ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 297

พ่อหนุ่มนักเดินทางเดินเข้ามาในห้องทำงานและไม่ได้ทำอะไรนอกจากเทกาแฟให้ตัวเองและนั่งพักผ่อนโดยไม่สนใจคนที่อยู่ในห้องประชุม

ออกกำลังกายมากเกินไปทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าจริงๆ

"ท่านประธานคุณยังมีอารมณ์มาดื่มกาแฟอีกหรอผู้ถือหุ้นกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมรอคุณคุณท่านก็มาด้วย"

"อะไรนะ"

ประโยคนี้ทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาขมวดคิ้ว

นี่เอาพ่อเขามาด้วยเหรอเนี่ย

ดูเหมือนว่าวัตถุโบราณพวกนี้จะไม่ได้ถูกทำความสะอาดมานานแล้วก็เลยคันผิวใช่ไหม

ในที่สุดแสนรักก็วางถ้วยกาแฟในมือลงและเดินเข้าไปในห้องประชุมด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึม

"ตุ้บ!"

ตอนที่เขามาถึงหน้าห้องประชุมข้างในห้องบรรยากาศดุเดือดมากแสนรักยืนอยู่ข้างนอกขนาดนั้นก็ได้ยินเสียงขว้างปาข้าวของไปมาจากข้างใน!

"ธนากรบริษัทนี้ไม่ใช่ของลูกคุณแค่คนเดียวแค่ประโยคเดียวของเขาทำให้พวกเราสูญเสียเงินกว่าหนึ่งพันล้านเขาถามความเห็นของพวกเราหรือยัง"

"ใช่พันล้านเลยนะไม่ใช่แสนหรือสิบบาทคุณธนากรคุณเคยคิดถึงความรู้สึกของพวกเราบ้างไหมพวกเรายอมให้เขานั่งตำแหน่งนี้ก็เพื่อให้เขาช่วยพวกเราหาเงินไม่ใช่เพื่อให้เขาทำให้เราเสียเงินโดยไม่มีสมอง"

"พวกคุณ…"

คุณท่านที่ไม่ได้มาบริษัทมาหลายปีแล้วพูดไม่ออกหลังจากที่โดนผู้ถือหุ้นแสดงความโกรธใส่

แสนรักฟังมามากพอแล้วเขาจึงเปิดประตูห้องประชุมเข้าไปทันที

"ปัง!"

"…"

ทันใดนั้นการเคลื่อนไหวในห้องประชุมก็หยุดลงรวมทั้งบรรยากาศก็เงียบลงด้วยหลังจากเห็นผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวที่ประตู

ในหิรัญชากรุ๊ปไม่มีใครกล้าอวดดีกับเขา

รวมถึงผู้ถือหุ้นพวกนี้ด้วย!

แสนรักเห็นฉากนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาใช้ขายาวเดินไปข้างหน้าและใช้มือดึงเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะประชุมซึ่งเป็นที่นั่งของเขาออก

ร่างกายของเขาสง่างามและท่าทางของเขาก็สงบอย่างหาได้ยากราวกับสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยน

เขาอารมณ์ดีอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เคมีที่เดินตามเขามาข้างหลังเมื่อเห็นฉากนี้ก็อดขนหัวลุกไม่ได้

"พูดสิทำไมไม่พูดพูดต่อ"ในที่สุดแสนรักก็เปิดพูดแถมระหว่างพูดก็ยังมีรอยยิ้มบางๆทำให้คนที่เห็นยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น

วัตถุโบราณพวกนี้ก็เป็นอย่างนี้ตอนที่เขาไม่อยู่พวกเขาก็จะคิดว่าพวกเขาเป็นใหญ่ในนี้ขนาดพลิกฟ้าได้

แต่ทันทีที่เขามาคนพวกนี้ก็กลัวเขาเร็วยิ่งกว่าเด็กเสียอีก

"แสนรักพวกเราก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ที่เสียไปพันล้านยังไงก็ต้องอธิบายให้พวกเราฟังหน่อย"

"แค่พันล้านก็ต้องอธิบายแล้วหรอแล้วตอนนั้นที่ผมพาพวกคุณหาเงินได้หมื่นล้านแสนล้านทำไมพวกคุณไม่ออกมาบ่นบ้างจะให้คิดรวบยอดใช่ไหมได้!"

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เขาพูดคือความจริงพวกคนแก่พวกนี้ชอบหาเรื่องแต่ถ้าแสนรักไม่ทำก็มีแต่พวกเขาที่ตระหนกตอนนี้ในหิรัญชากรุ๊ปไม่มีใครนั่งตำแหน่งนี้ได้ดีกว่าเขาแล้ว

คุณท่านยอมพ่ายแพ้และในที่สุดเขาทำได้เพียงถาม"แล้วแกเอาเงินพันล้านไปทำอะไร"

แสนรักเลิกคิ้วขึ้นแต่ก็ไม่ได้ปิดบังเขา"ผมจีบลูกสะใภ้ให้คุณอยู่คุณบอกว่าอยากได้เธอคืนไม่ใช่หรอ"

"..."

ไม่กี่วินาทีต่อมาดวงตาของคุณท่านก็เบิกกว้างทันที

"แกหมายถึง...เส้นหมี่แกหาเธอเจอแล้วหรอ"

"เจอแล้ว"

"เธอกำลังทำอะไรทำไมถึงใช้เงินมากมายกับเธอขนาดนั้นเธอไม่เต็มใจที่จะกลับมาหรอเป็นไปหรือว่า...พันล้านนี้เป็นค่าธรรมเนียมการเลิกกันที่แกมอบให้กับเธอ"

คุณท่านคิดไปคิดมาและคิดได้ถึงขนาดนี้

แต่เมื่อเขาพูดคำพูดพวกนี้ออกมาเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีใจกลับกันน้ำเสียงเขาก็มีความผิดหวังแม้แต่สีหน้าก็แสดงความหดหู่ออกมา

แสนรักกรอกตา

ชายชราคิดเกี่ยวกับมันและแม้แต่คิดเกี่ยวกับมัน

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ในเวลานี้เขาไม่มีความสุขอีกต่อไปในทางกลับกันน้ำเสียงของเขามีความผิดหวังและแม้แต่การแสดงออกของเขาก็ไม่มีความสุข

แสนรักเหลือบมองที่เขา