ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1306

ชายคนนั้น: “น่าจะเกี่ยวกับอาวุธปืนกระมัง ก่อนหน้านี้ที่อากิยามะให้พวกเราเตรียมตัว ผมเคยซื้ออาวุธผ่านทางช่องทางนี้มาก่อน ตอนนั้นก็ได้ยินชื่อฮิโรยะ คอนโดะ อยู่แล้ว ”

“อาวุธปืน?”

เมื่อดลธีได้ยินอาวุธปืนสองคำนี้ ในใจเขารู้สึกหวั่นๆ

เมื่อกลับถึงโรงพยาบาล ดลธีรีบรายงานเรื่องราวนี้ให้เจ้านายเขาฟัง เมื่อเขาได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดและรู้ว่าเขาเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจใต้ดิน ใบหน้าอันหล่อเหลาใบนั้นก็ดูซึมลง

“แกพาคนไปเยอะหน่อย บอกเจ้าญี่ปุ่นคนนั้นว่า ให้คืนของของตระกูลจรัลพฤกษ์ให้หมด แล้วฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้นฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่”

“รับทราบครับ!”

ดลธีรับคำสั่งแล้วรีบออกไปทันที

เวลานั้น เป็นเป็นช่วงเวลาค่ำแล้ว

เที่ยวบินที่แสงดาวซื้อไว้นั้นเป็นช่วงเวลาสองทุ่ม หลังจากที่เธอถึงที่สนามบิน เธอที่ไม่ได้ทานข้าวเลยทั้งวัน เมื่อยังไม่ถึงเวลาขึ้นเครื่อง เธอเลยเข้าไปร้านกาแฟร้านหนึ่งเพื่อหาอาหารทาน

“คุณผู้หญิง นี่คือกาแฟของคุณหรือเปล่าครับ?”

“อืม ใช่ค่ะ”

แสงดาวมองดูกาแฟที่มาเสิร์ฟให้เธอ เธอหยิบโทรศัพท์ที่กำลังวีดีโอคอลอยู่ขึ้นมา แล้ววางแก้วกาแฟลงไป

【คิวคิว：คุณป้าอยู่ในร้านกาแฟเหรอครับ？คุณป้าจะกลับมาแล้วเหรอครับ？ทำไมไม่อยู่ญี่ปุ่นให้นานกว่านี้อีกหน่อย？แล้วคุณแม่ของผมล่ะ？คุณป้าไม่ต้องอยู่เฝ้าเหรอครับ？】

【แสงดาว：เฮ้ย!เพราะคิดถึงหนูไงครับ คุณพ่อเธอก็ไม่ยินยอมให้คุณป้าอยู่ต่อ ไล่ป้ากลับมาก่อน แต่คุณป้าไม่ลืมที่จะซื้อของฝากให้หนูด้วย】

เธอหยิบโมเดลเรือรบรุ่นลิมิเต็ดและชุดหนังสือเกี่ยวไมโครอิเล็กทรอนิกส์รุ่นหายากขึ้นมา แล้วโชว์ให้เด็กน้อยสองคนในโทรศัพท์ดู

เรือรบรุ่นลิมิเต็ดเป็นของคิวคิว

เด็กน้อยคนนี้ชอบเล่นเป็นอย่างมาก เธอได้เห็นกับตาว่าคุณพ่อ คุณลุงและคุณปู่ทวดนั้นต่างเป็นวีรบุรุษเก่งกาจที่ปกป้องประเทศ เขาเลยมีความสนใจทางด้านนี้เป็นพิเศษ

แล้วเจ้าชุดหนังสือไมโครอิเล็กทรอนิกส์

แน่นอนว่าเป็นของริวจัง ริวจังมีความชอบทางด้านคอมพิวเตอร์มาก ถ้าเทียบตามช่วงอายุเดียวกันกับเขา ทักษะการแฮ็กข้อมูลของเขานั้นถือว่าเป็นอันดับต้นๆของประเทศแล้ว

ตอนนี้ เขามีความสนใจทางด้านหนังสือไมโครอิเล็กทรอนิกส์แล้ว

วิชานี้ถ้าเขาสามารถเรียนจนเชี่ยวชาญ ลองนึกถึงเทคโนโลยีการบิน ชิปจรวด จำพวกนั้น……

แสงดาวรู้สึกภาคภูมิใจมากที่มีหลานชายที่เก่งทั้งสองคน

แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงได้รู้สึกง่วงนอนขึ้นมา?

【คิวคิว：คุณป้า？คุณป้า？】

【ริวจัง:……】

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที พวกเขาเห็นคุณป้าของพวกเขาฟุบลงไปที่โต๊ะกับตา แล้วไม่ขยับอีกเลย

ตายแล้ว เกิดเรื่องแล้ว!

สีหน้าริวจังตกใจมาก เขารีบไปเอาโทรศัพท์โทรไปหาคุณพ่อ

แต่คิวคิวยังจ้องโทรศัพท์ไม่ขยับไปไหน เขาจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ไม่ไปไหน เพราะอยากจะรู้ว่าคนร้ายพวกไหนกันที่ทำร้ายคุณป้าของพวกเขา?

“ตอนที่ผมกลับเข้าไปที่หิรัญชากรุ๊ป ผมได้บอกกับตัวเองแล้วว่า ต่อไปผมจะไม่อยากเห็นเลือดอีก และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกอาวุธ เพราะฉะนั้น อย่าบังคับให้ผมต้องแหกกฎของตัวเอง”

“ครับๆๆ ผมผิดไปแล้ว ผมสมควรตาย ผมจะรีบส่งตัวคุณหนูใหญ่กลับมา”

เขารีบสั่งให้คนของตัวเองรีบปล่อยตัวแสงดาวกลับมา

เขาก็ไม่ได้ใจกล้าที่จะทำร้ายแสงดาวจริงๆ

เขาไม่รู้ว่าแสนรักนั้นจะอยู่ที่โตเกียวด้วย เขาเลยสั่งให้คนไปจับตัวแสงดาว มิฉะนั้นเขาคงไม่กล้าแม้แต่ที่จะแตะแสงดาวเป็นแน่

สุดท้าย แสงดาวก็ถูกส่งตัวกลับมาอย่างปลอดภัย

แสนรักเห็นสภาพแบบนั้น และหลังจากชายญี่ปุ่นผู้นี้ได้ส่งมอบทรัพย์สินของตระกูลจรัลพฤกษ์ออกมาแล้ว ก็ได้ปล่อยตัวชายนั้นออกไป

ตอนนี้ของเขา เขาไม่อยากฆ่าใครอีก เพราะมันไม่ง่ายเลยที่จะกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ อีกอย่างเส้นหมี่ก็รักษาตัวอยู่ที่นี่ เขาไม่อยากให้มีเรื่องมากวนใจพวกเขาอีก

แสนรักพาลูกน้องออกจากบ่อนกาสิโน

แต่เรื่องยังไม่จบเพียงเท่านั้น ตอนเพิ่งออกมา มีร่างที่สกปรกและรุงรังพุ่งเข้ามาจากข้างนอก เมื่อเห็นพวกเขาออกมา ฝีเท้าเขาถึงได้หยุดลงมา

“คุณชายภาสดร?”

ดลธีที่ยืนอุ้มแสงดาวที่หมดสติอยู่นั้น อุทานออกมาเสียงดัง

แสนรักก็หยักคิ้วอย่างงุนงง

เขาทำตัวให้น่าผิดหวังจริงๆ