ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1312

แสนรักแย่งโทรศัพท์มา

"อ่าว? คุณทำอะไร? ฉันยังดูไม่เสร็จเลย"

"ดูเดออะไรกัน? อย่าคิดว่าออกมาจากห้องปิดแล้วจะเล่นยังไงก็ได้นะ เธอต้องพักผ่อนให้มาก ตอนบ่ายยังต้องเข้ารับการรักษา ยาของโทอิสยังอ่อนไปบ้าง ตอนนี้เธอต้องให้ ตอนนี้โชกิ โดโมโตะรักษาให้เข้มข้นขึ้น ถึงจะสามารถป้องกันไม่ให้เชื้อโรคข้างในเติบโตได้"

ใบหน้าหล่อของชายหนุ่มเย็นชาไม่ปล่อยให้ต่อรอง

เส้นหมี่เม้มปาก ทำได้เพียงตกลง

แต่เมื่อเธอถูกอุ้มไปนอนที่เตียงผู้ป่วย เธออดไม่ได้ที่จะกอดคอฝ่ายชายแล้วถามว่า "พี่คะ พวกเรารีบกลับไปร่วมงานแต่งของพวกเขาได้ไหมคะ?"

ชายหนุ่มหรี่ตา

"เธออยากไปร่วมงานแต่งขนาดนั้นเลย?"

"ใช่ ไม่ได้คึกคักมานานแล้ว"

"งั้นเธอคาดหวังให้พวกเขาทำอะไร? รอเธอหายดีแล้ว ฉันจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ให้!"

ชายคนนี้ด้านบนหัวของเธอ มองเธอด้วยดวงตาสีดำสนิทอย่างจริงจังและเคร่งขรึม ทำเอาใจของเส้นหมี่อดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้

งานแต่งงานของพวกเขา?

ใช่ งานแต่งงานของพวกเขา ความจริงหลังจากที่เขาฟื้นคืนบุคลิกแล้ว เรื่องนี้ถูกพูดถึงหลายครั้ง และในครั้งนั้นตอนที่พวกเขากลับมาที่เมืองAชั่วคราว

ตอนนั้นได้เตรียมงานแล้ว

น่าเสียดายที่ต่อมาต้องเลื่อนงานออกไปอีกครั้งเพราะเกิดเรื่องกับตระกูลเทวเทพ

เส้นหมี่ซุกศีรษะไว้ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ดมกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยจากกายเขา และยังรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของหัวใจเขา

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าชีวิตนี้คุ้มค่าแล้ว

--

คืนนั้นงานเลี้ยงใหญ่ที่เรืองรองเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

เพราะเจ้าของไม่อยู่ แสงดาวจึงไม่สามารถจัดงานเลี้ยงมากมายด้วยตัวคนเดียวได้ ดังนั้นในคืนนี้เธอจึงเรียกทุกคนจากคฤหาสน์หิรัญชามาเป็นพิเศษ

"พี่ เดี๋ยวพี่รับหน้าที่ต้อนรับแขกผู้ชายแทนฉันนะ อะไรที่ควรใช้ก็ใช้ได้เลยนะ"

"ได้เลย"

สาวุฒิญาติผู้พี่รับปากอย่างง่ายดาย

ต่อมาก็คือคนตระกูลหิรัญชาคนอื่นๆ รวมถึงเหล่าพี่สะใภ้น้องสะใภ้ต่างก็ได้รับมอบหมายงานเช่นกัน

สรุปคือในตอนนี้ไม่มีใครทำตัวห่างเหินกลับคณาธิปด้วยเหตุผลที่เขาเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลหิรัญชา พวกเขาล้วนมาช่วยงานเขาเหมือนกับเป็นครอบครัวจริงๆ

ตอนที่เชียนหยวนล๋ายเย่ถูกรับตัวมาก็ได้เห็นว่าในสวนดอกไม้ของคฤหาสน์สุดหรูแห่งนี้ เธอเห็นภาพ

ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวายเพื่อต้อนรับเธอ

ในสวนดอกไม้ที่กว้างขวางสวยงามยังถูกปูด้วยพรมสีขาวตั้งแต่ทางเข้าจนถึงประตูคฤหาสน์ ทั้งสองข้างของพรมยังตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีขาวที่เธอชอบตลอดทาง

ใส่ใจมากจริงๆ

"ว้าว คุณคืออาสะใภ้ใช่ไหมคะ? คุณสวยมากเลย"

จู่ๆเสียงใสๆของเด็กหญิงตัวเล็กก็ดังขึ้นข้างๆเธอ

เชียนหยวนล๋ายเย่ก้มหน้ามองลงไป

เป็นผลให้เธอเห็นเด็กน้อยหน้าตาราวกับตุ๊กตาที่แสนสวยงามที่มักถูกวางไว้ที่หน้าต่าง ใบหน้าเล็กๆของเธอเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูน ดวงตากลมโตราวกับลูกปัดแก้วดูสดใส เมื่อได้เห็นเธอก็รู้สึกว่าสวยงามมากจนใจหาย

อากิโกะ นากาจิมะก็เข้ามา พอเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เธอจึงหยิบสาเกของตัวเองออกมาทันที "อากิยามะ คุณจะกลับไปไหม? เอาเหล้าสองขวดนี้กลับไปเถอะค่ะ"

"ไม่ต้อง ฉันจะไปที่เรืองรอง เชียงหยวนล๋ายเย่ถูกแสงดาวมารับตัวไป"

"ห๊ะ?"

อากิโกะ นากาจิมะร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างไม่สามารถควบคุมได้ชั่วขณะ

คณาธิปได้ยินดังนั้นก็มองเธอด้วยความไม่พอใจ "เธอจะเสียงดังทำไมกัน?"

อากิโกะ นากาจิมะ "..."

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้สองสามวินาที เธอก็ระงับความโกรธลงแล้วลดคิ้วลงพูดว่า "ขอโทษค่ะอากิยามะ ฉันแค่แปลกใจมากเกินไปหน่อยว่าทำไมคุณหนูถึงพาเชียนหยวน ฮอนไปที่เรืองรองได้?"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง? เธอมักจะเรื่องเยอะตลอด"

คณาธิปพูดอย่างหงุดหงิด เขาปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้น

อากิโกะ นากาจิมะ "..."

เธอบีบนิ้วอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นานพอชายคนนี้ออกมา ในที่สุดเธอก็พูดว่า "อากิยามะ งั้นฉันไปกับคุณด้วย"

"เธอ?"

คณาธิปหันกลับมา "เธอจะไปทำไม? มันไม่ใช่เรื่องงาน ไม่จำเป็นต้องตามมา"

"เปล่าค่ะ ฉันแค่กังวลว่าในงานเลี้ยงเผื่อถ้าเชียนหยวน ฮอนเมาขึ้นมา ฉันจะได้ไปส่งเธอกลับ ยังไงซะเธอเป็นลูกสาวตระกูลคิววายที่ยังไม่ได้แต่งงาน คุณว่าไหมคะ?"

อากิโกะ นากาจิมะอธิบายอย่างอดทน

คณาธิป "..."