ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1448

ที่รัก ที่พี่สาวกับพี่เอ่ยถึงพิมแสงคนนั้น คือใครเหรอค่ะ? เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือปล่าว?”

“อืม แต่ก่อนเธอกับพวกพี่รู้จักกันที่เมืองเคลียร์ เธอตั้งครรภ์แล้ว อยู่ตระกูลโรแกน สวยใสเข้าไปกันแต่เช้าแล้ว และเห็นว่าความเป็นอยู่ของเธอไม่สบายดีนัก”

คณาธิปก็ไม่ได้ปิดบัง เล่าความสัมพันธ์ของพิมแสงกับพวกเขาตั้งแต่ต้นจนจบ อีกทั้งเอ่ยถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเธอด้วย

“ตั้งครรภ์แล้วความเป็นอยู่ยังไม่ดีอีกเหรอคะ?”

เด็กสาวที่จิตใจงดงาม ฉับพลันใบหน้ากลมๆก็เผยสีหน้าความกังวลใจอย่างมากออกมา

“ที่รัก งั้นเราไปเยี่ยมเร็วหน่อยเถอะค่ะ เธอตั้งครรภ์แล้ว ตระกูลโรแกนที่พี่สาวเอ่ยถึงมันน่ากลัวขนาดนั้น ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแล้ว จะทำยังไงดีล่ะคะ?”

“……”

ก้มหัวมองเห็นๆอยู่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอแท้ๆ แต่เวลานี้เด็กสาวกลับกังวลเสมือนหนึ่งว่าเป็นคนในครอบครัวของตนเอง คณาธิปที่ถือไม้กวาดไว้อยู่ จู่ๆก็รู้สึกว่าอบอุ่นใจจนกระสับกระส่ายเสียดื้อๆ

จริงสิ เด็กสาวคนนี้ ก็บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเเบบนี้มาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

ในคืนวันเดียวกันนั้น หลังจากที่สองคนนั้นบินไปเมืองหลวงทางเรืองรองแล้ว คณาธิปก็ขับรถมาถึงตระกูลโรแกนจริงๆ

หลังจากที่ถึงแล้ว เขาไม่ได้วางเเพลนไว้ว่าจะเข้าไปที่นี่ กลับกันเตรียมที่จะโทรศัพท์หาพิมแสง ให้เธอออกมาพบกันสักหน่อยก็พอ เพื่อยืนยันสถานการณ์ของเธอ

แต่ในตอนนี้ รถของเขาจอดอยู่ข้างนอก และเขาได้ยินเสียงดัง “เพล้ง”จากด้านใน หลังจากนั้นไม่นานเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงก็ดังออกมาแล้ว

“พิมแสง?”

เขาได้ยินแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปแทบจะในฉับพลัน

ลงจากรถพุ่งเข้าไปทันที เป็นไปตามที่คาดไว้ เพิ่งจะถึงประตูทางเข้าวิลล่านั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนด่าทอด้วยความโกรธเกรี้ยวดังออกมาจากภายในห้องรับแขกว่า : “เธอยังจะกล้าร้องไห้อยู่ตรงนี้อีกงั้นเหรอ? ข้าวมื้อเที่ยงของวันนี้ พังไม่เป็นท่าก็เป็นเพราะว่าเธอคนเดียว เธอรู้ไหมว่าพวกเราต้องใช้ความพยายามกันตั้งเท่าไหร่? เพื่อที่จะเชิญเเสนรักมา ตอนนี้เธอทำมันพังหมดสิ้นแล้ว นึกไม่ถึงว่ายังจะมีหน้ามาร้องไห้อยู่ตรงนี้อีก?”

นั้นเป็นเสียงของหญิงวัยสูงอายุคนหนึ่ง

ส่วนที่ร้องไห้ เป็นพิมแสงอย่างแน่นอน

คณาธิปวิ่งเข้าไป มองปราดเดียวก็เห็นหญิงชรานั่งรถวีลเเชร์อยู่ด้านใน ไม้เท้าในมือของเขาจวนจะสะกิดบนใบหน้าหญิงตั้งครรภ์ตรงหน้าเต็มทีแล้ว

เขาพุ่งเข้ามาดึงเธอไปอยู่ข้างหลัง

จารุณี : “คุณเป็นใคร? ใครให้คุณเข้ามาตระกูลโรแกนของพวกเรา?”

