ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 245

ต่อมาในขณะเดียวกันนั้น ด้านหลังมีชายหนุ่มร่างสูงกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากที่นั้น

“แสนรัก! ปล่อยฉันนะ! ไอ้สารเลว ปล่อยฉันลงนะ!”

แบบนั้นเรียกว่าอุ้มจริงๆหรอ!

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ดีดดิ้นแรงมาก มือและเท้าของหล่อนพยายามออกแรงตะเกียกตะกาย เพื่อหวังจะสามารถลงจากตัวผู้ชายคนนี้ได้

แต่กำลังของผู้ชายคนนี้เยอะมาก

เขาไม่สนใจเสียงโวยวายที่โกรธเคืองของหล่อนเลยเขาใช้มือข้างเดียวอุ้มหล่อนออกมาจากที่นั้นด้วยใบหน้าที่เฉยเมย จากนั้นก็โยนหล่อนเข้าไปในรถเบนท์ลี่ย์สีดำที่กำลังสตาร์เครื่องจอดรอไว้ตรงทางเข้าของสตูดิโอได้อย่างง่ายดาย

ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง!

โอ้พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่?

เมื่อเช้ายังเห็นหล่อนอยู่กับนักแสดงนำชายดีเด่นมาร์ติน

นักแสดงที่ร้อนแรงที่สุดในวงการบันเทิง แต่พอตกเย็นหล่อนก็เปลี่ยนมาอยู่กับผู้ชายอีกคนที่หล่อเทห์ขนาดนี้

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะเป็นพละกำลังหรือใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา เมื่อเทียบกับนักแสดงนำชายดีเด่นมาร์ตินแล้วมีฐานะมากกว่าไม่น้อยเลย

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแบบไหนกัน?

ทำไมผู้ชายไฮโซสองคนนี้ถึงคลั่งไคล้ในตัวหล่อน?

เพราะใบหน้าที่แสนธรรมดาของหล่อนน่ะเหรอ?

ทำให้เหล่านักแสดงหญิงในกองถ่ายต่างหมั่นไส้กัน

และส่วนทางด้านรถคันนี้ หลังจากที่แสนรักโยนผู้หญิงคนนี้เข้าไปในรถได้ในที่สุด ความโกรธที่ยังไม่จางหาย เขากดหล่อนไว้และเผยให้เห็นท่าแท้แห่งความโหดเหี้ยม

“เส้นหมี่ เธอฟังฉันให้ดีนะ ถ้าเธอยังไม่เชื่อฟังและไม่อยู่นิ่งๆ ฉันรับรองว่าเธอจะไม่วันได้เห็นหน้าลูกไปทั้งชีวิต!

หลังจากนั้นเขาก็ปิดประตูรถดัง “ปัง”

ด้วยความกลัวเส้นหมี่จึงนั่งอยู่บนรถนิ่งๆไม่กล้าหยับเขยื้อนเลย

แววตาโมโหของหล่องจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา นัยน์ตาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความโกรธเคือง แต่ในขณะเดียวกันหล่อนก็ยังเชื่อฟังและอยู่นิ่งๆ

แล้วรถคันนี้ก็ขับไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็ขับมาถึงเรืองรองแล้ว

ในขณะที่เส้นหมี่กำลังลงจากรถ ปกติตึกวังฬาหนึ่งจะปิดไฟมืด เหลือเพียงไฟส่องถนนเพียงไม่กี่ดวงในสวนดอกไม้ใหญ่

เมื่อเส้นหมี่เห็นอย่างนั้นก็อยากเข้าไปข้างในเอง

แต่ในขณะนั้น ก็มีมือใหญ่ๆยื่นเข้ามาจากด้านหลังอย่างแนบเนียน แล้วจับคอปกเสื้อหล่อนจากทางด้านหลัง

“เธอจะทำอะไรหน่ะ? ปล่อยฉันนะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก”

“เหอะ เหอะ”

คำตอบที่หล่อนได้ มีเพียงเสียงหัวเราะแห้งๆสองคำเท่านั้น

หลังจากนั้นหล่อนเหมือนสัตว์เลี้ยงที่หลงหายและถูกเก็บได้อย่างไรอย่างนั้น โดยที่ผู้ชายสารเลวคนนี้เก็บกลับมาบ้าน

“หม่ามี๊ หม่ามี๊กลับมาแล้ว หม่ามี๊——”

ไม่มีใครคาดคิดว่า เวลานี้หากเป็นเมื่อก่อนลูกๆคงนอนหลับไปนานแล้ว หลังจากได้ยินฝีเท้าของหล่อนกับผู้ชายสารเลวคนนี้กลับมาเข้ามา

เส้นหมี่: “……”

จะพูดอะไรได้?

สิ่งเดียวที่หล่อนทำได้คือ โอบกอดลูกรักทั้งสามคนไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นๆ

เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที สภาพจิตใจของแม่ลูกทั้งสี่คนเริ่มกลับมาเป็นปกติ แสนรักจึงเรียกพี่ภาเข้ามา เพื่อให้พาเด็กๆขึ้นไปนอนก่อน

“ปะ ลูกๆ ขึ้นไปนอนข้างบนกับพี่ภาได้แล้ว”

“แล้วหม่ามี๊ล่ะคะ หม่ามี๊จะขึ้นมานอนด้วยกันไหมคะ?” หนูรินจังยังไม่ยอมปล่อยแขนจากแม่

เส้นหมี่เห็นอย่างนั้น ก็อดกลั้นจิตใจที่เจ็บปวดไว้แล้วลูบศีรษะเธอด้วยความอบอุ่น

ไปสิจ๊ะ เดี๋ยวหม่ามี๊ค่อยขึ้นไปนอนด้วยนะ”

“ได้ค่ะ”

ในที่สุดเด็กหญิงตัวน้อยก็รับปากแล้วเดินขึ้นไปด้านบนกับพี่ภาด้วยท่าทีอาลัยอาวรณ์

เด็กสามคนถูกพาขึ้นไปข้างบนแล้ว เหลือเพียงแค่สองคนในห้องนั่งเล่นใหญ่โตนี้ หนึ่งคนคือเส้นหมี่ และอีกคนก็คือแสนรัก

ทีนี่ถึงเวลาที่จะพูดได้รึยัง?

ในที่สุดเขาก็พาหล่อนกลับมาจนได้ ลูกก็ได้เจอแล้ว ต่อไปคงถึงแล้วที่หล่อนจะจบเรื่องนี้แล้วสักที?

จิตใจของเส้นหมี่เยือกเย็นลงจนถึงต่ำสุด หลงเหลือเพียงรอยยิ้มจางๆตรงมุมปากที่ซีดเซียว

“เห็นสภาพพวกเขารึยัง? สะใจแล้วใช่ไหมที่เห็นพวกเขาต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนี้?