ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1134
ร้องไห้เสียงดังน้ำมูกโป่งออกมา ทำให้คนรู้สึกหัวใจสลาย
ดวงตาสวยงามของชินจังหดตัวลง
เขาจ้องมองไปที่นิ้วก้อยอ้วนท้วนของน้องสาว พบว่ามีบาดแผลที่มีสีแดงสดอยู่บนนั้นจริงๆ ใบหน้าเย็นชาของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
“ใครทำ?”
เขาดึงโบว์ที่อยู่บนคอออกมาห่อบาดแผลของน้องสาว จากนั้นถามเสียงเข้ม
หนูรินจัง: “...”
เธอไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นแบบนี้มาก่อน จู่ๆ เธอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
“พี่ชาย...”
“ใช่สองคนที่สีไวโอลินนั่นไหม? นี่คือแผลบาดเจ็บจากสายไวโอลินใช่ไหม?”
ชินจังเป็นคนฉลาดขนาดไหน น้องสาวไม่ตอบ เขาเพียงแค่ดูจากบาดแผลก็สามารถดูออกได้
ดังนั้นในไม่ช้า เด็กผู้หญิงสองคนนั้นที่เดิมทีจะนำเรื่องนี้ไปอวดกับแม่ของพวกเธอฟัง แต่จู่ๆ อากาศโดยรอบลดต่ำลง
พวกเธอหยุดลง ก็เห็นเด็กผู้หญิงที่เพิ่งตกใจหนีไป
กลับถูกเด็กผู้ชายที่อายุเท่าๆ กับเธอ แต่หน้าตากลับสวยงามและเท่เป็นอย่างมากลากกลับมา
“เมื่อกี้เป็นพวกเธอสองคนที่ทำร้ายน้องสาวฉัน?”
ชินจังไม่พูดพร่ำเพรื่อกับสองคนนี้ หลังจากที่มาถึงตรงนี้ ประโยคแรกที่เล็ดลอดจากไรฟันก็คือประโยคนี้
เด็กผู้หญิงสองคนได้ยินว่าถามเรื่องนี้ พวกเธอหัวเราะขึ้นมาอีกทันที
“ใช่ ที่แท้เธอบาดเจ็บแล้วถึงได้วิ่งหนีเร็วขนาดนี้ ถึงว่าทำไมไม่เล่นต่อแล้ว”
“...”
เพียงประโยคเดียว ก็ทำให้หนูรินจังที่ยังน้ำตาไหลตกใจจนหลบไปด้านหลังพี่ชายอีก
ความอ่อนโยนสุดท้ายในดวงตาของชินจังหายไปหมดเกลี้ยง
“เล่นต่ออะไร?”
“อ๋อ ไม่มีอะไร ก็แค่เมื่อครู่ตอนที่เธอจะมาเล่นกับพวกเรา พวกเราพูดว่าถ้าหากเธอสามารถสีไวโอลินของเราออกมาสองสามตัวโน้ต งั้นพวกเราก็จะเล่นกับเธอ”
“ผลปรากฏว่า เธอไม่เป็นอะไรสักอย่าง สุดท้ายโอ้อวดฝีมือ แถมยังบาดมือของตัวเองอีก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”
ประโยคสุดท้าย เด็กผู้หญิงสองคนนี้ ยังหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอีก
หนูรินจังน้ำตาที่โดนดูถูกไหลติ๋งติ๋งออกมาอีก
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ไม่อย่างงั้นพวกเรามาแข่งกันหน่อย ฉันเล่นเพลงหนึ่ง ถ้าหากพวกเธอเล่นเป็น ฉันให้สิ่งนี้กับพวกเธอดีไหม?”
เสียงเด็กน้อยที่เย็นชาดังขึ้น
ชินจัง หยิบนาฬิกาโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งออกมาจากบนตัว
“ว้าว นั่นมันนาฬิกาเบบี๋ Q ไม่ใช่เหรอ? นี่คือแบรนด์ดังระดับประเทศ พวกเราที่นี่มีเพียงไม่กี่คนที่ได้ซื้อ”
“ใช่ใช่ใช่!!”
เด็กผู้หญิงสองคนนี้เห็นแล้ว ทันใดนั้นดวงตาเผยให้เห็นถึงความโลภมาก
นาฬิกานี้ ราคาไม่ธรรมดาจริงๆ
พวกเธอตอบตกลงในทันที: “ได้สิได้สิ นายจะเล่นอะไร?”
ชินจังมองพวกเธออย่างเย็นชา: “พวกเธอไม่ต้องสน เพียงแค่เล่นออกมาได้ก็พอ แต่ว่าฉันก็มีเงื่อนไข ถ้าหากเล่นออกมาไม่ได้ งั้นพวกเธอก็ต้องรับการลงโทษที่เหมาะสม!”
สีหน้าของเด็กผู้หญิงสองคนนี้ขาวซีดไปหมด
สองนาทีต่อมา ในที่สุดชินจังก็บรรเลงเพลงจบแล้ว เขาวางไวโอลินลง แล้วจ้องไปทางสองคนนี้อย่างกับซาตาน
“เล่น!”
“...”
ไม่มีกำลังรับคำท้าด้วยซ้ำ
หลังจากที่เด็กผู้หญิงสองคนตัวสั่นเล็กน้อย แล้วจะหันหลังเดินออกไป
ชินจัง: “...”
“อย่ารีบร้อนสิ จะไปไหนล่ะ? ที่แพ้พนันยังไม่เอาออกมาเลย” ร่างเล็กอีกคนมาพร้อมกับสายลม
เพียงแต่ ประกอบกับเสียงหัวเราะแบบนี้ เด็กผู้หญิงสองคนหยุดลงแล้วตกใจเมื่อเห็น ตรงหน้าพวกเธอมีคนที่หน้าตาเหมือนกันกับเด็กผู้ชายขวางกั้นพวกเธอไว้
“พี่อิคคิว—”
หนูรินจังมองเห็นจากด้านหลังชินจัง เธอดีใจจนปรบมือตะโกนเสียงดังขึ้น
คิวคิวยิ้มตาหยีให้กับน้องสาว: “อย่าโมโหนะ พี่แก้แค้นให้เธอ”
หนูรินจัง: “ค่ะ!”
เสียงเด็กคมชัดจบลง พี่อิคคิวของเธอจับมือของเด็กผู้หญิงทั้งสองคนขึ้นมาคนละข้าง จากนั้น ในตอนที่พวกเธอสองคนยังไม่รู้สึกตัว
“แกร๊ง—”
คราวนี้สายไวโอลินส่งเสียงแสบหูที่ไม่ไพเราะออกมา
หลังจากที่เสียงนี้ดังขึ้นมา เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงทั้งสองคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก