ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 3

“ลูกไม่ได้ก่อเรื่องจริง ๆ ใช่ไหม？อย่าหลอกแม่นะ ครั้งก่อนลูกยังสอนคุณครูทำคอมของโรงเรียนอนุบาลพังเลย จนทำให้ทุกคนต้องหยุดเรียน ครั้งนี้ลูกไม่ได้ก่อเรื่องใช่ไหม？”

“เอ่อ……”

ทำไมหม่ามี๊เป็นคนแบบนี้？เห็นลูกชายผู้ชาญฉลาด หน้าตาหล่อขั้นเทพและเท่ห์แบบไม่มีใครเทียบเทียมก่อเรื่องได้ยังไง？

เห็นอยู่โทนโท่ว่าพวกคุณครูโง่เง่ามารุมชอบเขาต่างหาก

“หม่ามี๊ ไม่ได้ทำจริง ๆ ครับ แค่สอนพวกคุณครูเล่นเกมเฉย ๆครับ โอเคนะครับหม่ามี๊ คิวคิวหิวแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะครับ？”

“……”

จนปัญญา สุดท้ายเส้นหมี่ก็ทำได้เพียงพาลูกชายตัวแสบกลับบ้าน

สามแม่ลูกกลับมาถึงบ้าน เส้นหมี่ก็รีบตรงเข้าครัวเพื่อเตรียมมือเย็นของพวกเขาสามคน

เพียงแต่เธอยังไม่ทันหุงข้าวสุก ทางโรงพยาบาลก็โทรมาหาเธอเสียแล้ว

“คุณหมอสวยใส ทางโรงพยาบาลอนุมัติให้คุณดูแลคนไข้รายนี้แล้วค่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณสะดวกเข้างานไหมคะ？”

“ตอนนี้เหรอคะ？”

“ใช่ค่ะ ญาติคนไข้มาถึงแล้วค่ะ เมื่อญาติได้รับฟังทางเลือกการรักษาจากทางโรงพยาบาลแล้ว ญาติคนไข้ก็อยากทราบรายละเอียดสักหน่อยค่ะ”

พยาบาลพูดในสายว่าไม่มีทางเลือก

คนไข้ประเภทนี้มักจะทำให้ปวดหัวอยู่ร่ำไป คนไข้มีฐานะก็แบบนี้แหละ ไม่ว่าจะเข้ารักษาที่ไหนก็จะให้ทางโรงพยาบาลทำตามเจตนาของเขา คล้ายกับทั่วทุกมุมโลกเป็นถิ่นของเขาอย่างไรอย่างนั้น

เส้นหมี่ตอบตกลงในท้ายที่สุด

“คิวคิว หม่ามี๊ต้องไปโรงพยาบาล ลูกพาน้องกินข้าวด้วยกันได้ไหม？”

“ได้ครับ หม่ามี๊ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลน้องสาวเองครับ”

คิวคิวพูดจาเหมือนผู้ใหญ่ พลางโบกมือให้หม่ามี๊ในมาดสุขุม สื่อให้รู้ว่าหม่ามี๊ไม่ต้องกังวลปัญหานี้เลย

และก็จริงดังนั้น ลูกชายคนนี้ทำให้เส้นหมี่ไม่ต้องวิตกกังวลใจจริง ๆ

ดังนั้นเส้นหมี่จึงต้องออกนอกบ้านอีกครั้ง

เพียงแต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ เธอพึ่งก้าวเท้าออกจากบ้าน ลูกชายตัวแสบก็รีบตรงไปยังห้องหนังสือทันทีทันใด

“พี่ชายทำอะไร？หม่ามี๊บอกให้พวกเรากินข้าวนี่คะ”

“ชู่ว์ พี่ต้องเข้าไปดูบัญชีผอ.โรงเรียนอนุบาลของพวกเราหน่อย วันนี้พี่ได้เห็นรูปถ่ายคนที่หน้าตาเหมือนพี่มาก บอกว่าเป็นเด็กนักเรียนที่จะย้ายเข้ามา พี่ต้องดูว่าเขาเป็นใคร！”

คิวคิวจอมแก่แดดปีนขึ้นไปหน้าคอมพิวเตอร์ของหม่ามี๊ ผ่านไปไม่กี่นาที เขาก็ใช้คอมเครื่องนี้แฮกข้อมูลของผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาล

จากนั้นก็อ่านข้อมูลในส่วนของนักเรียนย้ายมาใหม่

“โอ้โห！พี่ชาย คนนี้คือพี่หรือ？！！”

