ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1308

ในวันนั้น ม็อกโกที่อยู่ในเมืองหลวงได้รับสายจากญี่ปุ่น ปลายสาย ดลธีรายงานให้เขาว่า ภาสดรน้องรักของเขาไปเล่นบ่อนกาสิโนที่ญี่ปุ่น เกือบเสียท่าเสียพนันจนแทบจะไม่เหลือทรัพย์สมบัติของตระกูลแล้ว

สุดท้าย ต้องให้แสนรักไปช่วย ถึงเอากลับมาได้

และแสนรักก็วางแผนให้เขาหาธุรกิจทำให้เมืองหลวง อย่าเสียเวลาเปล่า เพราะวัยขนาดนี้ของเขาควรมีการมีงานที่มั่นคงแล้ว

“ไอ้ตัวล้างผลาญ!”

เมื่อม็อกโกฟังจบ ก็โมโหด่าทอออกมา

เขารีบบอกให้คนส่งภาสดรกลับมาเมืองหลวงทันที เขาจะไปรับด้วยตัวเอง

ภาสดรที่เร่ร่อนอยู่ภายนอกมานาน ในที่สุดเขาก็เตรียมตัวกลับประเทศ เพื่อเริ่มต้นชีวิตที่ปกติต่อไป

แสงดาวเมื่อรู้ว่าเขาจะกลับมา เธอรีบไปที่โรงแรม นาทีที่เธอเจอเขา เธอไม่พูดพร่ำทำเพลง ดิ่งเข้าไปเตะเขาเข้าให้

“ไอ้เจ้าสมองมีปัญหา ก่อเรื่องใหญ่โตสักขนาดนี้ ถึงได้หยุดสักที ตอนนี้สำนึกผิดหรือยัง? กลับไปแล้วก็ให้ตั้งใจทำงาน อย่าลืมว่าตอนนี้คุณคือผู้ชายอกสามศอก มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ”

“รู้แล้วครับ”

ภาสดรแต่งตัวเรียบร้อย กลับไปเป็นคุณชายภาสดรที่หล่อเหลาของตระกูลจรัลพฤกษ์อีกครั้ง เขาโอดโอยจับขาที่ถูกแสงดาวเตะ พร้อมตะโกนรับปากอย่างเสียงดัง

ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่าง

เพราะว่าคำพูดที่แสนรักพูดกับเขา มันเป็นความจริง ความสัมพันธ์ไม่จำเป็นต้องมาในรูปแบบชู้สาวเท่านั้น แสงดาวก็ยังมีความห่วงใยให้เขาเหมือนเดิม

เท่านี้เขาก็รู้สึกพึงพอใจแล้ว

เขาก็จะไม่ไปทำลายความสัมพันธ์นี้อีก……

ค่ำวันนั้น เขาทั้งสองได้จากประเทศญี่ปุ่นไป

หลังจากที่ทุกคนกลับไป ในห้องพักผู้ป่วยก็สงบลงไป เส้นหมี่ที่ยังอยู่ในห้องปลอดเชื้อยังออกมาไม่ได้ ทางเดินด้านนอกที่เงียบสงัดนั้น เหลือเพียงแสนรักที่นั่งอยู่

【เจ้าเด็กไร้เดียงสา：พี่ชาย พี่อยู่ด้านนอกเพียงลำพัง？พี่จะกลับไปพักผ่อนก่อนไหมครับ？】

【แสนรัก：ไม่ล่ะ พี่กำลังคุยกับดลธีอยู่ 】

【เจ้าเด็กไร้เดียงสา：คุยเรื่องอะไรครับ？】

เส้นหมี่ที่อยู่ด้านในรู้สึกประหลาดใจ เธอเดินมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ แล้วมองผ่านกระจกออกมาด้านนอก

แต่ว่า เธอมองไม่เห็นแสนรัก แต่กลับเห็นกระต่ายน้อยหนึ่งตัว ที่ถูกกัปตันธีไล่ต้อนไปที่มุมห้องด้วยท่าทีกระอ้อมกระแอ้ม ในมือเขายังมีของถืออยู่

“พูดมา แกเป็นทำอีกแล้วใช่ไหม?”

“เปล่า……เปล่านะ”

โทอิสรู้สึกอึดอัดมาก

เขาไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ เหล้านี้เขาได้เก็บไว้ในตู้เย็น ไม่รู้ว่ามันระเบิด เขาไม่รู้ว่าขวดเหล้านี้ระเบิดได้ และยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่รู้ว่า เศษแก้วพวกนั้นจะทำให้เสื้อผ้าเขาฉีกขาดด้วย

โทอิสอยากหนีออกไป

แต่ว่าตอนนั้น ประธานแสนรักของพวกเขากำลังเดินออกมาจากห้องทำงานของโชกิ โดโมโตะ

“พวกคุณทำอะไรกันอยู่? ดึกขนาดนี้แล้ว ยังเสียงดังโหวกเหวกอยู่ตรงนี้”

มีหรือไม่หมายถึงอะไร? นี่เป็นคำพูดของคนธรรมดาพูดหรืออย่างไร?

ดลธีแทบอยากจะเขกมะเหงกใส่โทอิส แต่สุดท้ายก็ถูกเจ้านายของเขาขวางไว้

“หมายความว่าอย่างไร? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีหรือไม่? แล้วคุณหามันเจอได้อย่างไร?”

“เพราะแบคทีเรียชนิดนี้แบ่งตัวตามสารเคมี ตัวสารเคมีตัวนั้นผมได้แจกแจงออกมาได้แล้ว และจากการช่วยเหลือของหมอโดโมโตะ ทำให้ค้นพบจุดเจือจางของมัน จากนี้ไปเราหาตัวที่ทำให้มันเจือจางออกมาได้ก็ใช้ได้แล้ว”

เจ้ากระต่ายน้อยแสนน่ารักตัวนี้แจกแจงข้อสังเกตของตัวเองอย่างมั่นใจ

แล้วของสิ่งนั้นคืออะไร?

แสนรักรอคำตอบของเขา

แต่สุดท้าย ทำไมเขาถึงคาดไม่ถึงว่า สิ่งที่เจ้ากวนประสาทตัวนี้ให้มาคือ กลับเป็นสูตรทางเคมีที่ยาวเหยียด

“ผมอิงตามยาเม็ดสีฟ้าที่คุณชายม็อกโกเคยใช้คำนวณออกมา ของคุณชายม็อกโกเป็นกระสุนรุ่นแรกๆ จึงมีผลร้ายต่อร่างกายไม่มากนัก แต่กรณีของคุณนาย ต้องใช้สิ่งของที่ธรรมชาติมากกว่านั้น แล้วเอามากลั่น คุณต้องรู้ว่าสิ่งของแบบนั้น ตอนนี้บนโลกนี้มีแต่สารสกัด ของธรรมชาติ ผมยังไม่เคยเจอมาก่อน”

เขาพูดอย่างอ้ำอึ้ง

ความหมายก็บอกชัดเจนมากแล้ว สิ่งที่เขาต้องการและส่วนผสมที่ต้องใช้นั้น ต้องมาจากธรรมชาติเท่านั้น

แต่ไม่เหมือนยาของม็อกโกแบบนั้น สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมา หรือว่าจะเป็นสารสกัดจากธรรมชาติก็ได้

คิ้วของแสนรักนั้นขวดขึ้นมา

เป็นเพราะว่า หลายๆสิ่งที่เขาพูดนั้นตัวเขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน……