ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1438

หนูรินจังดีใจมาก

และแล้วเธอก็เอารายการที่เหลือ ให้คุณน้าคนนี้ไปหมด “คุณน้าคะ แล้วก็ยังมีของพวกนี้ด้วยค่ะ แด๊ดดี๊ของหนูไม่รู้จักเลยสักอย่าง รบกวนคุณช่วยหน่อยได้ไหมคะ?”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ......”

เสียงหัวเราะที่อดกลั้นไม่ได้นั้น ทันใดนั้นก็ดังมาจากที่ไม่ไกลนัก ทำให้คนที่อยู่ตรงนี้ตกใจกันหมด

สีหน้าของแสนรักเองก็แย่มาก

หันหน้าไปมอง พบคนที่ชี้เขาแล้วกำลังหัวเราะอยู่นั้น สวมชุดแปลกประหลาดไว้ บนศีรษะยังทำเหมือนมนุษย์ต่างดาวอีกด้วย เขาจึงหน้าตามืดมิดลงมาทันที

“ลองหัวเราะอีกดูสิ?”

“......”

เอาล่ะ แล้วเจ้าคนแพรวพราวคนนี้จึงหยุดทันที

หนูรินจังเงยหน้ามองอึ้งๆอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน สักพักเลย กว่าจะจำได้ว่าเป็นใคร

“คุณอา เป็นคุณนี่เอง!”

“ใช่แล้ว โอ้โหพระเจ้า หนูรินจังของเราก็โตขึ้นแล้วนะเนี่ย เติบโตได้สวยงามจริงๆเลย หนูรินจัง สนใจมางอกงามที่วงการบันเทิงไหม? จะบอกให้นะ ด้วยหน้าตาของหนูแล้วเนี่ย ต่อไปจะต้องดังมากแน่”

เมื่อมาร์ตินเห็นหลานสาวคนนี้แล้ว ก็ถูกความสวยงามของเธอทำให้ตกตะลึงไปเลย

ก็นะ ตอนนี้หนูรินจัง ยิ่งโตยิ่งสวยแล้ว

ดวงตาของเธอเหมือนแด๊ดดี๊ รูปลักษณ์เหมือนเส้นหมี่ในตอนเด็กๆมาก เรียกได้ว่าเอายีนเด่นของพ่อแม่มารวมกันในตัวเธอไว้เลย ไม่สวยสิแปลก

แต่ว่า เมื่อมาร์ตินเพิ่งพูดจบ ขาข้างหนึ่งของชายหนุ่มก็ถีบมาอย่างไม่เกรงใจ

“อยากตายใช่ไหม?”

“ไม่อยากไม่อยาก......”

มาร์ตินเก็บสีหน้าทะเล้นของตนเอง แล้วหลบไป

หลายปีมาแล้ว โชคดีที่ได้เจอกันในวันตรุษจีนแบบนี้ ดังนั้น เมื่อเขาไม่ล้อเล่นแล้ว แสนรักเองก็ไม่ได้ทำเหมือนเมื่อก่อน ที่พอเห็นเขาส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแล้วไล่ไป

แต่เป็นการเลือกของไปด้วย แล้วถามขึ้นไปด้วย “กลับมาฉลองตรุษจีนโดยเฉพาะหรือ?”

มาร์ตินพยักหน้า “อืม แม่ฉันสุขภาพไม่ดีน่ะ ปีนี้ก็เลยกลับมา”

แม่ของเขา?

จารุณี?

แสนรักไม่มีความทรงจำดีๆกับคนๆนี้ เพราะยังไง เขาก็จำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเอาแต่คิดแผนร้ายใส่เขาเสมอ

แต่เมื่อมาร์ตินพูดถึงแม่ของตนเองแล้ว ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมา “พี่ ในเมื่อพวกพี่ฉลองตรุษจีนกันที่นี่อยู่แล้ว ถ้างั้นมาบ้านผมเพื่ออวยพรปีใหม่ในเดือนแรกได้ไหม เยี่ยมแม่ฉันหน่อย "

“อะไรนะ? เยี่ยมแม่นาย?”

“ใช่ ปีนี้ร่างกายท่านไม่ดีเท่าไร หมอบอกว่า คงไม่ได้มาอยู่นาน พี่ ผมรู้ว่าเมื่อก่อนท่านได้ทำเรื่องไม่ดีกับพี่ไว้มาก แต่เห็นคุณลุง พี่ไปเยี่ยมท่านหน่อยได้ไหม? ก็ถือว่า......เป็นตัวแทนของตระกูลหิรัญชา”

แสนรักกวาดตามองเขาอย่างกลุ้มใจ แล้วพูดเตือน “ก็เชียนหยวนล๋ายเย่ จริงสิ ให้พวกเขาไปด้วยก็ได้นะ เพราะยังไง เขาถึงจะเป็นหลานแท้ๆของแม่นาย”

“......”

มาร์ตินเงียบไป

จริงสิ เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย สายเลือดที่แท้จริงจองตระกูลหิรัญชา ควรเป็นคณาธิปต่างหาก

แต่อะไรที่เรียกว่าแท้จริงกันล่ะ?

ในใจของพวกเขา คนตรงหน้าคนนี้ ก็เป็นคนตระกูลหิรัญชาเหมือนกัน แถมยังเป็นคนที่โตมากับเขาตั้งแต่เด็กด้วย

เจ้าคนแพรวพราวคนนั้นก็กลับบ้านด้วยความคึกคักตื่นเต้น ส่วนแสนรัก เมื่อพนักงานเลือกของที่เขาต้องการให้เสร็จแล้ว ก็กลับจากซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วเหมือนกัน

“ไปบ้านตระกูลโรแกนหรือ?”

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปตามคาด

แสนรักพยักหน้า

“ถ้าเธอไม่ชอบละก็ ไม่ต้องไป ฉันไปคนเดียวก็พอแล้ว” เขามองออกว่าเธอไม่ได้อยากไปนัก จึงบอกกับเธอไปตรงๆ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป

เส้นหมี่กลับหัวเราะขึ้นมาทันที

เธอก้มหน้าหิ้วของที่ซื้อกลับมาไปไว้บนโต๊ะ ค้นไปด้วย แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ฉันใจแคบขนาดนั้นเลยหรือไง? เรื่องพวกนั้นผ่านไปตั้งนานแล้ว ในเมื่อสุขภาพไม่แข็งแรง งั้นก็ถือว่าไปเยี่ยมเธอละกัน”