ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 174

แต่หลังจากที่เข้ามาแล้ว ก็ได้รู้สึกถึงแสงที่อบอุ่นที่ปกคลุมร่างกายของเขาขึ้นมาในทันที และยังมีกลิ่นหอมของอาหารที่เป็นที่ยั่วยวนอีกด้วย ที่นี่อยู่ในพื้นที่ที่น้อยกว่า60 ตารางเมตรเสียอีก ไม่คิดว่าจะทำให้เขารู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

นี่เขาพิลึกคนไปแล้วใช่ไหม?

สถานที่แย่ๆแบบนี้ยังจะรู้สึกสบายขึ้นมาได้

เขาก้าวขายาวๆเข้ามา แล้วไปยังโซฟาตัวเล็กเก่าๆทางด้านนั้น

“แด๊ดดี้ ดื่มน้ำไหมครับ? ผมรินน้ำให้นะ” คิวคิวรู้ความมาก หลังจากที่มาถึงบ้านตัวเองแล้ว เขาก็จัดการรินน้ำให้แด๊ดดี้

แน่นอนว่าแสนรักยินยอมอยู่แล้ว

ในขณะนั้น เขาก็นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กตัวนี้ รอลูกชายที่กำลังรินน้ำให้พลางมองพิจารณาสถานที่เล็กๆที่ไม่ใหญ่เท่ากับห้องนอนของเขาอีกครั้ง

เมื่อวานนี้เขามาดึกเกินไป จึงไม่ทันได้เห็น

ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็วุ่นวายมาก และยิ่งไม่มีเวลาอีกด้วย

เส้นหมี่ไปที่ห้องครัวแล้ว เธอได้ยินลูกชายบอกว่าพวกเขาพ่อลูกสามคนยังไม่ได้กินข้าว แน่นอนว่าเธอต้องเตรียมให้พวกเขากินอยู่แล้ว

แต่หลังจากที่เธอมองไปที่ตู้เย็นแล้ว จู่ๆก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณ....ก็ไม่ได้ทานเหมือนกันเหรอ?”

เธอออกมา สายตามองไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา และเอ่ยถามด้วยความลังเล

แสนรักกำลังดื่มน้ำ จู่ๆได้ยินคำพูดนี้แล้ว สายตาก็กวาดตามองไปอย่างเป็นธรรมชาติ

เป็นผู้หญิงที่ไม่สนใจเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวเลยจริงๆ!

ชุดอยู่บ้านตัวใหญ่ๆหลวมๆ ทางด้านหลังยังมีหมวกฮู้ดหูยาวนั่นอีก ผมสั้นปะบ่าก็ไม่ได้จัดแจงให้ดี ใช้ที่คาดผมลายจุดมัดเอาไว้ เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

เธอไม่รู้ที่จะจัดการเลยจริงๆอย่างนั้นใช่ไหม? หรือว่าลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง? อย่างน้อยที่สุดแม้แต่รูปลักษณ์หน้าตาก็รักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

แสนรักขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ที่ประหลาดใจก็คือ เขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ในทางตรงกันข้าม หลังจากที่เขาเห็นท่าทางนี้ของเธอปรากฏอยู่ตรงสายตาตัวเองแล้ว ในหัวนั้นมีฉากหนึ่งลอยปรากฏขึ้นมา คืนนั้น เขากลับมาดึกมาก จู่ๆเธอเปิดประตูออกมา เขาเห็นแสงไฟสีส้มสดส่องออกมาจากทางด้านใน

เวลานี้ เหตุการณ์นี้ ทำให้เขารู้สึกตรงกับมันอยู่บ้างเล็กน้อย

แสนรักเลิกคิ้ว : “คุณว่าไงล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าพวกคุณไปทานข้าวกันเหรอ? ทำไมจู่ๆก็ไม่มีใครได้ทานอะไรกันเลยซักคนเดียว?”

“มีธุระขึ้นมากะทันหันก็เลยไม่ได้ไปแล้ว ทำไม? คุณไม่มีของกินเหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่.....”

เส้นหมี่รีบปฏิเสธ

แน่นอนว่าเธอจะไม่มีของกินไม่ได้อยู่แล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเธอ จะไม่มีของกินเลยได้อย่างไรกัน เธอเพียงแค่อยากจะเช็คให้แน่ใจ ว่าเขาจะอยู่กินข้าวที่นี่จริงๆหรือเปล่า?

ดูแล้ว นี่คือคำตอบที่แน่นอนแล้ว

เธอพูดโพล่งออกมาตามอารมณ์

ผลปรากฏว่าหลังจากที่สิ้นเสียงแล้วนั้น เดิมทีชายหนุ่มที่เตรียมจะหยิบตะเกียบ จู่ๆสองมือนั้นก็หยุดลง จากนั้น สายตาที่ลึกซึ้งเหมือนสายน้ำที่เงียบสงัดของเขาก็กวาดตามองมา จ้องมองเส้นหมี่ไปชั่วขณะ

เส้นหมี่ : “…….”

แย่แล้ว เธอพูดผิดไปแล้ว

ในหนึ่งวินาที เส้นหมี่รู้สึกลนลานเสียจนแม้แต่เหงื่อก็ผุดออกมา

เธอประมาทมากเกินไปแล้วจริงๆ เธอเป็นอดีตภรรยาที่แต่งงานกับเขาเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น ในช่วงหนึ่งปี เห็นหน้าเพียงแค่ครั้งเดียว เธอจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร? เธอเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาเท่านั้น

สีหน้าของเส้นหมีซีดอยู่บ้าง จึงรีบคิดวิธีหาข้ออ้าง “ฉัน.....ฉันได้ยินคนรับใช้พวกนั้นที่บ้านคุณพูดน่ะ ทำไมคะ? ฉันพูดผิดเหรอ? หรือว่าคุณชอบทาน? ถ้าชอบฉันไปทำให้คุณก็ได้”

ว่าแล้วเธอก็จะไปที่ห้องครัวอีกครั้ง

“ไม่ต้อง ผมทานไม่ได้จริงๆ”

ในที่สุดแสนรักก็ส่งเสียงออกมาแล้ว บางที คำอธิบายของเธอนั้นได้ผลแล้ว

เส้นหมี่เห็นแล้ว ถึงได้ถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็นั่งลงข้างๆพวกลูกๆแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวของพวกเขานั่งทานอาหารเย็นด้วยกันครบถ้วนขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

เส้นหมี่แอบมองภาพนี้ ก้นบึ้งในใจนั้นก็เกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้......