ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1272

แสนรักยังไม่ปล่อยเธอ สองชั่วโมงมานี้ เขาจับมือเธอไว้ตลอด ทำเหมือนกับว่าเมื่อปล่อยมือ เธอก็จะหายไปอย่างไรอย่างนั้น

ได้ฟังถึงตรงนี้ เขาหันหน้ามาเล็กน้อย ก็เห็นใบหน้าขาวผ่องสวยงามของเธอ

“นี่ก็คือเหตุผลที่วันนั้นเธอไปเข้าห้องน้ำที่เขตให้บริการ?”

“ใช่ค่ะ จากนั้นฉันพบว่าเลือดไหล เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ก็ตามหาด็อกเตอร์ไพบูลย์ จากการศึกษาโดยกลุ่มแพทย์ผู้เชี่ยวชาญแผนกรังสีวิทยาของโรงพยาบาล เห็นพ้องกันว่าเด็กคนนี้เป็นผลผลิตจากรังสีนิวเคลียร์ เก็บไว้ไม่ได้ อาจจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของฉัน”

“ดังนั้น สุดท้ายฉันถึงได้หาข้ออ้าง ไปวัดเหวินชิง หลังจากความช่วยเหลือของด็อกเตอร์ไพบูลย์ จึงได้ยุติการตั้งครรภ์”

“อ่อใช่…”

พูดถึงตรงนี้ เธอหยุดชะงักกะทันหัน สายตามองไปทางผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง แล้วเผยความโศกเศร้าออกมา

“เด็กคนนั้น ฉันฝังเขาไว้ใต้ต้นเมเปิลโบราณภายในวัด อยู่ในบาตรของอาจารย์ พี่ชาย คุณ…ถ้าหากอยากดู ฉันพาคุณไปดูได้นะ”

“…”

ผ่านไปครู่หนึ่ง แสนรักถึงได้จับมือเล็กในมือของตัวเองไว้แน่น พยักหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม: “ตกลง”

เขาจะต้องไปดูแน่นอน

นั่นคือลูกของเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นรูปเป็นร่างหรือไม่ เขาก็คือพ่อของเด็ก

ทุกคนกลับไปเดอะวิวซี

คืนนั้น แสนรักที่ฟื้นฟูสภาพจิตใจใหม่อีกครั้ง เรียกประชุมเรียบง่ายที่ในบ้าน คนที่มาเข้าร่วม นอกจากไชยันต์และม็อกโก

ยังมีบุคคลตำแหน่งสำคัญที่ค่ายอีกสองสามคน ก็เรียกมาปรึกษาหารือเรื่องที่จะรับมือกับสมิงโดยเฉพาะ

เส้นหมี่กับแสงดาวทั้งสองคนไม่ได้เข้าร่วม

พวกเธออยู่ที่แอลดับบิวทาวน์ คนหนึ่งดูแลลูกที่เพิ่งหัดเดิน อีกคนกำลังอ่านสมุดบันทึกเย็บเล่มในมือเงียบๆ

แสงดาว: “ครั้งนี้ เป็นการสู้รบครั้งสุดท้ายแล้วใช่ไหม?”

“น่าจะใช่มั้ง ครีพัตราถูกขุดออกมาแล้ว เท่ากับตัดแขนที่มีพลังที่สุดของไอ้แก่นั่น ไม่มีอาวุธนิวเคลียร์ เขาก็ไม่มีไพ่ในมือ งั้นเขาจะสู้กับพวกเราอย่างไร?”

