ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1051

“แต่ว่า……แต่ว่าผู้บัญชาการขุนนายได้เห็นรูปภาพแล้ว ในขณะที่ใจลอย ลูกกระสุนของฝ่ายตรงข้าม……ก็ยิงเข้ามาแล้ว”

ดิลกพูดมาถึงประโยคสุดท้ายนี้ เบื้องหน้าก็มองเห็นภาพที่บาดใจอีกครั้ง แม้แต่เสียงของเขายังยากที่พูดออกมาแล้ว

ตอนนั้นขุนนายล้มลงไปต่อหน้าเขาแบบนี้จริงๆ

เขาหยิบรูปรูปนั้นออกมา อีกทั้งยังไม่ทันได้พูดอะไร คนก็ได้ล้มลงต่อหน้าของเขาแล้ว

หลังจากนั้น รอให้ดิลกเหมือนตกใจตื่นมาจากความฝัน เขาที่ล้มลงอยู่ที่พื้นสติสัมปชัญญะเริ่มจะลดน้อยลงแล้ว

“หลังจากนั้น เขาที่ร่างสั่นเทาได้หยิบเอาเหรียญเกียรติยศเปื้อนเลือดออกมาจากร่างกาย ให้ผมเอาให้ภารานิน เขาพูดว่า ให้ภารานินแม่ลูกถือเอาสิ่งนี้ไปหาคุณ แต่ว่า สุดท้ายพวกเราไม่สามารถทำได้ เพราะว่า……ภารานินเธอได้รับข่าวว่าเขาไม่อยู่แล้ว แม้แต่ลูกก็ยังไม่ได้คลอดออกมา ก็เสียสติแล้ว……”

“……”

ในสวนสนุกแห่งนี้ เหมือนกับว่าเสียงต่างๆได้หายไปแล้ว

เหมือนกับว่าถูกกดปุ่มหยุดเอาไว้ ทั้งที่เมื่อสักครู่สถานที่แห่งนี้ยังครื้นเครง แต่ว่าวินาทีนี้ ไชยันต์นั่งอยู่ที่นั่น ใบหูทั้งสองไม่ได้ยินอะไรเลย

สิ่งเดียวที่ดังก้องอยู่ มีเพียงประโยคเดียว：ให้พวกเขาแม่ลูกนำเอาสิ่งนี้ไปหาไชยันต์

ทำไมเขาถึงได้ทำแบบนั้น?

หรือว่า เพราะว่าลูกชายของเขาคนนี้ ความจริงแล้วไม่เคยสงสัยมาก่อนเลยว่า ว่าเขาจะลงมือฆ่าเขา?

ในดวงตาวัยชราอันขาวขุ่นของไชยันต์ ในที่สุด ก็แดงขึ้นมาน้ำตาค่อยๆไหลออกมาแล้ว

“คุณท่าน?”

ดิลกที่อยู่ด้านข้างได้เห็นแล้ว ตกใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่า คุณท่านคนนี้โบกมือไปมา แสดงออกว่าเขาไม่ต้องพูดอะไร

“ความจริงผมรู้ ขุนนายในตอนที่เป็นทหารกองทัพบก มีคนมากมายอยากจะฆ่าเขา เพียงแค่ผมคิดไม่ถึงว่า สุดท้าย ผมจะกลายเป็นคนที่ช่วยผลักดัน”

“หา?”

ดิลกได้ฟังแล้วก็นิ่งไป วินาทีแรก ยังคิดตามไม่ทัน

“คุณท่าน คำพูดนี้ของคุณ?”

“คุณดูสิ พวกเขาสามคนเล่นกันอย่างมีความสุข” ชายชราที่น้ำตาคลอเบ้า ทันใดก็ชี้ไปยังร่างเล็กๆที่เล่นอยู่ในสวนสนุกอย่างมีความสุข

ดิลกมองตามที่เขาชี้ไป

ไม่นาน ก็อึ้งไปแล้ว

“เมื่อก่อน ผมกระตือรือร้นอยากจะประสบความสำเร็จมากเกินไป ชอบรู้สึกว่าอยากให้ลูกๆหลานๆของตัวเองยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจ ถึงจะดีที่สุด แต่ตอนนี้มองดูแล้ว ชีวิตที่เรียบง่าย ถึงจะมีความสุขที่สุด”

“ดังนั้น ความหมายของคุณคือ……？”

“เขาอยู่ที่ตระกูลหิรัญชาก็ดีแล้ว”

ในที่สุดไชยันต์ก็พูดประโยคสุดท้ายของตัวเองออกมา

ดิลกถึงได้วางใจลงได้：“ความจริงแล้วต่างเหมือนกัน ตระกูลหิรัญชาก็ดี ตระกูลเทวเทพก็ดี ต่างก็เป็นหลานของคุณไม่ใช่เหรอ? ที่นี่เป็นบ้านของเขา เมืองหลวงด้านโน้นก็ใช่เช่นกัน”

“อืม……”

หลังจากนั้นครึ่งปี

ในฤดูกาลใบไม้ผลิที่ดอกไม้เบ่งบาน เด็กน้อยทั้งสามของตระกูลหิรัญชาก็ได้อยู่ชั้น ป.2 ของเทอมสองแล้ว โตขึ้นมามากแล้ว

เส้นหมี่เองก็มีงานของตัวเอง เธอกลับมาที่หิรัญชากรุ๊ปอีกครั้ง ภายใต้ความถนัดของเธอ ได้นำพาเพื่อนร่วมงานแผนกปฏิบัติการลงทุนต่อ ทุกวันต่างทำได้เป็นอย่างดี

“คุณภรรยา ใกล้จะเลิกงานแล้ว จะขึ้นไปทำกับข้าวตอนไหน?”

“มาแล้ว มาแล้ว”

วันนี้ตอนเที่ยง เธอกำลังขะมักเขม้นทำโครงการโครงการหนึ่งอยู่บนโต๊ะทำงานแม้แต่เวลาดื่มน้ำยังไม่มี โทรศัพท์บ้านที่อยู่บนโต๊ะก็มีคนโทรมาแล้ว

เสียงที่ดังมาเป็นเสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งที่แฝงไปด้วยความน้อยใจ

เส้นหมี่จึงทำได้เพียงนำเอางานที่อยู่ในมือวางลง หลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นไปแล้ว

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงกว่า ในห้องพักผ่อนชั้นบนสุด เส้นหมี่พลางทานข้าวไปด้วย พลางมองไปยังผู้ชายที่กําลังทานอยู่อย่างช้าๆที่อยู่ด้านหน้า

“ใช่แล้ว พี่สาวพวกเขาจะจัดงานแต่งงานกันตอนไหน?”

“รีบร้อนอะไรล่ะ?”

คนคนนี้พูดออกมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไรหนึ่งประโยค

เส้นหมี่ได้วางตะเกียบลงแล้ว：“จะไม่รีบร้อนได้อย่างไร ตั้งครรภ์แล้ว ถ้ายังไม่จัดงานแต่งงาน งั้นก็คงจะไม่ได้ใส่ชุดเจ้าสาวแล้ว ถึงเวลานั้นจัดงานแต่งงาน ไม่แน่แม่สามีของเธอคนนั้นจะว่าอะไรเธออีก”

 เธอรู้สึกเดือดดาล เมื่อพูดถึงผู้หญิงแปลกประหลาดคนนั้น ยิ่งโมโหเป็นอย่างมาก