คณาธิปไม่สนใจ

เขามองตรงไปทางผู้หญิงที่ถูกดึงมาอยู่ข้างหลัง

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“……”

เพียงประโยคเดียวนี้ พิมแสงที่เพิ่งจะถูกสาดด้วยซุปร้อนทั้งตัว ในที่สุดก็โผเข้าหาผู้ชายคนนี้ร้องไห้โฮขึ้นมาเอ่ยว่า : พี่ธิป พวกเขา……พวกเขากำลังข่มเหงรังเเกน้อง……”

ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างฉับพลันทันที เวลานี้ ราวกับเด็กคนหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

คณาธิป : “……”

อกทนอดกลั้นมานานแสนนานแล้ว เขาถึงระงับความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนั้นไว้ในทรวงอก

หลังจากนั้นไม่นาน จึงเอื้อมมือไปลูบๆหลังของผู้หญิงคนนี้

พี่ธิป?

เวลานี้ จารุณีที่นั่งอยู่บนรถวีลแชร์ก็รู้สึกตัวอยู่บ้าง จู่ๆ สีหน้าแววตาที่ยกตนข่มท่านบนใบหน้าที่แก่ชราของเธอนั้นจางหายไป

“พี่ธิปคะ พี่ธิป พี่ใจเย็นๆก่อนนะ โอเคค่ะ น้องจะตามพี่ไปด้วย น้องไม่อยู่สถานที่แบบนี้แล้ว น้องจะออกไปกับพี่ทันที พี่อย่าวู่วามเลยนะคะ”

หลังจากนั้นเธอที่ท้องเจ็ดเดือนอยู่ ก็ดึงผู้ชายคนนี้ออกไปข้างนอก

ในเวลานี้เองจารุณีก็รู้สึกตัวเเล้ว

เขามองหลานชายแท้ๆซึ่งสายตานั้นจับจ้องมาที่ตัวเองเพียงแค่เวลาสั้นๆไม่กี่วินั้น แทบอยากจะสับเขาให้เป็นหมื่นท่อน ในที่สุด เธอก็ด้วยหลังจากที่ความเยือกเย็นอย่างถึงที่สุดเทลงมาจากบนศรีษะ

ใบหน้าที่แก่ชราจึงซีดขาวไปหมด

เขาหมดหวังแล้ว

ชั่วชีวิตนี้ ก็อย่าได้คิดที่จะสานสัมพันธ์ใดๆกับตระกูลหิรัญชาอีก

ในด้านของญาติพี่น้องก็ไม่มี ในด้านสิทธิและเงินทองก็ยิ่งอย่าได้คิดที่จะเอารัดเอาเปรียบกันแม้แต่น้อย

ในคืนวันเดียวกัน พิมแสงถูกพากลับไปพักวิลล่าไหล่เขาของคณาธิป

“พี่พิมแสง พี่อาบน้ำก่อนเถอะนะ น้องเติมน้ำร้อนไว้ให้พี่เรียบร้อยแล้ว”

เชียนหยวนล๋ายเย่เห็นพี่สาวคนนี้รับกลับมาด้วยแล้ว จึงวิ่งขึ้นวิ่งลงอยู่ในบ้านดูแลอย่างใกล้ชิด

ส่วนพิมแสง หลังจากที่อาบน้ำสบายตัวออกมาเสียที ก็เห็นฉากที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน

หนึ่งคือ เธอคิดว่าชั่วชีวิตนี้นอกจากผู้ชายที่รักเพียงแต่เส้นหมี่เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะเชื่อฟังคล้อยตามเด็กสาวคนนั้นทุกอย่างอีกด้วย และแววตาที่เขามองเธอนั้น ทั้งอ่อนโยนและพะเน้าพะนอมากกว่าที่เธอเคยเห็นมาก่อน

พิมแสงตะลึงงันไปเลยทีเดียว

ภายในช่องทรวงอก ราวกับว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่เต็มไปด้วยรอยร้าวหลุดลอกออกมาเพียงนิดเดียว