ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1080

ไชยันต์ที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือได้ฟังแล้ว ใบหน้าชราอันนี้เคร่งขรึมมาเป็นเวลานาน ถึงได้ยิ้มออกมาบ้าง

“ดี สถานการณ์ของเขาทางด้านโน้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ก็ดีค่ะ อาทิตย์นี้ ได้ยินว่าเด็กมีพัฒนาการที่เร็วมาก คุณหมอบอกว่า ถ้าเป็นไปตามนี้ละก็ ถึงเวลาคลอด เด็กก็จะสามารถถึงเกณฑ์มาตรฐานได้แล้ว”

พิมเจ้าตอบคำถามอันนี้ของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลังจากนั้นก็เริ่มต้มชาให้เขา

การต้มชาเรื่องนี้ ความจริงแล้วเธอเรียนรู้จากเส้นหมี่ เพราะเธอเห็นว่าคุณท่านคนนี้ค่อนข้างรักการดื่มชา จากนั้นโดยเฉพาะเส้นหมี่ได้จากที่นี่ไปแล้ว จึงเรียนรู้สิ่งนี้เอาไว้

ไชยันต์ก็ไม่ค่อยจะยุ่งวุ่นวายกับเธอ

วินาทีนี้ เมื่อกาน้ำชาเดือดข้นขึ้นมาแล้วไอน้ำสีขาวก็ฟุ้งกระจายออกมา เธอยกกาปี้หลัวชุน(ชื่อใบชาชนิดหนึ่ง)ที่ต้มเสร็จแล้วขึ้นมา กลิ่นหอมอ่อนๆของชาค่อยกระจายตัวออกมาแล้ว

“คุณท่าน ดื่มชาเถอะค่ะ”

เธอยกขึ้นมา เตรียมที่จะยื่นให้เขา

แต่ในเวลานี้ มีความเจ็บปวดขึ้นมาที่แขน ทันใดนั้น ถ้วยชาแสนร้อนอันนั้นเกือบจะหล่นจากมือของเธอลงไปเสียแล้ว

“คุณวางลงเถอะ อย่าได้ร้อนอยู่เลย ผมจะหยิบเอง”ไชยันต์ได้เห็นแล้ว ยากมากที่เขาจะพูดออกมาอย่างใส่ใจสักครั้ง

พิมเจ้านิ่งไปแล้ว

ผ่านไปสักพัก ได้สติขึ้นมา เธอก้มหน้าลงนำถ้วยชาวางเอาไว้ตรงหน้าของเขาอย่างนอบน้อม แววตาก็มองต่ำลงไปแล้ว

เมืองหลวงในเดือนเมษายน วิวทิวทัศน์งดงามมาก ในฤดูใบไม้ผลิที่มีดอกไม้บานสะพรั่ง ท้องฟ้าในยามเย็นสีเพลิงแดงส่องสะท้อนผืนทะเล แอลดับบิวทาวน์แห่งนี้มีสีสันราวกับผ้ามัดย้อมยังไงอย่างงั้น

มีสีสันอย่างมาก และก็งดงามอย่างมาก

พิมเจ้าเองก็ยกชามาหนึ่งถ้วย ค่อยจิบหนึ่งจิบ

“ผมได้ยินว่า เจ้ากฤตเจ้าเด็กคนนี้กำลังจะเรียนจบแล้ว?”ทันใดนั้น ไชยันต์ที่กำลังดื่มชา นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวนั้นมองแสงพระอาทิตย์ตกออกไปไม่ไกลถามออกมาหนึ่งประโยค

พิมเจ้าวางถ้วยชาลงในทันทีแล้วพยักหน้า

“ใช่ค่ะ ปีนี้ในเดือนมิถุนายนก็เรียนจบแล้ว”

“ใช้ได้ เด็กคนนี้ฉลาดหลักแหลม คุณเคยถามเขาหรือเปล่าว่าเรียนจบแล้วอยากจะไปที่ไหน?”ไชยันต์ถามอย่างเป็นห่วงออกมาอีกหนึ่งประโยค

นี่น่าจะเป็นเด็กที่อยู่ในตระกูลเทวเทพ ที่เขาค่อนข้างจะใส่ใจแล้ว

เป็นเพียงสายเลือดรอง เขาเองก็มีหลานชายของตัวเอง ทว่าสมรมณ์วัลย์ก็มีเด็กวัยเดียวกันไม่น้อย เขายังสามารถให้ความใส่ใจกับเด็กคนนี้ได้

สามารถมองได้ว่า เขาให้ความใส่ใจกับคนในตระกูลนี้จริงๆ

พิมเจ้าได้รับความเอาใจใส่จึงตกใจนิดหน่อย：“ยังไม่ได้ถามค่ะ ไม่ทราบว่าคุณท่านมีคำแนะนำที่ดีอะไร?”

เธอขอคำแนะนำจากคุณท่านคนนี้ด้วยความจริงใจ

ไชยันต์ได้เห็นแล้ว ครุ่นคิดสักพัก：“ถึงแม้ว่าเขาจะจบจากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีป้องกันประเทศ แต่ผมไม่อยากแนะนำให้เขาไปที่กองทัพแล้ว ไม่งั้น ไปเรียนการแพทย์กับไพบูลย์ไหม”

“หา?”

พิมเจ้าอึ้งไปแล้ว

ญี่ปุ่น โตเกียว

หลายวันมานี้แสงดาวอารมณ์ดีทีเดียว เพราะว่าเรื่องลูกต่างเป็นข่าวดี

ยังมี เพราะว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆก็อยู่กับเธอตลอด

“ม็อกโก ตอนเที่ยงฉันอยากจะทานซุปซี่โครงหมูหวยซานที่คุณตุ๋น คุณทำให้ฉันได้ไหม?

“ได้สิ”

ม็อกโกที่กำลังซักผ้าด้วยมือให้เธออยู่ในห้องน้ำ ได้ยินสิ่งนี้แล้ว ก็ตอบรับอย่างทันทีทันใด

ในห้องพักผู้ป่วยพยาบาลที่กำลังเข้าสายน้ำเกลือให้กับแสงดาวมองมาอย่างอิจฉา：“คุณนายเทวเทพ สามีของคุณดีกับคุณอย่างมากเลยนะ ทำกับข้าวให้คุณ ยังช่วยคุณซักผ้ากับมืออีกต่างหาก”

แสงดาวใบหูแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“สิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาควรจะทำเหรอ? ฉันตั้งท้องขนาดนี้แล้ว”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ที่ญี่ปุ่นของพวกเรา น้อยมากที่ผู้ชายจะเอาใจใส่ขนาดนี้ พวกเราตั้งท้องแล้ว ยังต้องดูแลสามีน่ะ”

พยาบาลชาวญี่ปุ่นคนนี้ทั้งอิจฉาทั้งอธิบายออกมาอย่างถอนหายใจ

จริงด้วย ผู้ชายแบบนี้ น้อยมากจริงๆ โดยเฉพาะซักผ้าด้วยมือ ไม่ต้องพูดถึงม็อกโกที่ตั้งแต่เกิดก็คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดเป็นผู้สืบทอดของตระกูลราชวงศ์หรอก

ต่อให้เป็นผู้ชายธรรมดา เกรงว่าคงจะไม่ยินยอมทำ

 แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ กลับไม่ได้รู้สึกอะไร เขาใช้มือใหญ่ทั้งสองข้างที่จับปืนฆ่าศัตรู ก็อยู่ต่อหน้าแสงดาวแบบนี้ ค่อยๆซักผ้าให้กับเธออย่างจริงจัง