เสี้ยววินาทีที่เห็นข้อมูล หนูรินจังที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงพรึงเพริดจนอ้าปากค้าง

คิวคิวขมวดคิ้วมุ่น “ไม่ใช่ เขาชื่อชินจัง น้องดูสิ”

เขาใช้นิ้วน้อย ๆ ชี้ไปยังตำแหน่งแสดงชื่อด้วยอาการกลุ้มใจ

หนูรินจังเบิ่งตากลมโตกว่าเดิม

“ชินจัง？ใช่เนอะ ไม่ใช่พี่ชาย แล้วทำไมหน้าตาเขาถึงเหมือนพี่ชายล่ะ？เขาก็เป็นคนที่หม่ามี๊คลอดออกมาเหรอคะ”

“……”

ในสมองพลันผุดภาพหม่ามี๊แอบเปิดกล่องแล้วเอาเสื้อเด็กทารกที่ไม่เคยผ่านการสวมใส่ออกมาดู แถมยังน้ำตาอาบหน้าอีกต่างหาก คิวคิวตัดสินใจว่าจะไปพบหน้าคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับตนอย่างผิดปกติด้วยตัวเอง

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูด้านหลัง ญาติในห้องคนนี้ก็ลุกขึ้นตามด้วย

ซึ่งเป็นผู้หญิงตัวสูง แต่งหน้าอย่างประณีต ผมลอนสีน้ำตาลแดง ใส่เสื้อแบรนด์เนมคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุด โดยวัดขนาดไซส์จากอีกฝ่ายแล้วสั่งตัดโดยเฉพาะ เผยความยโสโอหังและบีบเค้นผู้อื่นอย่างไม่หยุดยั้ง

แป้งร่ำ！

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ห้าปีต่อมา คนรู้จักเก่าที่เส้นหมี่ได้เจอเป็นครั้งแรกคือผู้หญิงคนนี้

ดังนั้นคนไข้ที่เธอต้องรักษาคือหล่อน？

ดวงตาดำขลับของเส้นหมี่ที่อยู่เหนือหน้ากากอนามัยค่อย ๆ เย็นเยียบคล้ายกับมีน้ำค้างหนาวเหน็บบดบัง เพียงไม่กี่วินาทีก็ไม่เหลือแววตาเป็นมิตรไมตรีแม้แต่ครึ่งส่วน

เส้นหมี่ในอดีตถูกคลุมถุงชนจับแต่งงานกับแสนรักจริง ๆ เพราะวชิรนันท์และหิรัญชาทั้งสองตระกูลมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นมาโดยตลอด ตอนที่เส้นหมี่เกิดมา พวกเขาทั้งสองตระกูลเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิง จึงจับคู่หมั้นหมายแสนรัก ซึ่งตอนนี้เขามีอายุเพียงห้าขวบเท่านั้น

ตอนแรกเส้นหมี่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับการหมั้นครั้งนี้ เพราะเธอคิดว่าผู้ใหญ่แค่พูดเล่น ๆ เท่านั้น

ถึงแม้เธอจะชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เด็กก็ตาม

จวบจนเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับตระกูลวชิรนันท์ ต้องล้มละลายในชั่วข้ามคืน ช่วงที่ตกระกำลำบากแบบ คุณท่านกมลภพไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจเดียดฉันท์เธอ ทางกลับกันยังเป็นฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้ ให้เส้นหมี่แต่งเข้าบ้านตระกูลหิรัญชา ให้เธอมีชีวิตที่มั่นคงและสุขสบาย

ตอนนั้นเส้นหมี่จึงมีความคิดอยากแต่งงานขึ้นมา

ทว่าไม่นึกไม่ฝันเลย สุดท้ายเธอที่แต่งเข้าบ้านตระกูลหิรัญชาประหนึ่งแมลงเม่าบินเข้ากองไฟต้องเจอจุดจบแบบนั้น

“ผู้อำนวยการค่ะ ฉันพูดผิดแล้วค่ะ”

“อะไรนะครับ？”

“ฉันรักษาโรคของคนไข้ท่านนี้ไม่ได้ค่ะ ผู้อำนวยการจัดหาหมอท่านอื่นเถอะนะคะ！”

เส้นหมี่ทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ด้วยนัยน์ตาเย็นยะเยือก จากนั้นก็หมุนกายเดินออกไป