ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 208

"อืม......"

ชินจังยิ้มอย่างเขินอาย

แต่ใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็แดงเช่นกัน และเห็นได้ชัดเจนว่าเขามีความสุขมาก

ครูก็มาและเขาก็นำข่าวดีมาบอกทุกคน: "คุณแม่ชินชิง ผู้จัดงานบอกมาว่าจะมีถ้วยรางวัลหลังจากคอนเสิร์ตจบลง"

"จริงๆเหรอ?"

ทุกคนต่างดีใจเมื่อได้ยิน

ดังนั้น เส้นหมี่จึงเดินตามครูไปหาผู้จัดงานอีกครั้งเพื่อยืนยันการมอบรางวัล ขณะที่อยู่ในสตูดิโอ พี่น้องสามคนอยู่ที่เดิมเพื่อรอแม่และครู

“พวกแกสองคน เอาอันนี้ใส่ในไวโอลินของไอ้โง่นั่น”

เมื่อพี่น้องสามคนนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความสุข ในพื้นที่พักผ่อนนี้ เด็กชายตัวเล็ก ๆ ในชุดสูทสีขาวสั่งให้พวกเขาสองคนมาขโมยเปียโนของชินจังด้วยความขุ่นเคืองบนใบหน้าของเขา

การแสดงของชินจังนั้นสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว

คอนเสิร์ตวันนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าจะมีตัวแทนเดียวที่สงวนไว้สำหรับการแสดง ถ้าชินจังสำเร็จ เด็กคนต่อไปแทบไม่มีโอกาสอีกเลย

ดังนั้นในเวลานี้ คนเหล่านี้จึงอิจฉาและเกลียดชินจังจริงๆ

เมื่อทั้งสองได้ยิน พวกเขาก็หยิบการ์ดเสียงที่อยู่ในมือของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ในชุดสูทสีขาวทันที และแอบไปที่ไวโอลินของชินจัง

การ์ดเสียงเป็นอุปกรณ์เสริม ถ้าคนรู้ว่ามีของแบบนั้นในไวโอลินของชินจังความสำเร็จที่เขาเพิ่งทำจะถูกยกเลิกอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เขาอาจจะถูกคนในนี้หัวเราะเยาะเย้ย

ชายสองคนยิ้มอย่างชั่วร้ายและเข้าหาไวโอลินของชินจังทีละก้าว

แต่ในตอนที่พวกเขากำลังจะประสบความสำเร็จ จู่ๆ คิวคิวก็เหลือบมองกลับมา และจับทั้งสองคนได้ทันที

“พวกแกจะทำอะไรอยู่ จับเปียโนพี่ชายฉันทำไม?”

คิวคิวลุกขึ้นยืนทันทีและตะโกนใส่ทั้งสองคน

ทั้งสองคนเห็นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็เป็นเด็ก และกำลังทำเรื่องน่าละอายแบบนี้ หลังจากตื่นตระหนก พวกเขาก็คว้าเปียโนของชินจังและวิ่งหนีไป

ชินจัง： “……”

ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ร่างเล็กๆ ข้างๆ เขาก็วิ่งออกไปราวกับเสือชีตาห์ตัวเล็กที่แข็งแรง

ในชั่วพริบตาไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น คิวคิวรีบเข้าไปคว้าเปียโนของพี่ชายแล้วเตะไปทันที ทันใดนั้น คนสองคนที่ขโมยเปียโนก็ถูกเขาเตะออกไป!

งานมาก!

เมื่อหนูรินจังและชินจังเห็น พวกเขาก็รีบวิ่มาทันที

เป็นผลให้พวกเขาไม่เคยคิดว่าเมื่อชินจังหยิบเปียโนในมือของ คิวคิวขึ้นมาจากพื้น เขาพบว่ามีบางอย่างหลุดออกจากเปียโน

และสิ่งนี้ชินจังผู้ที่เรียนดนตรี รู้ได้ในพริบตา มันคือการ์ดเสียง!

"การ์ดเสียง? การ์ดเสียงทำอะไรได้บ้าง"

“ซ่อมเสียงน่ะ!”

ใบหน้าทั้งหมดของชินจังเปลี่ยนเป็นสีซีด และเสียงของเขาเหมือนน้ำค้างแข็งในทันที

เส้นหมี่ฟังคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดขึ้นทันที และเธอก็เบียดเข้าอย่างแรง

แน่นอนว่าเธอเห็นเด็กสองคนนั้นที่ถูกล้อมไปด้วยฝูงชน

ในเวลานี้พวกเขากำลังนอนอยู่บนพื้นข้างเท้าของพวกเขาและพวกเขาทั้งหมดต่างก็กรีดร้องหนึ่งในนั้นคือเด็กชายตัวเล็ก ๆ ในชุดสูทสีขาวถูกเหยียบโดยเด็กน้อยของเธอ!

“จะยอมรับไหม?ฮะ?

“ยอม...ยอมรับอะไร ช่วย...ช่วยด้วย...”

พูดได้คำเดียวว่า เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ถูกเหยียบย่ำส่งเสียงกรีดร้อง ไม่ต้องพูดถึงว่าน่าสงสารแค่ไหน

ผู้ร้ายสองคนนี้!

เส้นหมี่มืนหัว...

“หม่ามี๊ หม่ามี๊มาแล้ว!” ในเวลานี้ หนูรินจังที่ไม่ได้ทำอะไรเห็นหม่ามี๊ และโบกมือเล็กๆ ของเธอไปทางเส้นหมี่และตะโกนทันที

เมื่อพูดเสร็จ และในทันที สายตาของทั้งสตูดิโอก็เพ่งไปที่เธอ

เส้นหมี่ดูเหมือนหยุดหายใจทันที

"ขอ ฉันขอโทษ..."

“คุณเป็นแม่ของฝาแฝดเหล่านี้นี่เอง พระเจ้า คุณสอนลูก ๆ ของคุณอย่างไร? จะทุบตีคนอื่นจนตายแล้ว”

“ใช่ อายุเท่าไหร่เอง ก็รู้จักตีคนแล้ว แถมยังลงมือหนักอีก คุณอยากจะส่งพวกเขาไปที่ห้องขังในอนาคตเหรอ”

เมื่อผู้เห็นเหตุการณ์เหล่านี้เห็นว่าเป็นเธอ ทุกคนก็กล่าวหาเธอ และสีหน้าของพวกเขาก็ขุ่นเคืองอย่างยิ่ง