ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 332

เขาหลับตาลง เดินซวนเซ——

“รินจัง！”

เส้นหมี่กรีดร้องด้วยความตกใจทันที

ยังดีที่ในตอนนี้ คณาธิปมือไว รับร่างของเด็กน้อยที่ร่วงหล่นลงมาได้

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก เงยหน้าขึ้น กำลังจะก่นด่าผู้ชายคนนี้ ก็รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆหยดลงมาที่แก้ม เธอตกใจเล็กน้อย

ก็พบว่ามันคือหยดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาที่ยังคงปิดอยู่ของชายหนุ่ม

แพขนตานั้นช่างสวยงามจริงๆ……

ราวกับใบพัดเล็กๆ ที่ทั้งหนาและงามงอน ดวงตาคู่คมที่เบ้าตาสวยงามอย่างมาก แต่ในตอนนี้ มันก็ราวกับปีกของผีเสื้อที่เปียกปอน ไหวสั่นอยู่อย่างนั้น

“ลาก่อน เส้นหมี่”

ในที่สุดเขาก็ค่อยๆปล่อยมือออกจากเธอ จากนั้น ก็หันหลังแล้วเดินจากไป เท้าที่ก้าวย่างซวนเซ แต่เขาก็ไม่ได้หันกลับมาอีก

เส้นหมี่เหม่อมองด้วยสายตาว่างเปล่า

จนเวลาผ่านไปสักพัก ร่างของคนคนนี้ก็หายลับไปจากห้องโถงของอาคารผู้โดยสาร เธอในตอนนี้ร่างกายก็ราวกับมีอะไรบางอย่างหลุดลอกออกมา

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ร่างเธอไหวสั่น ยกมือขึ้นกอบกุมหน้าอกของตัวเองทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮออกมา

พวกเขา……จบกันแล้วจริงๆ

——

ในตอนที่แครอทขับรถออกมาตามหาแสนรักจนเจอ ก็เกือบจะรุ่งเช้าแล้ว

เช้าตรู่ในฤดูใบไม้ผลิของเมืองA สภาพอากาศมีเม็ดฝนโปรยปราย และคืนนี้ก็เช่นกัน แครอทตามหามาตลอดทางจนเจอ เดิมทีคิดว่าชายหนุ่มจะอยู่ในสนามบิน

แต่เธอไม่คิดว่า จะมาเจอเขากลางทาง

ชายหนุ่มคนนี้เดินอยู่บนท้องถนนราวกับซากศพที่เดินได้ เขาไม่ได้ขับรถ ข้างกายห่างออกไปอีกหลายกิโล ก็ไม่เห็นใครเลยสักคน เขาเดินซวนเซอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง ?

อยากตายมากใช่ไหม ?

แครอทตกใจจนใบหน้าซีดเผือด รีบจอดรถในทันที เธอลงจากรถมาได้ก็ปรี่เข้าไปหาเขา“แสนรัก คุณกำลังทำอะไร ? คุณบ้าไปแล้วหรือไง ? มาเดินตากฝนทำไมแบบนี้！อยากตายมากหรือไง ？！！”

เธอเต็มไปด้วยความโกรธ

และในความโกรธ ก็มีความตื่นตระหนกและความกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนผสมปนเปอยู่ด้วย

แต่ทว่า ชายหนุ่มก็ราวกับมองไม่เห็นเธอ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย ดวงตาของเขาว่างเปล่า ใบหน้าซึมเศร้า ริมฝีปากที่ถูกสายฝนอันเย็นเยือกซัดสาด ก็แทบมองไม่เห็นสีเลือด ราวกับซากศพ

ต้องขนาดนี้เลยเหรอ ? ผู้หญิงคนเดียว ทำร้ายเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอ?

“สวยใส ผม……”

“เมื่อเทียบการหลอกลวงกับครอบครัวแตกสลาย มันเทียบกันไม่ได้ก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ คณาธิป คุณโกหกฉันมานานขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันหลอกใช้คุณ ก็ถือว่าหายกัน ต่อไปคุณอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ！”

เส้นหมี่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเรียวเล็กซีดเซียวเล็กน้อย ราวกับมีหิมะปกคลุมอยู่ เย็นจนทำเอารู้สึกหนาวสั่น ไม่ต้องพูดถึงดวงตาคู่คมที่มีเสน่ห์คู่นั้น ในตอนนี้มีเพียงความไร้เมตตาและเย็นชาให้เห็นเท่านั้น

คณาธิปหน้าซีดจนไม่เหลือสีเลือด

หายกัน ?

เขาเข้าใจได้ในทันที ไม่ใช่ว่าเธอไม่สนใจเรื่องที่เขาหลอกเธอ และไม่ใช่เพราะการโต้เถียงกันระหว่างผู้ชายสองคนที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แล้วเธอเลือกเขา

แต่เพราะเธอเก็บเขาไว้ทีหลัง

ใช้เขาจัดการกับแสนรักก่อน แล้วตอนนี้ก็ถึงตาเขา มาคิดบัญชีย้อนหลัง แบบนี้มันโหดร้ายยิ่งกว่า

คณาธิปราวกับตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง“สวยใส ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ ? ผมโกหกคุณจริง แต่ว่า ผมไม่ได้คิดร้ายอะไรกับคุณเลย หลายปีมานี้ ถึงผมจะคอยคิดหาวิธีที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณ แต่ว่า สิ่งที่ผมทำมันทั้งหมด ก็แค่อยากจะปกป้องคุณเท่านั้น ”

“ปกป้อง？”เมื่อเส้นหมี่ได้ยินคำนี้ ก็ราวกับได้ยินเรื่องตลกขบขัน

“ทำไมคุณต้องมาปกป้องฉันด้วย ? ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ จำเป็นต้องให้คุณมาปกป้องด้วยเหรอ？”

“แน่นอน ตอนอายุสิบสอง ผมหิวจนเป็นลมที่โรงเรียน มีคุณคนเดียวที่ให้ขนมปังกับผม ในตอนนั้น ผมมีแค่เป้าหมายเดียว คือชีวิตนี้จะไม่ยอมให้คุณต้องเป็นทุกข์ใดๆอีก！”

เสียงคณาธิปสะอื้นเล็กน้อย จู่ๆ เขาก็พูดถึงเรื่องในตอนนั้นขึ้นมา