ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 310

กลับเป็นเพราะรออยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน คนที่เดินเข้า ๆ ออก ๆ เริ่มนินทาเธอ

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงอยู่ที่หน้าบริษัทพวกเราอยู่ตลอดเวลา?”

“ไม่รู้สิ ได้ยินว่ามาหาท่านประธานของพวกเรา”

“ท่านประธาน?”

มีคนซุบซิบถึงข่าวนี้ คนที่จ้องมองเธอพากันตกตะลึงในทันที จากนั้นสายตาไม่เป็นมิตรต่าง ๆ ก็กวาดมองมาทางเธอ

“แบบนี้เนี่ยนะ? อยากจะมาหาประธานของพวกเรา?”

“เกรงว่าเธอไม่ได้ส่องกระจกดูตัวเองเลยสินะ!”

“...”

เส้นหมี่ทำเป็นไม่ได้ยิน

แต่ว่าเมื่อฟ้าเริ่มมืดลง เธอเริ่มร้อนใจแล้วจริง ๆ เพราะว่าเธอนึกถึงเมื่อเช้าตอนไปส่งลูกสองคนที่โรงเรียนอนุบาลได้ ว่ารับปากพวกเขาแล้วว่าจะไปรับพวกเขา

ช่างเถอะ ไปรับลูกก่อนแล้วกัน เธอไม่สามารถผิดคำพูดกับพวกเขาได้อีกแล้ว

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ลากขาสองข้างที่ทั้งปวดทั้งเจ็บเดินจากไป แล้วเรียกรถแท็กซี่ไปโรงเรียนอนุบาล

ชั้นบนสุดของอาคาร เขากลับมาแล้ว และชายหนุ่มก็ทำงานอยู่ที่ห้องทำงานเป็นเวลานานแล้ว โทรศัพท์มีเสียงข้อความดังขึ้น

ดลธี “ท่านประธานครับ คุณเส้นหมี่กลับไปแล้วครับ”

แถมยังแนบรูปแผ่นหลังของผู้หญิงที่จากไป

ชายหนุ่มเห็นแล้ว ก็ทำแค่เพียงนั่งหัวเราะเย็นชาอยู่บนเก้าอี้ เขากดปิดโทรศัพท์ ในไม่ช้า ก็เริ่มหมกมุ่นกับการทำงานอีกครั้ง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง จู่ ๆ ทางฝ่ายโรงเรียนอนุบาลก็โทรมา” “ท่านประธานครับ แย่แล้วครับ คุณเส้นหมี่มารับเด็ก ๆ พวกเราเกิดการปะทะกัน แล้วไม่ระวัง...ทำให้เธอบาดเจ็บ”

“นายว่าอะไรนะ?”

เพียงแค่ประโยคนี้ เสียงของชายหนุ่มคนนี้สูงขึ้นในทันที แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่สังเกตเห็น สีหน้าเรียบเฉยที่รักษามาทั้งวัน ทันใดนั้นหน้าตากลับเคร่งขรึมขึ้นมา!

บอดี้การ์ดที่อยู่ในสายตกใจจนตัวสั่น

“เป็น...เป็นเธอที่พุ่งเข้ามา พวกผมพาเด็ก ๆ ขึ้นรถ เตรียมจะขับออกไป แต่จู่ ๆ เธอกับเหมือนกับคนบ้าวิ่งตามมา พวกผมไม่ตั้งใจ...ไม่ตั้งใจชนเธอเข้าครับ”

“...”

จู่ ๆ สมองว่างเปล่า แม้แต่คิดก็ไม่ได้คิด ชายคนนี้โยนโทรศัพท์ทิ้ง จากนั้นก็หยิบกุญแจในลิ้นชักแล้ววิ่งออกไป

เคมีที่เตรียมจะเลิกงานเมื่อเห็นแล้วก็ตกตะลึงจนตาค้าง!

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

-

เส้นหมี่ถูกรถชนจริง ๆ

แต่ว่า อาการบาดเจ็บไม่ได้รุนแรงมาก เพียงแค่ขาถลอก แล้วก็ยังมีบาดแผลเล็กน้อยที่หน้าผาก

ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

อันที่จริงนี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่เธอยืนยันจะมาที่นี่ให้ได้

ในเมื่อตอนนี้ผู้ชายคนนั้นไม่ให้เธอเจอกับพวกเขาแล้ว งั้นเธอก็ต้องบอกกับพวกเขาก่อน ไม่อย่างงั้น พวกเขาก็เข้าใจผิดว่าหม่ามี๊ไม่ต้องการพวกเขาแล้วจะทำอย่างไร?

เส้นหมี่อดกลั้นความเสียใจไว้ แล้วพาลูกสองคนมาตรงหน้าตัวเอง

“ชินชิน รินจัง หม่ามี๊อาจจะ...อาจจะอยู่กับพวกหนูไม่ได้ชั่วคราว ระหว่างหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ยังไม่จัดการ แต่ว่าหม่ามี๊รับปากกับพวกหนู ว่าจะไม่มีทางแยกจากพวกหนู และจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเร็วที่สุดแน่นอนดีไหม?”

“...”

ชินจังได้ฟังประโยคนี้ แทบจะหมดความหวัง

ส่วนรินจัง เมื่อที่ได้ยิน ก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที “ไม่ หนูไม่ให้หม่ามี๊จากหนูไป หนูต้องการหม่ามี๊...”

เธอร้องไห้หนัก สองแขนเล็กเนื้ออวบแน่น กอดหม่ามี๊ไว้ไม่ยอมปล่อยมืออีกเลย

เส้นหมี่ “...”

และในตอนนี้เอง บนถนนหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ รถเบนท์ลี่ย์สีดำคันหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เห็นภาพนี้อยู่ไม่ไกล คนบนรถเหยียบคันเร่งเบา ๆ

ทันใดนั้นรถก็ “บรื้น” ขับมาแล้วหยุดลงไม่ไกลจากสามแม่ลูก

เส้นหมี่ที่กระวนกระวายใจกับการร้องไห้ของลูกสาวอยู่เมื่อได้เห็น เดิมทีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ก็หน้าซีดอย่างรุนแรงในทันที

ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้น