เส้นหมี่พยักหน้า เห็นด้วยกับความคิดนี้

แสงดาวที่ฟังอยู่ด้านข้าง จู่ๆ ดวงตาสีนิลสว่างขึ้นในคืนมืด

“งั้นก็ดีมากเลย หนูดาราของพวกเราจะครบ 1 ขวบแล้ว ก่อนหน้านี้ ฉันยังกังวลว่าจะจัดงานเลี้ยงครบ 1 ขวบไม่ได้ซะอีก งั้นตอนนี้ดูท่าแล้ว จัดได้แน่นอนสินะ”

“จริงด้วย ฉันลืมไปแล้ว หนูดาราของพวกเราจะครบ 1 ขวบแล้ว สมควรโดนตีจริงๆ ฉันที่เป็นป้า ไม่ผ่านเกณฑ์เลย”

เส้นหมี่ถูกเตือน

เธอวางสมุดบันทึกเล่มนั้นของคุณยายลงทันที จากนั้นปรบมือ อุ้มหนูน้อยที่กำลังแกว่งแขนแกว่งขาหัดเดินขึ้นมา

“คิกคิกคิก...”

หนูดาราชอบหัวเราะมากที่สุด

เธอไม่เหมือนกับหนูรินจังตอนเด็กที่ใสซื่อแบบนั้น หนูดารานิสัยร่าเริงน่ารักมากๆ เมื่ออุ้มขึ้นมา ดวงตาของเธอเหมือนกับพ่อของเธอ ยิ้มตาหยีเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยว

“เรียกป้า เร็ว เรียกแล้วจะให้อั่งเปาซองใหญ่”

“หม่า...หม่าม๊ะ...”

เด็กน้อยที่ยังไม่ครบ 1 ขวบ ปรบมือน้อยๆ หัวเราะดีใจ

แสงดาวเห็นพวกเธอสองคนกำลังเล่นกันอยู่ ก็ดีใจและผ่อนคลาย เธอหยิบสมุดบันทึกเล่มนั้นขึ้นมาจากบนพื้น แล้วนั่งพลิกดูอยู่ที่ด้านข้าง

แสงดาว: “ใช่ไหมล่ะ นายจะเอาไปถามน้องชายฉันหน่อยไหม? พวกเราเคยไปซีจาร์ ไม่มีสิ่งแปลกประหลาดอะไร อยู่ดีๆ คุณยายของหมี่จะทำจุดสีแดงตรงนี้ทำไมนะ?”

ม็อกโก: “...”

จู่ๆ เหมือนเขาคิดอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นเขาโทรศัพท์ไปที่ค่าย ให้พวกเขาส่งแผนที่แผ่นหนึ่งมาให้

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เมื่อพิมพ์เขียวที่บันทึกพัฒนาการในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมาถูกส่งมายังคอมพิวเตอร์ เขาเปิดดู ก็เห็นซีจาร์ มีเครื่องหมายถนนสายสำคัญ

และถนนสายสำคัญเส้นนี้ ก็คือทางน้ำ

เส้นทางตรงของมันก็คือไบคาลจริงๆ!!

แม่เจ้า!

ละอองศรีคนนี้ เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่นะ ถึงคิดได้ว่าเปิดถนนสายสำคัญจากที่ตรงนี้ไปยังไบคาล

เมื่อเปิดถนนสายสำคัญนี้ ถ้าหากไบคาลพ่ายแพ้ งั้นก็สามารถถอยจากไบคาลมาที่ซีจาร์ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นกลับมาที่เมืองหลวง นี่ก็รักษาความแข็งแกร่งไว้

ยิ่งไปกว่านั้น สามารถปกป้องศูนย์บังคับบัญชาของตัวเองไว้ได้ภายในระยะเวลาสั้นที่สุด

สุดยอดมาก!

ม็อกโกมองดูอย่างตกตะลึงพรึงเพริด

งั้นเส้นทางสำคัญนี้ตอนนี้ไม่ได้ใช้งานแล้วจะเป็นอย่างไรบ้างนะ?

อีกอย่าง การเสียชีวิตของละอองศรี เป็นเรื่องลึกลับซับซ้อนมาโดยตลอด บนคำสั่งเสียของสมิงก็ไม่ได้บอกไว้ เธอเสียชีวิตอย่างไร บอกแค่เพียงว่าเกิดเหตุขึ้นที่ไบคาล

งั้นความจริงเป็นอย่างไรกันแน่?