ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 267

“ยัยโง่นี่！”

เขาหันหน้ามา ในความมืดนั้น ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นเหมือนทะเลที่มีดาวทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน มองไปที่หญิงสาวที่ในที่สุดก็หลับไปอย่างเงียบๆ

“เจ็บไหม？”

“……ไม่เจ็บ”

เส้นหมี่ที่อยู่ในความฝัน พึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว

นี่คือคำที่เธอพูดอยู่บ่อยๆ

ห้าปีมานี้ เป็นคำที่มักจะพูดกับตัวเอง และลูกๆ ของเธอ

แต่ จะไม่เจ็บได้ไง？

พอเส้นหมี่พลิกตัว ความเจ็บปวดที่เกิดจากบาดแผล ทำให้ใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดขาวของเธอเหยเกอย่างรวดเร็ว แต่คืนนี้ เธอกลับไม่เจ็บในทันที

เพราะว่า เธอรู้สึกถึง อ้อมกอดที่มาพร้อมความอบอุ่น กอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน

จนกระทั่ง เธอยังเหมือนจะได้ยินเขาปลอบเธอเบาๆ จากข้างหูว่า：“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บแล้ว……”

จากนั้น เขายังตบปลอบเธอด้วย ……-

คฤหาสน์หิรัญชา

เพราะเด็กสามคนนี้มาที่นี่กะทันหัน ในคฤหาสน์ก็ยิ่งครึกครื้นมากกว่าตอนตรุษจีนเสียอีก นอกจากคุณท่านแล้ว คนตระกูลหิรัญชาที่อาศัยอยู่นี่ ต่างแสดงความเป็นมิตรอย่างมากสำหรับการมาของพวกเขา

“คุณชายคิว หลานไปนั่งที่บ้านอาสองไหม？บ้านอาสองมีของกินอร่อยๆ ตั้งเยอะ”

“เหอะ อย่าไปเลยคิว หลานกับพี่ชายมาที่บ้านคุณปู่เล็กดีกว่า ที่บ้านคุณปู่เล็กมีสนามใหญ่ๆ ในนั้นหลานอยากเล่นอะไรก็เล่นได้ทั้งนั้น”

“ออกไป พวกเขาเป็นของฉัน！”

“……”

ทุกคนพยายามอย่างหนักในการชวนเด็กสองคนนี้ โดยหวังว่าพวกเขาจะไปเล่นที่บ้านพวกเขา

แน่นอนว่า จุดประสงค์อันแท้จริงที่พวกเขาทำแบบนี้คืออะไรกันแน่？นั่นก็ไม่รู้

อาจจะ เพราะว่าเด็กพวกนี้น่ารักจริงๆ

หรืออาจจะ เพราะว่าพวกเขาต้องการเอาใจสายอำนาจของหิรัญชากรุ๊ปนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้？

“ทุกคนอย่ารีบร้อนนะครับ พวกเราต้องไปถามคุณปู่ก่อนครับ ถึงตัดสินใจว่าจะไปไหน”

คุณชายคิวเป็นเด็กฉลาด เห็นคนจำนวนมากมาชวนตัวเองกับพี่ชายและน้องสาว เขาที่กำลังเล่นอยู่ในลานบ้าน ก็ออกมาหาคุณปู่ทันที

ชินจังก็พยักหน้าอย่างเยือกเย็น

มีแค่หนูรินจัง เธอยังนั่งขุดเผือกต่อไป ว่ากันว่า นั่นปู่ของเธอปลูกไว้

ทุกคนเห็น ก็หมดหนทาง ได้แต่ไปขอคุณท่าน

คุณท่านกลับดีใจมาก

ในคฤหาสน์หลังเก่านี้ ที่จริงที่อยู่อาศัยมีแต่ญาติภายในตระกูลหิรัญชา ตอนนั้น หลังจากพ่อของคุณท่านรับช่วงต่อธุรกิจครอบครัว มีลูกชายทั้งสามคนแล้ว เพื่อให้บรรดาพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว จึงให้พวกเขาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

“ใช่ ก็บ้านเขามีลูกแค่คนเดียว ถ้าไม่ประจบคุณท่านไว้ให้ดีๆ แค่กลัวว่าต่อไปสิ่งของของตระกูลหิรัญชาพวกเขาครอบครัวลูกคนที่สามจะไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง”

ที่กำลังคุยอยู่นั้น เป็นลูกสะใภ้ทั้งสองของครอบครัวลูกคนที่สอง พวกเธอกลับไป ก็เคืองและรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมไปด้วย

ถ้าพูดถึงลูกหลาน คุณปู่เล็กครอบครัวลูกคนที่หนึ่งนั้นห่อเหี่ยวที่สุดแล้วจริงๆ

หลายปีมานี้ มีแค่ลูกชายคนเดียว และยังไม่เอาไหนอีก เอาแต่เสเพลอยู่ข้างนอก ทางหิรัญชากรุ๊ปก็สนับสนุนเขาหลายครั้งแล้ว แต่ว่า สนับสนุนไม่ได้มาเสมอ

“ดูว่าเขาจะประจบได้ถึงเมื่อไหร่？”

“ก็ไม่แน่หรอก ตอนนั้นชินจังก็โดนเขาประคบประหงมอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ？ไม่มีอะไรก็ไปที่ลานล้านของพวกเขา ต่อมาชินจังป่วย จึงไปน้อย ตอนนี้ได้เด็กฉลาดๆ มาไม่ได้ง่ายเลย พวกเขาจะปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ไปได้ไง”

สะใภ้คนนั้นที่อายุค่อนข้างน้อย ยิ่งพูดยิ่งโกรธ

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ สุดท้าย พวกเธอได้แต่ทนไว้

เพราะว่าที่ตระกูลหิรัญชา ตามความอาวุโสแล้ว นอกจากคุณท่าน ก็เหลือแค่คุณปู่เล็กคนนี้แล้ว

สุเชาวน์ผู้เป็นคุณปู่เล็กในตอนนี้ก็เข้ามาที่สวนด้วยรอยยิ้ม เขาเตรียมพาเด็กทั้งสองคนไปที่ล้านบ้านเขา

“คิวคิว ชินจัง พวกหลานอยู่ไหน？คุณปู่เล็กมาแล้ว จะพาหลานๆ ไปกินของอร่อยที่บ้านคุณปู่เล็ก”

“……”

ประโยคนี้ที่ดังมาจากในสวนดอกไม้ ชินจังที่กำลังเล่นอยู่ที่นั่น ก็ยืนขึ้นมาทันที ใบหน้าเล็กๆ ที่เย็นชาเต็มไปด้วยความเย็นชา

คุณชายคิวตกใจ：“ชินจัง นายเป็นอะไร？”