ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1432

ไม่สิ ยังไงก็ไม่เหมือนกัน

เพราะเหตุผลที่เธอลงมือ ไม่ใช่เพราะพี่สาวชั่วช้าอะไรเลย แต่เป็นเพราะ......เธอจับจุดอ่อนของตนเองได้ ไม่อยากให้ชายคนนี้รู้ จึงได้คิดจะฆ่าปิดปาก

เพราะฉะนั้น เชียนหยวนล๋ายเย่นั้นชั่วช้า

“หนูเย่?”

“......พี่คะ พี่กลับไปเถอะ หนูใจแล้วล่ะ ขอบคุณนะคะ”

เด็กสาวที่ดวงตามืดมิดลงอีกครั้ง เมื่อนั่งอยู่บนเตียงแล้วก้มหน้าแล้วพูดออกมาอย่างสลด ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เส้นหมี่ “......”

ดูเหมือนว่า สิ่งที่เด็กคนนี้เก็บซ่อนไว้ ไม่ได้มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว

เธอจึงทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วลุกขึ้น

“จริงสิ หนูเย่ รู้ไหมว่าตอนที่เธอยังอยู่ในห้องผ่าตัด พี่ธิปอาการเป็นยังไง?”

เธอเดินมาจนถึงประตูแล้ว แต่แล้วเส้นหมี่ก็นึกเรื่องนี้ขึ้นได้ แล้วก็หันหน้ากลับไปถามเด็กสาว

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

เส้นหมี่ “เขาตัวสั่นไปทั้งร่างเลย บอกไปเธออาจจะไม่เชื่อนะ หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเขากลัวถึงขนาดนั้น”

“......”

“ดังนั้นนะหนูเย่ อย่าผลักเขาออกอีกเลย กว่าเขาจะถูกเธอดึงออกมาจากก้นเหวนั่นมันไม่ง่ายเลย อย่าผลักเขากลับลงไปอีกเลยนะ รับปากกับฉัน ได้ไหม?”

หญิงสาวที่ดวงตาเต็มไปด้วยความรอคอยและร้องขอที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย มองแล้วราวกับตนเองถูกค้อนทุบแรงๆ

เมื่อเชียนหยวนล๋ายเย่ดึงสติกลับมา คนที่อยู่ตรงหน้าประตูก็จากไปแล้ว เธอกุมหน้าของตนเอง แล้วทิ้งตัวลงมา เจ็บจนไม่อาจหายใจได้เลย และเจ็บจนน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้อีก

เธอเองก็ไม่อยาก

เธอชอบเขาขนาดนั้น เธอจะไปอยากผลักเขากลับลงไปที่ก้นเหวอีกทำไม?

แต่ว่า เขาจะให้อภัยเธอไหม?

ถ้าเขารู้ว่าเด็กสาวในวัยแปดขวบคนนั้นคือเธอ เขาจะยังให้อภัยเธอไหม?

ตอนอยู่ที่เมืองหลวง จิตแพทย์คนนั้นสะกดจิตเขา และแล้วก็ได้รู้ว่าสิ่งที่ให้เขาป่วยนั้นคือแผลในใจทั้งสาม อันแรกคือการที่เขาถูกคุณแม่เนติของเขาทอดทิ้งในวัยเยาว์

อีกอันคือเขาถูกแม่ของเขาผลักให้ไปขอทานจนจึงโดนหมากัดในตอนอายุยังน้อย

และจากนั้น ก็คือในปีที่อายุ18 ในตอนที่เขามาถึงเจแปนไม่นานแล้วถูกทำให้อัปยศอดสู

แพทย์บอกว่า ถ้าหากวัยเยาว์คือเมล็ดพันธุ์ งั้นการเติบโตหลังจากอายุ 18 ปี ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของความเกลียดชังของเขา เขาอดทนต่อความอัปยศอดสูและรับสืบทอดซาจา จากนั้นก็เริ่มเปิดม่านเอาคืนธนากรแห่งหิรัญชากรุ๊ปอย่างบ้าคลั่ง

แท้จริงแล้ว เป็นเพราะสาเหตุนี้ทั้งนั้น

และเธอเชียนหยวนล๋ายเย่ ก็คือผู้ร้ายที่ทำให้เขาฝังใจความเกลียดชังนี้ในตอนนั้นใช่ไหม?

เด็กสาวร้องไห้อยู่ในห้องผู้ป่วยอยู่นาน

จนกระทั่งคณาธิปกลับมาจากการส่งเหล่าตระกูลหิรัญชา

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมตาถึงบวม? ร้องไห้หรือ?” เขาเห็นเธอในสภาพนี้ ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที เดินเข้ามาเพื่อดู

แต่เชียนหยวนล๋ายเย่กลับหลบไป

“คุณอากิยามะ คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ? ฉันบอกแล้วไง ฉันจะหย่ากับคุณ พวกเราอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว”

“!!!!”

ใบหน้าของเขา มืดมิดไปหมด

หย่า?

เธอจะต้องถูกบังคับให้อยู่ใช่ไหม ถึงจะไม่พูดเรื่องไร้สาระอีก? นั่นสินะ เพิ่งจะอายุ20ปี ก็ต้องชอบโวยวายไม่มีเหตุผลอยู่แล้วสินะ?

คณาธิปหันตัวกลับมาอีกครั้ง

เมื่อเชียนหยวนล๋ายเย่เห็นดังนั้น ก็นั่งแข็งทื่ออยู่บนเตียงทันที ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร จึงมองเขาอยู่นิ่งๆ จนกระทั่งชายที่น่ากลัวคนนี้เดินมาถึงตรงหน้าเธอ

“คุณ......คุณจะทำอะไร?”

“เธอคิดว่าไงล่ะ?”

เขาพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

จากนั้น ก็ไม่รีรอให้เด็กสาวตอบ เขายื่นมือเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียง

เชียนหยวนล๋ายเย่ “ที่รัก”

เธอตกใจจนร้องออกมา มือคู่เล็กนั้นสวมกอดคอของชายหนุ่มเอาไว้อย่างลนลาน จากนั้นก็ตะโกนคำเรียกที่คุ้นเคยนั้นออกมา

เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้น มุมปากก็ยกขึ้น

ต้องถูกจัดการจริงๆด้วยสินะ และในบ่ายวันนั้น เขาก็บังคับพาเด็กสาวไปที่วิลล่าแห่งหนึ่งของเขาที่นั่น ส่วนเรื่องวัดอะไรนั่น มันเป็นไปไม่ได้