ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1358

คณาธิป: “......”

ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทันใดนั้น เขาก็ทนไม่ไหวอีกครั้ง ดังนั้น เขากำนิ้วมือแล้วเปลี่ยนคำพูดว่า: “วางไว้เถอะ รอผมทำงานเสร็จ”

“ได้ค่ะ”

ช่างเหมือนกับเด็กเล็กๆ

เขาบอกไม่เอา เธอก็เสียใจจนจะร้องไห้

แต่พอเขาบอกว่าวางเอาไว้ เธอก็ดีใจขึ้นมาอีกครั้ง ใจร้ายที่ทำให้คนต้องไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

คณาธิปจึงทำงานต่อไป

รอจนเขาจัดการกับอีเมลเสร็จจนในที่สุด เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับพบว่า หญิงสาวตัวเล็กๆ ไม่ได้ออกไปไหนเลย แต่กลับคอยเฝ้าอยู่ตลอดตรงข้างโต๊ะน้ำชาตัวเล็ก

เพียงแต่ ในเวลานี้เธอได้นอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเล็กนั้นแล้ว บนใบหน้าเล็กสีแดงระเรื่อ ก็ไม่รู้ว่าคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ กลับกอดหมอนใบนั้นจนน้ำลายไหลออกมาแล้ว

ดวงตาของคณาธิปกระตุกหนึ่งที

ในท้ายที่สุด ค่ำคืนนี้ เขาก็อุ้มสาวน้อยคนนี้พากลับไปนอนที่ห้องของเธอ

และในวินาทีที่เขาอุ้มเธอขึ้นมานั้น สาวน้อยที่ตัวอ่อนนุ่มละมุนก็มุดเข้าในอ้อมกอดของเขา: “ที่รัก......”

——

เส้นหมี่พวกเขาคือตัดสินใจออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น

เด็กน้อยทั้งสามคนต่างจัดเก็บของกันอย่างเรียบร้อย รอแค่แด๊ดดี้กับหม่ามี๊มา

“งั้นแบบนี้ พวกเราก็ต้องไปเรียนด้วยกันกับพี่ชินจังเหรอ?”

สำหรับการตัดสินนี้หนูรินจังมีความสุขมาก เพราะแบบนี้เธอก็ได้เริ่มอยู่ด้วยกันกับพี่ชายทั้งสองคนอีกครั้ง

คิวคิวเองก็อารมณ์ดีมาก

แต่เพราะว่าเพิ่งจะเรียนที่นี่ได้แค่ครึ่งปีก็ต้องย้ายโรงเรียนอีกแล้ว เขายังคงทำใจไม่ได้ที่จะต้องห่างกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่นี่

“หม่ามี๊ ผมไปโทรศัพท์หาเพื่อนร่วมชั้นเรียนหน่อยนะ พวกเขาบอกว่าวันนี้จะมาส่งผม”

“หา?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เส้นหมี่ได้ยินลูกชายมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่นขนาดนี้ ทันใดนั้นจึงรู้สึกแปลกใหม่มาก

กลับไม่คาดคิดว่า หลังจากที่หนูรินจังได้ยินพี่ชายจะไปโทรศัพท์หาพวกเพื่อนๆ เธอก็รีบไปติดต่อเพื่อสนิทของเธอทันที ใกล้จะออกเดินทางแล้ว เด็กทั้งสองคนยังจะมาไม้นี้อีก

ผลคือเมื่อรอจนทั้งครอบครัวจัดเตรียมของพร้อมจะออกเดินทางแล้ว พวกเขามองเห็นด้านนอกของวิลล่ามีพวกเด็กมากันหลายคน

“อิคคิว! รีบเปิดประตูสิ พวกเรามาหานายแล้ว”

“ใช่ รินจัง พวกเราก็มาด้วย เอาของขวัญมาให้เธอ เธอรีบเปิดประตูเร็ว”

“เร็วสิ!”

พวกเด็กๆ สิบกว่าคนต่างพากันโบกไม้โบกมือเล็กๆ อยู่ข้างนอก ฉากนี้ดูแล้วตระการตายิ่งนัก

แสนรักกับเส้นหมี่ทั้งสองคนได้เห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะต้องหยุดลงก่อน จากนั้นมองดูลูกสาวลูกชายของตัวเอง ทักทายกับพวกเพื่อนๆ และพวกเพื่อนสนิทของพวกเขา จัดงานปาร์ตี้เลี้ยงส่งให้เสร็จก่อนละกัน

“พี่ชาย พี่รู้สึกไหม? ว่าเจ้าเด็กน้อยทั้งสองของบ้านเรานี่มีความสามารถมาก มีเพื่อนมากมายขนาดนี้เลย”

อันที่จริงหนูรินจังพูดก็มีเหตุผล ครั้งนี้พวกเขาไปที่สถาบันวิจัยซึ่งก็คือบนเกาะกลางทะเลนั่น สำหรับการเรียนของเด็กสองคนนี้ พวกเขาเองก็คิดว่าคงเหมือนกับตอนที่มัลดีฟส์ ให้พวกเขาได้เรียนหนังสือกับคนของสถาบันวิจัย

เมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องคะแนนแล้ว

แต่สำหรับสภาพแวดล้อมในการเติบโตของพวกเขา ความสนุกความน่าสนใจก็ลดน้อยลงไปจริงๆ

เพราะว่าเด็กเดิมทีคือชอบความครึกครื้น และความสัมพันธ์ที่ดีของผู้คน ยิ่งส่งผลดีต่อสุขภาพจิตในการเจริญเติบโตของพวกเขา

แสนรักเองก็เริ่มลังเลใจ

“พ่อคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหา ให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ยังมีพ่ออยู่ทั้งคน”

ในช่วงเวลาสำคัญ ดิลกพ่อของเส้นหมี่ก็มา หลังจากที่เห็นหลานสาวกำลังเสียใจอยู่ ด้วยความสงสารของเขา จึงรีบเสนอที่จะรับผิดชอบต่อหน้าที่ในการดูแลเธอเองขึ้นมาทันที

มีคุณพ่อดูแล แน่นอนว่าเส้นหมี่ก็จะไม่เป็นห่วงแล้ว

ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจให้หนูรินจังอยู่ที่ต่อ

หนูรินจังได้ยินแด๊ดดี้หม่ามี๊ตกลง ดีใจเป็นอย่างมาก รีบวิ่งไปบอกพวกพี่ชายโดยทันที

ผลคือเมื่อคิวคิวได้ยินว่าน้องสาวอยู่ที่นี่ต่อ เขาก็เสนออยู่ต่อด้วย

“พี่ชาย งั้นผมก็อยู่ดูแลน้องสาวที่นี่ พี่ไปกับแด๊ดดี้กับหม่ามี๊นะ อยู่ที่นั่นตั้งใจเรียนดีๆ เดี๋ยวถึงพวกผมไปหาพี่”

เขาตบไหล่ของพี่ชายฝาแฝดเพื่อปลอบใจเขา

ชินจังเห็นแล้ว ถึงแม้ว่าจะเสียดายเล็กน้อย

แต่เขาก็เป็นคนรู้จักคิดมีเหตุผลมาก อีกทั้งรักน้องสาวมาก ในตอนนั้นก็ไม่ได้ตำหนิติเตียนใดๆ