ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1382

แต่ตอนนี้ เขากลับไม่ลืมที่จะนำอาหารมาให้เธอทาน เธอก็ดีใจมากแล้ว เรื่องอื่นๆต่างก็ไม่สำคัญ “อืม รีบทานเถอะ คืนนี้พวกเราอาจจะต้องเดินทางทั้งคืนไปยังเกาะออโรรา คุณทานให้อิ่มท้อง อีกประเดี๋ยวนั่งเรือจะได้ไม่เมา” เสียงอันอ่อนโยนของชายหนุ่มดังขึ้นที่เบื้องหน้าของเธอ ช่างเหมือนกับลมในฤดูใบไม้ผลิที่กระทบผิวน้ำในช่วงเดือนสามอย่างนั้น ได้ยินแล้วทำให้เธอซาบซึ้งจนปั่นป่วน ที่แท้สามีก็จำได้นะว่าเธอเมาเรือ สวรรค์ ทำอย่างไรดีละ? เธอรู้สึกว่าตรงท้องของเธอมีบางสิ่งกำลังจะล้นทะลักออกมา “ที่รักคะ คุณทานหรือยังคะ?” “หือ?” “เชอร์รี่นี้ อร่อยมากเลย ฉันป้อนคุณนะคะ” เมื่อใจของหญิงสาวเริ่มรุ่มร้อน เธอจึงถือเชอร์รี่ที่อยู่ในจานแล้วเดินบนปลายเท้าไปป้อนชายหนุ่ม การกระทำเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นอยู่ที่บ้าน คงจะไม่กล้าทำเป็นแน่ คณาธิปถึงกับเครียด ใจอยากจะปฏิเสธ แต่ในเวลานี้เองก็มีเสียงของผู้หญิงที่เปิดเผยตรงไปตรงมาลอยขึ้นมาจากด้านหลัง : “หนูเย่จ๊ะ พวกเธอกำลังทำอะไรกันจ๊ะ? ฝังดอกไม้เพลิงหรือ? ฉันทำด้วยสิ” จากนั้น ผู้หญิงที่สวมกระโปรงสั้นใส่รองเท้าส้นสูงก็แทรกเข้ามาอย่างบุ่มบ่าม นั่นยิ่งทำให้ฉากที่ทั้งสองกำลังป้อนอาหารกันนั้นเห็นชัดเจนแจ่มแจ้ง

คณาธิป : “………..”

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “…………..”

แม้แต่เด็กทั้งสามที่กำลังฝังดอกไม้เพลิงอยู่ข้างๆ ยังเอามือปิดหน้า ไม่กล้ามอง! คุณอาผู้นี้ช่าง...... ในที่สุดคณาธิปจึงเดินจากไปทื่อๆ โดยที่ไม่ได้ทานเชอร์รี่ในมือของสาวน้อย

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “………”

“ฮาฮา ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ หนูเย่ ฉันรู้ว่าพวกเธอสองคนมาทำอะไรลับๆล่อๆตรงนี้ เอาละ ฉันไปละ เชิญพวกเธอต่อเลยนะจ๊ะ” หลังจากนั้นตัวปัญหานี้ก็หายไป เชียนหยวนล๋ายเย๋โมโหจนถึงกับกระทืบเท้าอยู่ตรงนั้น พี่สาวคนนี้ ทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

แสนรัก : “………”

แค่นี้นะหรือ? หลังจากริมฝีปากอันบางกริบของเขาถูกยั่วยวน “ไม่พอมั้ง ผมว่าต้องให้คุณหาทางไม่เจอในที่สุด แบบนี้ถึงจะดี” “หือ?” พูดยังไม่ทันขาดคำ การจุมพิตอันดูดดื่มของชายหนุ่มก็เริ่มขึ้น เขาโอบรัดร่างที่บอบบางของหญิงสาวไว้ในอก แล้วจูบอย่างอ้อยอิ่งทว่าดุดัน ประหนึ่งว่าอยากจะทำเสียตรงนี้เลย

คณาธิปซึ่งมาถึงที่นี่ในเวลานี้พอดีก็เห็นฉากนี้ทันที สองตาของเขาหดเกร็งอย่างรุนแรง เขาชะงักงันอยู่ตรงนั้น นี่เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เกินกว่าจะบรรยาย แม้ว่าเขาจะปล่อยมือแล้ว ทั้งยังไม่นานก่อนหน้านี้ เขายังปฏิบัติต่อเด็กสาวคนนั้นอย่างดี แต่ ณ เวลานี้ เมื่อเขาเห็นฉากนี้กับตาตนเอง เขากลับรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก คล้ายเป็นความรู้สึกที่ถูกเก็บงำอยู่เบื้องลึก ที่แม้แต่จะมองซ้ำก็จะทำให้รู้สึกว่าสมบัติอันล้ำค่าหายากนี้ถูกทำให้แปดเปื้อน เหมือนกับเธอถูกคนทำให้ด่างพร้อยอย่างนั้น