ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1302

ภาสดรก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เขาจึงตัดสินใจออกจากที่นั่น

ในขณะที่เขากำลังหันหลังจะกลับออกไป ทันใดนั้น มีชายญี่ปุ่นหลายคนพร้อมดาบซามูไรครบมือยืนขวางด้านหลังเขาอยู่ พวกเขาต่างยืนขวางอยู่หน้าเขา

“คุณชายภาสดร จะรีบไปไหน ยังไม่ทันดูกล้องวงจรปิดให้เสร็จเลย ดูให้จบแล้วค่อยกลับก็ยังไม่สาย”

“ซวยแล้วสิ!”

สุดท้ายภาสดรทำได้แต่นั่งลงมา

ตามที่เขาคาดไว้ กล้องวงจรปิดที่บันทึกไว้ไม่ได้มีอะไรที่น่าสงสัย มีเพียงจุดเดียวคือ ตอนที่ไพ่ถูกแจกไปที่มือผู้เล่น ภาพก็ได้ถูกตัดไปเป็นภาพอื่น

“แก——”

ภาสดรโกรธขึ้นมา

เขาจ้องหน้าคนญี่ปุ่นที่โกงอย่างซึ่งหน้าคนนั้น ทันใดนั้นเขาก็ลุกยืนขึ้นมา

“แกหมายความว่ายังไง? ถึงได้เปลี่ยนไพ่กันซึ่งๆหน้า?”

“แน่นอน ไม่งั้นคุณชายภาสดรจะเล่นได้นานขนาดนี้รึ?” ชายญี่ปุ่นผู้นี้หัวเราะขึ้นมา หลังจากเขาเปิดเสื้อออกด้านในมีไพ่ซ่อนไว้หลายตลับ เขาจับไพ่เขวี้ยงออกมาอย่างเปิดเผย

ภาสดร: “……”

เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้ายังดูไม่ออกว่าคนคนนี้มาเพื่อหาเรื่องภาสดร เขาก็ไม่ควรมีมันสมองก้อนนี้อีกต่อไป

สีหน้าของภาสดรซีดเซียว สายตาเขาจ้องเขม่นอยู่ที่ชายผู้นี้

“แกเป็นใครกัน? แกอยากทำอะไรกันแน่”

“ข้าไม่ได้อยากทำอะไร ข้าเพียงแค่อยากรู้ ตอนคุณชายภาสดรอยู่ประเทศจีนได้ทำเพื่อสองคนนั้นถึงขนาดนั้น พวกเขาจ่ายให้คุณชายเท่าไหร่? เป็นจำนวนที่เสียให้ฉันในวันนี้หรือเปล่า?”

เขาคิดไม่ถึงว่า ชายญี่ปุ่นผู้นี้จะพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้

สีหน้าภาสดรยิ่งซีดลงไปอีก

“พวกแก……พวกแกคือ?”

“วางใจได้ คุณชายไม่ต้องตื่นเต้นไป พวกเราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน เพียงแต่ช่วงที่ตกอับ เคยได้รับการช่วยเหลือไว้ บังเอิญได้ยินสิ่งที่คุณชายได้ทำนั้นเป็น ‘คุณูปการที่ยิ่งใหญ่’ เลยอยากพบเจอหน้าสักครั้ง”

“ฉันคิดว่า สิ่งที่คุณชายทำไปมันมากมายมหาศาลนัก เมื่อคนคนนั้นได้ตายจากไป ข้าจะเอาเงินจากคุณชายไปทำศพเขาสักหน่อย น่าจะได้ใช่ไหม”

เขาเดินเข้ามา ยื่นมือมาตบที่หน้าภาสดร

ภาสดรเมื่อเห็นเช่นนั้น สัญชาตญาณเขาหลบได้อย่างไว

แต่ว่า เขาเพียงแต่ขยับเพียงเล็กน้อย ชายญี่ปุ่นด้านหลังที่มีซามูไรครบมือก็รีบเข้ามา จับมือเขาไขว้หลังอย่างแรงและกดหน้าเขาฟุบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง

“คุณชาย!”

ผู้ติดตามของตระกูลจรัลพฤกษ์ ตะโกนร้องเสียงดังขึ้นมาทันที

แต่มันกลับไม่ได้ช่วยอะไร

เพราะทันใดนั้น คอของเขาถูกมีดจี้เข้าให้

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ข้าขอบอกเจ้าคนที่ใช้นามสกุลจรัลพฤกษ์ ความสัมพันธ์ของแกกับหญิงคนนั้น ข้ารู้เรื่องทุกอย่าง แกอยากให้ข้าส่งรูปไปให้น้องชายที่รักของแกดูไหม? คนที่เขาเลี้ยงไว้ก็เป็นสุนัขอีกตัวเหมือนกัน?”

พูดจบ ชายผู้นั้นโยนรูปถ่ายปึกหนึ่งลงบนหน้าเขา

ภาสดรกวาดสายตามองไป สีหน้าของภาสดรซีดไปอย่างกะทันหัน!

“แกกล้าเหรอ!!”

เขากัดฟันกร่อน

เมื่อชายญี่ปุ่นเห็นเช่นนั้น ยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ: “เพราะฉะนั้นแกตั้งใจฟังไว้ให้ดี เอาทรัพย์สมบัติของตระกูลจรัลพฤกษ์ของแกออกมาให้หมด ไม่งั้นข้าจะส่งรูปพวกนี้ออกไป และข้าจะจับผู้หญิงคนนี้มาด้วย แกรอได้เลย”

เขาเหมือนงูพิษตัวหนึ่ง เขาใช้รูปที่ภาสดรกลัวที่สุดรูปนั้นมาตบที่หน้าเขา

รูปนั้นถูกแอบถ่ายในวัด

ในป่าเขียวขจี เสียงบทสวดที่ดังกึกก้องในวัด หญิงผู้นั้นสวมใส่เพียงแจ็คเก็ตสีดำตัวหนึ่ง ยืนอยู่ใต้ต้น เยืนอยู่ใต้ต้นเมเปิลที่สูงตระหง่าน เธออุ้มเด็กอยู่ในอ้อมอก สายตากำลังมองออกไปที่ไกลโพ้น

ความรู้สึกเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคน

แต่เธอไม่รู้ว่าข้างหลังเธอนั้น ยังมีสายตาอีกคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอ

ความร้อนแผดเผา、ความชอบพอ、ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง……

ภาสดรเหงื่อท่วมตัวพร้อมตัวสั่น ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ถูกกดไว้ ตอนนี้ทั้งแดงทั้งซีด ทั้งซีดทั้งเขียว และเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันที