ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 142

“คุณพ่อ หนูผิดไปแล้ว！”

เสียง“ปึก”ดังขึ้น เส้นหมี่คุกเข่าลงตรงหน้าของชายชราคนนี้

คุณท่านหยุดลงทันที เขาหอบหายใจหนักแล้วจ้องมองไปที่เธอ ดวงตาที่ขุ่นมัวคู่นั้น ก็แดงก่ำขึ้นมาในทันที

“เธอนี่มัน……เจ้าคนไม่เอาไหน เธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆเหรอ ? เธอ……ทำไม……ทำไมถึงไม่บอกฉัน ? เธอรู้ไหมว่าหลายปีมานี้ฉันมีชีวิตอยู่ยังไง ? ห๊า ？”

เขาตื่นเต้นจนร่างกายสั่นเทา อายุก็เจ็ดสิบกว่าแล้ว ในตอนนี้ ต่อหน้าทุกคน น้ำตาสองสายก็ไหลเป็นทางออกมา

สองมือที่กำกันแน่นของเส้นหมี่ ก็ซีดเผือดหนักมากขึ้นไปอีก

กังวลกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป แทบไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูด ดวงตาเธอเองก็แดงก่ำเช่นกัน เงยหน้ามองเขา“ค่ะ หนูผิดเอง คุณพ่อ อย่าโกรธเลยนะ จะด่าจะว่าอะไรหนูก็ได้ แต่อย่าโกรธจนเสียสุขภาพเลยนะคะ”

จากนั้นเธอก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเชื่อฟัง แล้วยื่นมือตัวเองออกมา

คุณท่าน“……”

ในจังหวะนี้ เขาจ้องมองเธอ ลำคอก็ราวกับมีอะไรมาอุดกั้นเอาไว้ พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

นี่เป็นวิธีการของเธอในตอนที่อยู่กับเขา เวลาที่ทำอะไรผิด ก็มักจะคุกเข่าลงตรงหน้าเขาแล้วรับการลงโทษอย่างไม่อิดออด

ทว่า ในตอนนั้นเขาทำมันลง

แต่ตอนนี้ เขายังทำได้อีกเหรอ ?

คุณท่านมองดูหญิงสาวที่ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าของตัวเอง ชั่วขณะหนึ่ง หัวใจก็ทั้งเจ็บปวดและรู้สึกโกรธ นอกจากน้ำตาที่ไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสายแล้ว ก็พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ

ผ่านไปได้ไม่กี่นาที คนที่อยู่ด้านหลังก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป ประคองเขาไปยังห้องห้องหนึ่งของสถานพักฟื้นเพื่อนั่งพัก

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ก้มหน้าเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

ในตอนที่เส้นหมี่ยังไม่ได้เจอกับคุณท่าน ก็เคยคิดมาหลายครั้ง หากเจอแล้ว ควรพูดอะไรดี และจะพูดยังไงดี ถึงจะไม่ให้คนแก่อย่างเขาโกรธมากขนาดนี้ ?

แต่ในตอนนั้น เธอกับลูกชายของเขาเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟ ที่คิดได้ดีที่สุด ก็คือพูดคุยกันดีๆ ยอมรับสารภาพผิดอะไรทำนองนั้น

จนถึงตอนนี้……

บางที เธออาจจะพูดเรื่องของลูกอีกสองคนด้วยก็ได้

เส้นหมี่ครุ่นคิด

ยังไงเสีย เธอก็กำลังจะบอกลูกชายของเขา ว่าเขายังมีลูกสาวอีกหนึ่งคน

“เล่ามา ว่าเธอกลับมาเมื่อไหร่? แล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไปอยู่ที่ไหนมา? แล้วมีชีวิตความเป็นอยู่ยังไง ？”

หลังจากที่คุณท่านจิบชา เพื่ออบอุ่นร่างกายแล้ว ในที่สุด เขาก็เอ่ยปากถาม

เส้นหมี่ตะลึงงัน เงยหน้าขึ้นในทันที “หนู……หนูกลับมานานแล้ว คุณพ่อทราบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ ? อีกอย่าง หนูพักอยู่ที่ไหน คุณพ่อก็ทราบไม่ใช่เหรอคะ？”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ? ตอนฉันเห็นเธอ ก็เพิ่งจะรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอกลับมาแล้ว ? นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไร？”

คุณท่านถลึงตามอง ถามกลับอย่างงุนงงไปคำหนึ่ง

เส้นหมี่เงียบไป

“อะไรนะ？รัก？”

“ใช่ค่ะ เขาเจอหนูที่เมืองเคลียร์ จากนั้น เขาก็บอกว่าจะพาหนูกลับมาหาคุณพ่อ บอกคุณพ่อว่า หนูยังมีชีวิตอยู่ คุณพ่อ เรื่องพวกนี้ เขาไม่ได้บอกคุณพ่อเลยเหรอคะ？”

ประโยคสุดท้าย คำพูดที่เลื่อนลอยของหญิงสาว ฟังดูแล้ว ราวกับภูตผีไม่น้อย

คุณท่านอึ้งไป！

เขาไม่รู้จริงๆ แต่ว่า เจ้าเด็กคนนี้เหมือนมีบางอย่างผิดปกติ หรือมีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ ?

คุณท่านก็เป็นคนฉลาดเช่นกัน ในตอนนี้ เขารีบกลับคำ “เขาเคยพูดกับฉันอยู่ แต่ว่า ฉันคิดว่าเขาพูดเล่น ฉัน……”

“พ่อค่ะ พ่อไม่เคยโกหก เวลาโกหก หางตาพ่อจะเสมองไปทางซ้ายอย่างไม่รู้ตัว และมือก็จะบีบกันแน่น พ่อค่ะ ทำไมเขาถึงไม่บอกพ่อ ？”

“……”

คุณท่านเงียบลงในที่สุด

หากเป็นแบบนี้จริง เขาก็ย่อมต้องรู้

เพราะว่า ไม่มีใครรู้จักลูกชายได้ดีไปกว่าคนเป็นพ่อ ที่ลูกชายเขาทำแบบนี้ ก็คงเพียงเพื่อก่อนที่จะให้คนแก่อย่างเขาได้รู้เรื่องราวทั้งหมด เรื่องการตายของเธอก็ต้องให้กระจ่างชัดขึ้นมาซะก่อน

“หมี่ อย่าคิดมากไปเลย ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มีพ่ออยู่ทั้งคน อย่ากังวลไปเลยนะ”

“พรืด——”

ไม่มีใครคิด ว่าเจ้าเด็กคนนี้ จู่ๆจะขำพรืดออกมา