ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1290

“ถ้าเขาไม่พูด……”

ชินจังใจกว้างมาก

โทอิสเหมือนกับกำลังรอให้อาหารเจ้าหมาไซบีเรียยังไงอย่างงั้น ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเจ้าคนนั้นจ้องมองอย่างรอคอยขึ้นมาทันใด

เจ้าคนนี้：“……”

นี่แม่งคนตระกูลเทวเทพต่างสติไม่ดีแน่เลย！！

เขาคลานลุกขึ้นมาจากพื้นในทันใด ต้องการจะพุ่งออกไป

แต่ว่า โทอิสมองเห็นแล้วว่าได้รับยาพิษของเขาแล้วยังสามารถคลานลุกขึ้นมาได้ เหมือนกับได้รับความอัปยศอดสูอย่างมากยังไงอย่างนั้น ชินจังยังไม่จะได้พูดอะไรออกมา เขาจับสิ่งที่อยู่ในมือบางอย่างได้แล้วก็โยนไปหาเขา

“ปัง——”

ทันใดนั้น มีเสียงดังดังขึ้นมา！

คนคนนี้ถูกระเบิดลอยออกไปจากชั้นสามแล้ว

ชินจัง：“……”

แสงดาวที่อยู่ชั้นล่าง：“……”

ยังมีอิคคิว：“……”

จนคนคนนั้น “เพี๊ยะ”ตกลงมาจากข้างบนแล้ว เหมือนกับก้อนดินเหนียวเละเทะก้อนหนึ่งที่กระเด็นออกไปยังหน้าบ่อปลาในสวนดอกไม้แล้ว

“พี่โทอิส คุณทำอะไร? เขายังมีประโยชน์นะ ผมต้องการตามหาแด๊ดดี้！！”

“……ขออภัยครับ”

โทอิสที่ถูกท่านประธานรังเกียจมาโดยตลอด เมื่อถูกคุณชายเล็กเบิกตากว้างสั่งสอนออกมาอย่างโมโห ก็คอตกลงมาแล้ว

อัจฉริยะกับปัญญาอ่อน ปรากฏว่ารวมอยู่ด้วยกัน

แต่ว่าดีที่ว่า คนคนนั้นยังไม่ตาย หลังจากคนอื่นๆนำตัวเขาลากออกมาจากบ่อโคลน ยังมีลมหายใจอยู่

จากนั้นสุดท้าย ในที่สุดเส้นหมี่ก็สอบสวนออกมาจากปากของเขาจนได้แล้ว แสนรักตัวจริง ถูกขังเอาไว้ที่เมืองAบ้านตระกูลโชคสกุล

ตระกูลโชคสกุล?

ทุกคนต่างถูกสถานที่แห่งนั้นทำให้ตกใจจนเบิกตากว้างอ้าปากค้าง

เพราะว่าพวกเขาก็เหมือนกับแสนรัก ต่างคาดไม่ถึงว่า รังของไอ้แก่คนนั้น จะอยู่ใกล้กับพวกเขาแค่นี้เอง

แสงดาวติดต่อคณาธิปแล้ว

เพราะว่า ในตอนนี้ ตระกูลเทวเทพไม่สามารถหาคนไปช่วยแสนรักได้แล้ว

ทว่าในขณะที่เธอกำลังติดต่อคณาธิปนั้น ไวท์ พาเลซกับฐานทัพด้านโน้น ทศราชก็เริ่มปฏิบัติการอย่างเต็มกำลัง หลังจากมีเสียงดังมากดังขึ้นมา คนที่อยู่ในเมืองหลวงทั้งหมด ต่างรู้สึกได้ว่าพื้นดินกำลังสั่นสะเทือน

หลังจากนั้น พวกเขาต่างมองเห็นทางด้านฐานทัพด้านโน้นมีควันดำรูปร่างเหมือนเห็ดอันมโหฬารพุ่งขึ้นมาแล้ว

ไอ้เดรัจฉานแก่คนนี้ ปรากฏว่าก็คือคนบ้าคนหนึ่ง

ทั้งเดอะวิวซีต่างเงียบสงบลงแล้ว วินาทีนี้ ทุกคนที่ต่างยืนอยู่ในสวนดอกไม้ มองดูแสงไฟที่ลอยขึ้นมาเหนือศีรษะที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองหลวง

ใบหน้าต่างเหมือนคนตายยังไงอย่างนั้น

หมดกันแล้วจริงๆ！

“ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆฮ่า……สำเร็จแล้ว สำเร็จแล้ว จงเจริญ จงเจริญ！！”

คนที่นอนอยู่บนพื้น ที่ยังมีลมหายใจอยู่มองเห็นแล้ว กลับหัวเราะขึ้นมาอย่างปลื้มปีติแล้ว

“……”

ไม่ใช่รังแก

น่าจะพูดว่า นั่นคือการปกป้อง

ในฐานทัพเปลวไฟยังคงลุกโชติช่วง ทศราชยืนอยู่ด้านใน มองไปยังรอบด้านที่ว่างเปล่า ด้านนอกยังมีกองทัพทหารที่ปิดล้อมเขาเอาไว้อย่างหนาแน่น

ในที่สุด เขายืนอยู่ที่นั่นทั้งขุ่นเคืองทั้งซีดขาว

“คุณวางแผนตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ใช่ว่าออกบวชแล้วเหรอ?”

เขาจ้องมองไปยังคนที่เป็นผู้นำทัพของกองกำลังนี้ ถามออกมาอย่างเย้นหยัน

นั่นไม่ใช่นักรบ ทว่าเป็นพระภิกษุคนหนึ่ง เขายังคงสวมใส่ชุดนักบวชสีเทา บนลำคอ ยังมีลูกประคำคล้องเอาไว้ เวลานี้ ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของกองกำลังทหารเหล่านี้ มองดูแล้วช่างไม่เข้ากันเลย

ในสายตาของทศราช ช่างเหยียดหยันอย่างมาก

แต่สีหน้าท่าทางของพระผู้เฒ่าสงบอย่างมาก

มือทั้งสองของเขาประสานกัน พูดออกมาคำหนึ่งก่อนว่าอมิตาภพุทธหลังจากนั้นค่อยเปิดปากออกมา：“คุณผิดแล้ว ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่อาตมาเป็นคนวางแผนการ ทว่าต่างเป็นหมากกระดานหนึ่งของโยมแสนรัก”

“เขา? จะเป็นไปได้อย่างไร?”

เดิมทีทศราชไม่มีทางเชื่อ！

“เขาตั้งหลายครั้งหลายคราต่างพ่ายแพ้อยู่ในมือของผม เขาจะสามารถชนะผมได้อย่างไร? ตั้งแต่คืนคลังระเบิดสามคลังของอนงค์มาให้ผม แล้วก็จนมาถึงทางการทะเลคนของผมต่างถูกสูบออกไปทั้งหมด แผนการของเขาค่อยๆผิดพลาดไปทีละน้อย เขายังจะชนะผมได้อย่างไร?”

“ถ้าไม่เป็นแบบนี้ คุณจะเชื่อเขาเหรอ? สุดท้ายก่อนจะลงมือคุณจะจับตัวเขากลับไปไหมล่ะ? ทศราช แม้แต่สิ่งที่อยู่ในใจของคุณเขายังรู้ได้อย่างชัดเจน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งเหล่านี้！”

 ม็อกโกออกมาแล้ว ยืนอยู่ที่นั่นเย้ยหยันออกมาอย่างไร้ปรานี！