ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1083

ปรากฏว่า หลังจากที่ทั้งสองคนได้เห็นแล้ว ยังไม่ทันได้เปิดปากพูดอะไร ก็มองเห็นคนคนนี้ “ตึง” คุกเข่าลงต่อหน้าม็อกโกแล้ว

“โก ลุงขอร้องคุณล่ะ นี่เป็นข้อมูลที่น้องสาวของคุณแลกมาด้วยชีวิต คุณรีบไปดูสักหน่อยเถอะ ไม่งั้นละก็ จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริงๆแล้ว โก”

ที่แท้ คนคนนี้ เป็นลุงของม็อกโก และก็เป็นพ่อของขวัญเมือง

ในหูของแสงดาว “วิ้ง”ขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นใบหน้าซีดลงไปแล้ว ทั้งร่างของเธอเหมือนตกลงไปในห้องแช่แข็งแล้ว

“ม็อกโก คุณกำลังทำอะไร?”

เธอเหมือนกับภูตผียังไงอย่างงั้น ลอยเข้ามาถามจากทางด้านหลังแล้ว

มองไปยังลุงของม็อกโก เมื่อรู้ตัวขึ้นมาทันใด เขาจึงหันหน้ากลับมาทันที

“แสงดาว? คุณ……คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฉันถามว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่？！！”

แสงดาวเดือดดาลออกมาแล้ว！

เธอมองเห็นเขากระวนกระวาย จึงมองไปยังลุงที่คุกเข่าอยู่ที่ด้านหน้าของเขาอีกครั้ง หลังจากนั้นความโมโหในอกเดือดขึ้นมาแล้ว เธอโมโหจนสั่นเทาไปทั้งร่าง

น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่)?

ทำไมพวกเขายังต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก? เธอยังไม่ตายเหรอ?

“แสงดาว คุณอย่าพึ่งร้อนใจ เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ลุงของผมเขามาเพราะว่า……เพราะว่า……”

“เพราะว่าอะไร? คุณพูดมาสิ?”

แสงดาวโมโหจนทำให้ตัวเองใจเย็นลงไม่ได้ ดวงตาแดงฉานทั้งสองข้างอันนั้นน้ำตาคลอเบ้า จ้องมองไปยังชายหนุ่มคนนี้ รอให้เขาให้คำตอบกับเธอ

แต่ว่า คนคนนี้ กับพูดไม่ออกขึ้นมาทันใด

เขามองมาที่เธอ ใบหน้าซีดขาว ในดวงตาทั้งสองทั้งแดงและร้าวฉาน แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ว่า เขาก็ยังไม่อธิบายกับเธอออกมา

“พวกเรากลับไปก่อน คุณวางใจเถอะ ผมไม่มีทางทำเรื่องอะไรที่เป็นเรื่องที่ผิดต่อคุณอย่างแน่นอน” สุดท้ายเขาก็พูดกับเธอเพียงประโยคนี้

แสงดาวมองเขาอยู่อย่างนิ่งๆ

เธอไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกตอนนี้อย่างไร รู้สึกเพียงว่า ในก้นบึ้งหัวใจ เดิมทียังมีความอบอุ่นใจ ทันใดนั้นมีคนเปิดบาดแผลอันนี้ขึ้นมา

รู้สึกเย็นวาบอีกแล้ว

ทำไมเขาถึงไม่ยินยอมพูดกับเธอ? ระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

แสงดาวถูกพาตัวกลับไปด้วยภาวะอารมณ์ที่ยังคงเคร่งเครียด

กว่าจะได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายที่ชื่อว่าวิยศคนนั้น ก็ได้กลับไปแล้ว

“แสงดาว มา ทานยาก่อนเถอะ”

ม็อกโกนั่งอยู่ที่หน้าเตียง มือหนึ่งถือน้ำอุ่นแก้วหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือยาสองสามเม็ดเอาไว้เป็นยาที่เธอต้องทานทุกวัน ให้เธอทานลงไป

สายตาของแสงดาวมองมาที่ใบหน้าของเขา จ้องมองเขา

ม็อกโก：“……”

“เพล้ง——”

แป๊บเดียว แก้วน้ำและยาที่อยู่ในมือของเขา ก็ถูกเธอปัดทิ้งไปแล้ว หล่นลงบนพื้นกระจัดกระจาย

อีกทั้งเขายังเรียกเธอว่าภรรยาอย่างสนิทชิดเชื้ออีกครั้งแล้ว

ความโมโหของแสงดาวได้มลายหายไปแล้ว เธอทานยาอย่างว่าง่าย และก็ดื่มซุปที่ผู้ชายคนนี้เป็นคนตุ๋นถึงสองถ้วยใหญ่อย่างว่าง่าย”

แต่ความจริงแล้ว เธอไม่ได้ค้นพบว่า หลังจากที่ปลอบใจเธอลงได้แล้ว ในแววตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้แสดงความรู้สึกผิดออกมา

หลังจากนั้นสองวัน เมื่อแสงดาวออกมาจากห้องตรวจอีกครั้ง โชกิ โดโมโตะบอกกับม็อกโกยังมีคณาธิปว่า ทารกที่อยู่ในครรภ์ของเธอมีพัฒนาการเป็นไปตามเกณฑ์ปกติแล้ว

ทุกคนได้ฟังแล้ว ทันใดต่างปลื้มปีติอย่างมาก

“งั้นคุณหมอ ถ้าเป็นไปตามสถานการณ์นี้ละก็ งั้นเมื่อไหร่เธอถึงจะคลอดล่ะ?”

“พวกคุณมาที่นี่ก็เกือบเดือนหนึ่งแล้ว น่าจะประมาณอีกยี่สิบวันนะ”

โชกิ โดโมโตะเปิดสมุดบันทึกอาการของแสงดาวขึ้นมาดู

ยี่สิบกว่าวัน?

แสงดาวได้ยินผลลัพธ์อันนี้ ภายในใจตั้งหน้าตั้งตารอ และก็ดีใจเป็นอย่างมาก

คณาธิป ก็เหมือนกัน

นอกจากคนคนหนึ่ง ก็คือม็อกโก หลังจากเขาได้ยินวันเวลาอันนี้ เดิมทีใบหน้ายังมีความปลื้มปีติ แป๊บเดียวก็ตึงเครียดลงไป ขมวดคิ้วแน่น

กลับไม่ได้มีความดีใจออกมาอย่างนั้น

“คุณเป็นอะไร? ลูกแข็งแรงดีแล้ว คุณเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยจะดีใจ?”

 ออกมาจากห้องตรวจ ทุกคนต่างกลับไปแล้ว คณาธิปเข็นวีลแชร์ของตัวเองค่อยๆตามหลังผู้ชายคนนี้ไป ทันใดนั้น เขาถามออกมาหนึ่งประโยค