ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 105

และเป็นเพราะเหตุนี้ หม่ามี๊เองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยเช่นกัน

คิวคิวเช็ดขอบตาที่แดงและเปียกชื้น เป็นเวลานานจนสุดท้ายแล้วอารมณ์ก็ผ่อนคลายลงมาแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นแด๊ดดี้จะโทษหม่ามี๊ไหมครับ?”

“อะไรนะ?”

“หม่ามี๊ไม่ได้บอกแด๊ดดี้ว่ายังมีผมอยู่ด้วย รอหม่ามี๊ฟื้นขึ้นมาแล้ว หม่ามี๊จะตำหนิเธอหรือเปล่า?” คิวคิวจ้องมองไปยังแด๊ดดี้ในที่สุด ในดวงตาดวงเล็กๆนั้นแดง ไม่ได้มีความน้อยใจอยู่แล้ว

แต่เขามีความรู้สึกไม่สบายใจและความกังวลเพิ่มเข้ามา จ้องมองแสนรักอย่างไม่ละสายตา

แสนรักจะตำหนิว่าเส้นหมี่หรือเปล่า?

แน่นอนว่าคำตอบนั้นคือโทษอยู่แล้ว ห้าปีผู้หญิงที่สมควรตายคนนั้น ทั้งๆที่ตอนนั้นบอกว่ามีเพียงแค่ชินจังคนเดียวที่มีชีวิตมาได้

แต่ตอนนี้ล่ะ?

ไม่เพียงแค่ตัวเธอเองที่เหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่ ตอนนี้ยังมีลูกชายอีกคนหนึ่งที่โผล่ออกมาด้วย แล้วก็มีท่าทางร่าเริงมีชีวิตชีวาด้วยเช่นกัน เขาไม่โมโหสิถึงจะแปลก ถ้าหากว่าตอนนี้เธอไม่ได้นอนอยู่ในห้องผ่าตัดเหมือนกับตายไปครึ่งนึงแล้วแบบนี้ เกรงว่าก็คงจะถูกเขาจับโยนลงทะเลไปตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ตอนนี้......

ดวงตาของแสนรักมีภาพที่เลือดนองเต็มไปหมดฉากนั้นแล้ว ในที่สุดริมฝีปากบางของเขาก็เม้มเข้าหากัน แล้วส่ายหน้า

“ไม่หรอก เธอเลี้ยงดูเรามาจนโต แด๊ดดี้ไม่โทษเธอหรอก”

“จริงเหรอครับ?”

ในที่สุดคิวคิวก็รู้สึกดีใจขึ้นมาแล้ว เหมือนกับยกภูเขาออกจากอก ใบหน้าเล็กๆของเขานับว่าปรากฏรอยยิ้มออกมาแล้ว

แสนรักก็อืมตอบรับขึ้นทันที : “จริงสิครับ แด๊ดดี้ไม่เคยหลอกพวกเราอยู่แล้ว”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นแด๊ดดี้จะดูแลหม่ามี๊ไหมครับ?”

“แน่นอนสิ!”

แสนรักให้คำตอบที่ดูมั่นใจอย่างไม่ลังเล

เรื่องเหล่านี้แน่นอนว่าจะต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว อย่าว่าแต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บสาหัส ไม่จัดคนมาดูแล เธอไม่สามารถขยับตัวได้ ในฐานะที่เธอเป็นแม่ของพวกเขา เขาก็ไม่สามารถที่จะนั่งมองเฉยๆโดยไม่สนใจได้อยู่แล้ว

และในที่สุดลูกคนนี้ก็ยกโทษให้เขา

สองพ่อลูกปรับความเข้าใจกันแล้ว จากนั้นแสนรักในฐานะที่เป็นพ่อ ก็รับช่วงต่อจากเส้นหมี่ในช่วงที่เธออยู่ที่โรงพยาบาลพาลูกทั้งหมดกลับมายังเรืองรองด้วยกัน

แน่นอนว่ากับรินจังแล้ว เขายังคงรู้สึกไม่ชอบใจอยู่บ้างเล็กน้อย

“ไปเถอะ แม่ของหนูยังอยู่ที่โรงพยาบาล หนูก็คงจะต้องกลับไปกับฉัน”

ตอนที่เขารับเธอกลับไปด้วยนั้น มองมาจากด้านบนด้วยท่าทางที่ดูเฉยๆ

รินจังเห็นแล้ว ก็รู้สึกน้อยใจปากมุ่ยจะร้องไห้ขึ้นมาทันที

เขาก็เป็นแด๊ดดี้ของเธอเหมือนกัน ทำไมเขาถึงดีกับพี่ชายขนาดนั้น แต่กลับเย็นกับเธอแบบนี้?

และถ้าหากว่าเขารู้ว่าลูกเกิดเรื่องขึ้น และกำลังอยู่ที่สถานที่นั้นที่เส้นหมี่เช่าเอาไว้ เช่นนั้นแล้ว เขาก็จะยิ่งโมโหเธอมากยิ่งขึ้น ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นแล้ว ก็จะจับเธอโยนออกไปนอกประเทศอีกก็ได้

แต่ใครจะรู้ว่าแผนการที่มิดชิดไม่มีช่องโหว่แบบนี้ สุดท้ายแล้วจะถูกเด็กที่จู่ๆก็โผล่ออกมานั้นทำให้วุ่นวายไปหมดแล้ว!

ฝาแฝด!!

คนสารเลวนั่น มีกลอุบายเสียจริงๆ!

สุขาวดีจัดคนให้มาจัดการเรื่องราวในตอนท้าย พลางจ้องมองหลานสาวที่กำลังคลั่งอยู่ด้วย

“แกร้องอะไร? เกิดเรื่องขึ้นก็ร้อง ร้องแล้วมันแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ไหม?”

“……….”

ถูกอาหญิงด่าออกมาแรงๆแบบนี้แล้ว ในที่สุดแป้งร่ำก็ไม่ได้โวยวายหนักขนาดนั้นแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วค่อยๆสงบลง

แต่ความอาฆาตที่ดุร้ายและความเกลียดแค้นในดวงตาคู่นั้น คนๆหนึ่งสามารถมองออกได้

“ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว แสนรักโมโหมาก จะต้องไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ๆ ตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือหลบช่วงเวลาน่าสิวน่าขวานในตอนนี้ชั่วคราวไปก่อน ยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”

“อะไรที่ว่าไม่ต้องทำกันคะ? ถ้าอย่างนั้นต้องปล่อยให้นังคนสารเลวนั่นกลับไปที่ตระกูลหิรัญชาอีกครั้งใช่ไหม? อารู้หรือเปล่าว่าเด็กสองคนนั่นถูกรับไปที่เรืองรองแล้ว?”

แป้งร่ำได้ยินแล้ว ก็กรีดร้องขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นในทันที

ผู้หญิงคนนี้ ความจริงแล้วมีกลอุบายมากมาย ก่อนหน้านี้ที่เธอจัดการกับเส้นหมี่ ก็สามารถมองออกแล้ว