ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 220

แต่ภายในใจเขาก็มีความสุข

เพราะว่า ยัยบ๊องยอมพูดคุยกับเขาแล้ว

เธอว่าอะไรนะ?

เส้นหมี่ ที่นั่งยองๆ อยู่บนพื้นได้ยินสิ่งที่เขาพูด และคิดว่าหล่อนหูฝาดไป: "ให้ฉันแกล้งเป็นแฟนเธอเนี่ยนะ? สมองเธอผิดปกติไปแล้วเหรอ?”

มาร์ตินรีบเอียงศีรษะให้หล่อนดูทันทีอย่างจริงจัง: “เธอดูสิ สมองมีความผิดปกติหรือเปล่า?”

เส้นหมี่ ：“……”

ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง หล่อนกัดฟันและหัวเราะเยาะว่า: “สมองป่วยหนักมาก จะให้ฉันไปเป็นแฟนเธอ คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน? เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร”

อดีตภรรยาของแสนรักงั้นเหรอ ฉันไม่ถือและไม่สนใจด้วย อีกอย่างนะ ที่นี่มีใครรู้บ้างว่าเธอเป็นอดีตภรรยาของเขา?” มาร์ติน พูดขัดจังหวะเธอทันที

“วันแต่งงานของพวกเธอในตอนนั้น จัดกันแบบครอบครัวแค่ร่วมรับประทานอาหารด้วยกันเฉยๆ ไม่ได้บอกแขกที่ไหนเลย และตอนนี้จะมีใครรู้ว่าพวกเธอเป็นสามีภรรยากัน ถ้าอย่างนั้นทำไมยังมีคนเข้าใจว่าแป้งร่ำเป็นเจ้าหญิงของตระกูลหิรัญชากรุ๊ปตลอดหลายปีที่ผ่านมาหล่ะ?”

“……”

คำพูดเหล่านี้ทิ่มแทงเส้นหมี่

เธอนั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มือที่ถือกรรไกรก็ขาวขึ้นทันที

จริงสิ ใครจะรู้ว่าหล่อนกับแสนรักเป็นอะไรกัน? และงานแต่งในปีนั้นก็แต่งแบบเงียบๆ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดว่ายังไม่หย่ากับหล่อนตอนนี้ก็ตาม

แต่แม้ว่าหล่อนจะออกไปไหน ใครจะรู้ว่าหล่อนเนี้ยแหละที่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา

แววตาเส้นหมี่ก็สลัวลง

“เพราะฉะนั้น ก็ไม่มีปัญหาอะไรที่เธอจะไปช่วยฉัน นอกจากนี้ เท่าที่ฉันรู้มา พวกเขาทั้งสองคนก็ไปเช่นกัน แล้วเธอไม่อยากเห็นเหรอว่าพวกเขาจะทำอะไรกันบ้างในงานเลี้ยง?

ทันใดนั้น มาร์ตินที่นั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

เส้นหมี่ เงยหน้าขึ้นทันที: “พวกเขา? เธอกำลังพูดถึงใคร? ”

มาร์ตินยักคิ้ว: “แน่นอนว่าเป็นสามีเก่าของเธอ และคู่หมั้นของเขาน่ะสิ อย่าบอกนะ ว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้? ”

เส้นหมี่ ตกตะลึง！

แสนรักกับแป้งร่ำจะไปงานเลี้ยงด้วยกันจริงเหรอ? เรื่องนี้หล่อนไม่รู้ เขาบอกว่าจะไม่ไปไม่ใช่เหรอ? ตอนเช้าพี่ภายังบอกอีกว่าเขาไม่สนใจงานเลี้ยงแบบนี้

จู่ๆจะไปงานเลี้ยงกับแป้งร่ำได้อย่างไร？

อีกอย่างแป้งร่ำผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? หล่อนกลับมาเมื่อไหร่?

เส้นหมี่ ไม่ค่อยเชื่อ: “เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? แสนรักไม่เคยบอกฉันว่าเขาจะไป และแป้งร่ำก็ยังไม่กลับมาอีกด้วย เธอได้ข่าวมาจากไหน ถึงมาบอกว่าพวกเขาจะไปงานเลี้ยง? ”

“แม่ฉันนั้นสิ！”

มาร์ตินตกใจจนขนลุก เขาไม่เข้าใจว่า ทั้งๆที่พวกเขานอนห้องใต้ชายคาเดียวกัน แต่เรื่องแค่นี้ผู้หญิงคนนี้ก็ยังไม่รู้เลย

เมื่อพูดจบ กรรไกรในมือของเธอก็ตกลงบนพื้น “ตุ๊บ” ราวกับว่าคำพูดนี้ทำให้เธอหมดแรง

แต่มาร์ตินไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก เมื่อได้ยินหล่อนพูดว่า เขากับหล่อนไม่ได้เป็นอะไรกัน

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว ในที่สุดเธอก็มีความฉลาดอยู่บ้าง ถ้าเธอเป็นแค่แม่นมก็ไม่แปลที่เธอจะไม่รู้เรื่องนี้”

“แม่...แม่นม？”

“ไม่ใช่เหรอ? ผู้เชี่ยวชาญดูแลลูกให้เขา ไม่ใช่แม่นมแล้วจะเป็นอะไร? เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นกังวล ถ้าเขาไม่บอกเธอ ก็แค่ไม่บอกแค่นั้นเอง เป็นแบบนี้ยิ่งดี ให้พวกเขาไปของพวกเขา ส่วนพวกเราก็ไปของพวงเรา ดีไหม? เจ้างี่ งานเลี้ยงวันนั้นไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม? ”

ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดที่ไร้หัวใจ ก็หัวเราะอย่างมีความสุขขึ้นมา

เส้นหมี่ ：“……”

ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้อย่างไร แต่รู้ว่า ความเยือกเย็นเต็มไปทั่วในหัวใจและนัยน์ตา ราวกับมีช่องขนาดใหญ่ที่หน้าอก เหมือนมีลมหนาวพัดเข้ามา และแม้แต่กระดูกยังหนาวถึงขั้วกระดูก

จริงสิ หล่อนเกือบลืมไป แม่นม ที่หล่อนไม่หย่ากับเขาตอนนี้ ไม่ใช่แค่เห็นแก่ลูกๆเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เขาบอกกับหล่อนว่า ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ในสถานะที่แต่งงานกันอยู่ เขาจะไม่ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่อยู่กับผู้หญิงคนอื่น

แป้งร่ำคนนี้ เป็นคนที่อยู่กับเขามาตลอด 5 ปีไม่ใช่เหรอ?

เส้นหมี่ นั่งอยู่ในสวนเป็นเวลานาน นานจน พี่ภาต้องออกมาตามหา โดยที่หล่อนก็ไม่รู้ตัว

“คุณผู้หญิงแป้งร่ำ คุณชายมาร์ตินกลับไปแล้ว เขาสั่งให้ฉันบอกคุณว่า ชุดและเครื่องประดับจะถูกจัดส่งมาให้ในวันจัดงานเลี้ยง คุณผู้หญิงแป้งร่ำบอกกับเขาว่าจะไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเหรอ?”