ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 144

แต่แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ดำเนินไปต่อ เพราะหลังจากนั้นทางโรงพยาบาลก็ได้แจ้งข่าวมา บอกว่าหลังจากที่เส้นหมี่กลับมา ก็ทำงานตามปกติ

ในเมื่อทำงานตามปรกติ เรื่องนี้ก็จึงยิ่งไม่ต้องมากังวลอีกต่อไป

และแล้วห้องทำงานของท่านประธานก็จึงได้กลับมาทำงานตามปกติ

อีกสองชั่วโมง โรงเรียนอนุบาลก็จะเลิกเรียน

เพราะก่อนที่แสนรักจะออกไปพบลูกค้า ได้สั่งกำชับเคมีเอาไว้ ว่าวันนี้เป็นเวรของเส้นหมี่ที่ต้องไปรับลูก เคมีก็จึงต้องโทรไปย้ำเป็นพิเศษ

“คุณนาย วันนี้ท่านประธานออกไปพบลูกค้า ทางคุณชายเล็ก คงต้องรบกวนคุณไปรับแล้ว”

“ฉันรู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ ”

เส้นหมี่รับคำอย่างสุภาพ ฟังเสียงแล้วดูสงบอย่างมาก

เคมียิ้มแล้วพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ จากนั้นก็วางสาย และกลับไปทำงานต่อ

ในเมื่อคนเป็นแม่ต้องไปรับลูก

ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ย่อมต้องดีอกดีใจ ไม่เก็บเรื่องนี้มาคิดอีก

แต่ในคืนนี้ สิ่งที่แสนรักคาดไม่ถึงก็คือ ในตอนที่เขาทำงานล่วงเวลาเสร็จแล้วเดินทางกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่เห็นเด็กๆกลับมากัน

อย่าพูดถึงแม้แต่เงาของหญิงสาวเลย

“เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมพวกเขายังไม่กลับกันอีก ？”

“หือ? คุณเส้นหมี่บอกว่าได้โทรหาคุณแล้ว ว่าคืนนี้จะให้เด็กๆนอนที่บ้านเธอ คุณผู้ชาย……ไม่ทราบเรื่องเหรอคะ？”

พี่ภาที่มึนงงสับสน รีบอธิบายให้เขาฟังในทันที

เธอโทรหาเขางั้นเหรอ ?

แสนรักหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

กลับพบว่า หน้าจอไม่มีแม้แต่เบอร์ที่ไม่ได้รับสาย ไม่เพียงไม่มีเบอร์ แม้แต่ข้อความก็ไม่มีแจ้งเตือน

แล้วทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นด้วย? เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ?

และแล้วชายหนุ่มก็มีน้ำโหขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว ข้างนอกอากาศก็ค่อนข้างหนาว ใบหน้าของเขามืดมน ค้นหาเบอร์ของเส้นหมี่แล้วกดโทรออก

“ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก！”

“……”

อะไรเนี่ย？

เขาจ้องมองโทรศัพท์ด้วยความตะลึง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน กดสายทิ้งแล้วโทรออกอีกครั้ง！

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเดือดดาลมากขึ้นไปอีก นั้นก็คือ เสียงที่ดังลอดออกมาก็ยังคงเป็นเสียงระบบตอบรับอัตโนมัติ

ผู้หญิงบ้าคนนี้ เบื่อชีวิตมากแล้วใช่ไหม！

ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน กดสายทิ้ง ความเย็นเยือกแทรกซึมไปทั่วทุกอณูของร่างกาย วินาทีต่อมา เขาคว้ากุญแจรถแล้วออกจากบ้านไปอีกครั้ง

“คุณผู้ชาย？ดึกป่านนี้แล้วจะออกไปไหนอีกคะ？”

“ผมจะไปเอาเรื่องเธอ！”

ค่ำคืนอันหนาวเหน็บ เสียงของชายหนุ่มกัดฟันกร่อนด้วยความโกรธท่ามกลางความมืด อันที่จริงก็ค่อนข้างตลกอยู่มาก

เพราะว่า ท่าทีที่หงุดหงิดและโมโหของเขา ช่างแตกต่างราวกับเป็นคนละคนในเวลางานอย่างสิ้นเชิง ความสง่างามที่มีมาตลอด เกียรติยศและความเย่อหยิ่งของเขา ต่อให้จะพูดตำหนิ ก็ไม่เคยจะหลุดจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

“……”

ด้วยคำพูดนี้ ชายหนุ่มที่ดั้นด้นมาท่ามกลางลมหนาว ในที่สุด หัวสมองก็มีเสียง“วี๊ด”ดังขึ้น เขาจ้องไปยังกุญแจที่ล็อกประตูของห้องเช่า ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ใช่ หากมีคนอยู่ด้านใน แม่กุญแจที่เก่ากึกแบบนี้ จะล็อกอยู่ด้านนอกนี้ได้ยังไง?

ดังนั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ไม่รับสายเขา

แต่หนีไปแล้ว ?

พาลูกสองคนของเขาหนีไปด้วย ？！！

ร่างที่สูงโปร่ง แข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ รูม่านตาของเขาพลันหดตัวอย่างรุนแรง มีบางอย่างที่ราวกับลาวาพุ่งไหลออกมาจากหน้าอกของเขา

วินาทีถัดมา ภายใต้ความโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่อยู่ของเขา เสียง“ปัง”จากการถีบก็ดังก้องขึ้น！

ประตูบานนั้น เปิดออกเพราะการถีบของเขา

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ห้องนี้ว่างเปล่า

คืนนั้นที่เขามา ในนี้ยังมีของจัดวางอยู่เต็มไปหมด มีเตาไฟเล็กๆที่ให้ความอบอุ่น และยังมีโซฟาตัวเล็กที่สะอาดและเป็นระเบียบวางอยู่

อีกทั้ง ยังมีโต๊ะเล็กๆที่เขาเคยมานั่งกินบะหมี่ด้วย……

ในตอนนี้ ไม่เหลืออะไรเลย

ห้องนี้ ในเวลาแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็ว่างเปล่าจนไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลืออีก

ในที่สุดขอบตาของเขา ก็ค่อยๆแดงเรื่อขึ้นมา——

“เส้น-หมี่！！！”