยู่อย่างไรอย่างนั้น ไม่ต้องลงแรงเลยแม้แต่นิดเดียวก็หิ้วตัวเขาขึ้นมาแล้ว

“ปล่อยเขา! แกปล่อยเขานะ!!!”

เส้นหมี่ที่อยู่ที่พื้นนั้นเห็นเข้า ก็ตะโกนร้องออกมาอย่างสุดกำลังในทันที ปีนป่ายขึ้นมา ทั่วทั้งร่างกายนั้นเต็มไปด้วยเลือด ต้องการจะให้สัตว์ร้ายตัวนี้ปล่อยลูกของเธอ แต่เขาจะรับปากเธอได้อย่างไรกัน?

ไม่นาน โจรลักพาตัวก็พาเด็กมาอยู่ตรงหน้าเลนส์กล้องแล้ว

และทันใดนั้นเอง แสนรักที่จ้องมองหน้าจออย่างด้วยความอาฆาตนี้ ก็เบิกดวงตาขึ้นมาในทันที!

เหมือนกับว่ามีอะไรหนักๆมาเคาะอยู่ในหัวของเขา เขาจ้องมองใบหน้าเล็กๆตรงหน้าเลนส์กล้องนั้น แล้วก็ปรากฏเป็นภาพขาวดำไปชั่วขณะหนึ่ง

นี่คือใคร?

ชินจังใช่ไหม?

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ชินจังอยู่ข้างๆเขาตรงนี้ ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนี้คือใครกันแน่ ทำไมถึงได้หน้าเหมือนชินจังขนาดนี้?

ดวงตาของเขานั้นหดลง จ้องมองใบหน้าเล็กๆนั้นอย่างไม่ละสายตาไปไหน และเวลานี้เองในดวงตาที่มืดมนนั้น มีอะไรบางอย่างกำลังหมุนวนอย่างลึกซึ้ง