ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 303

“บัญชีวันนี้ ฉันจะจำไว้ให้ดีเลย”

“...”

เส้นหมี่กำลังเก็บของอยู่ในภายห้อง มีเพียงปอร์เช่เท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าห้อง

เมื่อได้ยินคำขู่เช่นนี้ ปอร์เช่ก็เดินออกมา

“คุณพูดถูก เหตุการณ์วันนี้ผมก็จะจำไว้เหมือนกัน”

“นายพูดอะไร?”

“ผมบอกว่าผมจะจำคุณคนนี้ไว้ คุณควรจะขอบคุณ ที่เมื่อกี้กระสุนนัดนั้นไม่ทะลุหัวคุณ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนที่เอาเงินผมไปเป็นพันล้าน คงกลายเป็นตะแกรงไปนานแล้ว!”

ทันใดนั้นเขาก็เข้ามาประชิด เสียงราวปีศาจร้ายดังขึ้นข้างหูของชายผู้นี้ พร้อมกับดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวของเขาหลังจากถอดแว่นหนาเตอะออก

แค่มองดูก็ขนลุกขนพองแล้ว

อีริคเบิกตากว้างขึ้นมาทันที!

พันล้าน?

เขากำลังพูดว่าเงินพันล้านเป็นของเขาเหรอ?

อีริคหันไปมองใบหน้านี้อย่างจริงจังในทันที ผลคือ แค่มองแวบเดียว เมื่อเห็นใบหน้าหล่อหลังถอดแว่นอย่างชัดเจนว่าเป็นอย่างไร ในเสี้ยววินาที สีเลือดบนใบหน้าของเขาก็หายไป

ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่จริง ไม่จริง!

ความตื่นตระหนกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา จากนั้นไม่นานเขาก็ตัวแข็งทื่อล้มลงไป

“คุณอีริค ผู้จัดการอีริค...”

วุ่นวายไปหมด เมื่อลูกน้องที่อยู่ด้านหลังเขาเห็นเข้า ก็เริ่มร้องเรียกส่งเสียงดังขึ้นมา

ภายในห้อง เส้นหมี่กับคณาธิปยังคงอยู่ในการดำเนินการเซ็นสัญญาในขั้นตอนสุดท้ายกับฮาชิโมโตะ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอก ทั้งสองคนก็ออกมาในทันที

“เกิดอะไรขึ้น? ปอร์เช่ ทำไมนายถึงอยู่ด้านนอก?”

“เอ่อ ผมเห็นเขาเป็นลม ผมเลยออกมาดู”

เด็กหนุ่มสวมใส่แว่นตาอีกครั้ง เขายืนอยู่ด้านนอกพลางตอบคำถามอย่างไม่รีบร้อน

เด็กคนนี้ ทำไมถึงใจกล้านัก?

เส้นหมี่เห็นเช่นนี้ เธอก็โกรธในทันที รีบดึงเขากลับมาพลางเอ่ยเตือนด้วยความตระหนก “อยู่ให้ห่างจากคนพวกนี้ เข้าใจไหม?”

ปอร์เช่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อืม เข้าใจครับ”

คณาธิป “....”

เห็นแบบนี้แล้วเขาไม่สบายใจที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

นี่เป็นตอนจบที่ไม่มีใครคาดคิด

เดิมทีคณาธิปคิดว่าเขาจะเสนอความคิดเห็นต่อเรื่องนี้อย่างถึงที่สุด สุดท้ายเขาจะช่วยเส้นหมี่ได้ หลังจากนั้นเขาก็จะอยู่เคียงข้างเธอได้ในอนาคตอย่างไม่มีข้อกังขา

แต่เขาไม่คิดเลยว่า สุดท้ายคนที่แก้ปัญหาทุกอย่างนี้ได้ จะเป็นปอร์เช่!

“อืม พี่ดีจริงๆเลย”

พี่สาวและน้องชายคุยกันนายทีฉันทีคนละประโยค ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขามีความสุขมากแค่ไหน

คณาธิปที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับมีสีหน้าที่ดูไม่ดีนัก

หรือพูดอีกแบบ เขาไม่เชื่อเรื่องนี้โดยตรงเหมือนเส้นหมี่ เขากำลังสงสัยและมองหาพิรุธ เพราะเขารู้สึกว่าเรื่องนี้ยังแปลกมาก

นักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยและเพิ่งออกจากชนบท จะมีความคิดลึกซึ้งและรอบคอบขนาดนี้เหรอ?

-

เส้นหมี่ประสบความสำเร็จในการจับแวดวงการเงินครั้งแรก ในวันเดียวกัน เธอเอาเงินทั้งหมดเข้าบัญชีของคุณลุง

ปอร์เช่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถาม “ให้คุณลุงหมดเลยหรอ? พี่ไม่กลัวเขาไม่ให้พี่เหรอ?”

เส้นหมี่ก้มหน้าลงอย่างเศร้าใจ “ไม่ ถึงเขาจะไม่ให้ ฉันก็ไม่โทษเขาหรอก ฉันเป็นหนี้เขา ชีวิตนี้ก็ใช้คืนไม่หมดหรอก”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศกอยู่ลึกๆ ใครได้ฟังก็รู้สึกหนักราวกับมีหินก้อนใหญ่กดทับหน้าอกอยู่

สีหน้าของปอร์เช่ซีดลง

นี่กลายเป็นทางตันที่ก้าวผ่านไม่ได้ใช่ไหม?

เขากำมือแน่นอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยประโยคที่ไม่อยากถามออกมา “แต่ผมได้ยินมาว่าการตายของลูกสาวเขา จริง ๆ แล้วคือเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง อย่างงั้นพี่…ยังต้องแบกรับไว้ที่ตัวเองอีกเหรอ?”

“ฉันไม่แบกรับได้เหรอ? ถึงแม้เธอจะหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่เธอก็เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุงกับคุณป้า เธอตายแล้ว ฉันจะทำยังไงได้? นายคิดว่าฉันจะยังอยู่เฉยๆได้เหรอ?”