ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 233

เธอไม่รู้จักเขาแล้วเหรอ

หรือเขาจำเธอไม่ได้ สมองเสื่อมไปแล้ว

แสนรักหายใจไม่ออกครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินช้าๆเข้าไปหา และก้มศีรษะลงจ้องไปที่เธอด้วยสายตาสงสัย "เส้นหมี่"

เส้นหมี่ "…"

ดวงตาสีดำชื้นที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาว่างเปล่าในที่สุดก็ขยับ

แต่มันยังคงแปลกมาก เพราะดวงตาของเธอดูเหมือนจะคิดอยู่ ราวกับว่ากำลังคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง

จากนั้นเมื่อแสนรักอดไม่ได้ และก้าวไปข้างหน้า ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และในวินาทีต่อมาเธอก็ถอยกลับอย่างรวดเร็วราวกับเห็นผี

"อื้อ…"

"คุณทำอะไรน่ะ หัวคุณยังมีแผลอยู่ อย่าขยับ!"

เมื่อเห็นสิ่งนี้ แสนรักก็กังวลมากจนต้องรีบคว้าเธอไว้ และบอกเธอว่าอย่าขยับ

สุดท้ายเมื่อเขาจะดึง ปฏิกิริยาของหญิงสาวก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ดวงตาของเธอที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความตื่นตระหนกและตื่นกลัวจนตัวสั่น แล้วเธอเริ่มต่อสู้อย่างรุนแรง

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน!!"

แสนรัก "…"

ความรู้สึกของเขาแย่มาก แต่ในตอนนี้ เขากังวลว่าจะทำร้ายเธอ จึงปล่อยมือ

หลังจากนั้นเขามองดูเธอถอยหลังราวกับกวางที่หวาดกลัวอย่างมาก หลังจากฝังหัวไว้ในผ้าห่มแล้ว เธอก็คลุมตัวเองไว้แน่น

เธอสมองเสื่อมจริงๆเหรอ

แสนรักยืนอยู่หน้าเตียงด้วยมือเท้าเย็นเฉียบ ใบหน้าเข้มและน่ากลัวของเขาภายใต้ห้องผู้ป่วยที่แสงสลัวนี้กลับแสดงท่าทีสับสนออกมา

"ตุ้บ-"

ทันใดนั้นข้อมือเรียวเล็กก็แอบโผล่ออกมาจากห่อผ้า

เธอเป็นเหมือนขโมย หลังจากห่อผ้านวมและแตะโต๊ะข้างเตียงข้างเตียงคนไข้แล้ว เธอไม่รู้ว่าจะจับอะไร เธอจึงเผลอทำขวดยาหล่นลงไป

เธอจะทำอะไรน่ะ

เมื่อแสนรักเห็น เขาก็เดินไปพร้อมที่จะหยิบขวดยาขึ้นมา

ผู้หญิงที่ห่อผ้าห่มก็เปิดช่องว่างเล็กๆไว้ ดังนั้นเมื่อแสนรักนั่งยองๆลงไปตรงนั้น เขาเห็นใบหน้าเล็กเผยออกมาอย่างระมัดระวัง

"คุณ--"

"เอ๊ะ!!ทำไมนายถึงใจดำแบบนี้ ฉันเป็นคนโชคร้ายหรืออะไร ทำไมเอาแต่ฝันถึงผู้ชายหมาๆแบบคุณ"

เส้นหมี่ โกรธมาก เธอห่อตัวและจ้องดุด้วยดวงตาอันสวยงาม

แสนรัก ซึ่งนั่งยองอยู่บนพื้นก็ตกตะลึง

"อื้อ……"

"เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน" แสนรักตื่นตระหนกเมื่อเห็นเธอแบบนี้ เขาปล่อยมือของเธอและพยุงเธอ ก่อนจะเรียกหมอ

แต่จู่ๆเส้นหมี่ก็ลืมภาพหลายภาพในสมองของเธอไป และในที่สุดเธอก็มองไปที่ชายที่ประคองเธอไว้ และอ้าปากด้วยความเจ็บปวด

"คิวคิว หายไป คุณ…รีบไปช่วยเขา"

แล้วเธอก็เป็นลมอีกครั้ง

แสนรัก "……"

โชคดีที่หมอได้ยินการเคลื่อนไหวในเวลานี้ด้วย ดังนั้นเขาจึงมาตรวจอาการทันที

สิบนาทีต่อมา ในห้องผู้ป่วยอันเงียบสงบ แสนรักซึ่งเสื้อเปียกโชกก็ได้ยินข้อสรุปของหมอ

"เธอไม่มีปัญหาอะไร ความจำสับสนของเธอที่คุณพูดถึงอาจเป็นผลสืบเนื่องของอาการบาดเจ็บนี้ โชคดีนะคุณแสนรักที่เธอไม่ได้ตาบอด และความสามารถทางสมองของเธอไม่ได้รับผลกระทบ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเธอ!"

สุดท้ายหมอก็ไม่ลืมที่จะชมเส้นหมี่ที่นอนอยู่บนเตียง

ในที่สุดแสนรักก็โล่งใจ!

พระเจ้ารู้ดีว่าเขาเพิ่งผ่านอะไรมา อยู่มายี่สิบแปดปี นี่เป็นครั้งแรกในเวลาเพียงสิบห้านาทีที่เขาถูกทรมานราวกับว่าเขาเดินอยู่บนขอบนรก

เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่ตอนนั้นเขาอยู่ในความมืดชั่วขณะหนึ่งจริงๆ