ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 377

ผลก็คือ ไม่กี่วินาทีต่อมาปอร์เช่ก็พลิกไพ่ใบสุดท้ายของเขาจริงๆ และอย่างที่ทั้งสองคนคาดไว้ ไพ่ใบนี้แย่ที่สุด

“ฮ่าฮ่าฮ่า…เช่ แกแพ้อีกแล้ว คราวนี้นายต้องเอาบ่อน้ำมันมาให้พวกเราทุกคนแล้ว!" ทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุขทันที

เดิรก์ “……”

"อย่าเพิ่งรีบ เกมยังไม่จบ ตอนนี้ผมแพ้แล้วจริงๆ แต่ผมจะแสดงความชนะให้พวกคุณเห็นเร็วๆนี้แหละ"

ปอร์เช่ไม่รีบไม่ร้อน นิ้วเรียวสวยค่อยๆหยิบไพ่ตรงหน้าเขาขึ้นมา และไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร เพียงแค่ใช้ฝ่ามือของเขากวาดผ่านหน้าไพ่

ทันใดนั้นหน้าไพ่ก็เปลี่ยนไปทันที!

กลายเป็นแบบเดียวกันเป๊ะเว่อร์!

เป็นไปได้อย่างไร

จู่ๆทุกคนในห้องส่วนตัวก็โกลาหล รวมทั้งเดิรก์ด้วยที่มองดูไพ่ด้วยท่าทางตกตะลึง

"นี่มันอะไรกัน ไพ่เปลี่ยนได้ยังไง"

"ง่ายมาก ไพ่ของคุณถูกคนหลอก" ปอร์เช่พูด สองมือหยิบไพ่ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่เปลี่ยนหน้าไพ่ด้วยเวทมนตร์

แต่ใช้นิ้วมือของเขา ใช้เล็บที่ตัดแต่งอย่างประณีตและแวววาวลอกไพ่ออกทีละใบ

เส้นหมี่ "......"

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็ราวกับหยั่งราก จับจ้องอยู่ที่นิ้วของเขาไม่หยับ

เดิรก์ยังคงดูไพ่เหล่านี้อยู่ เขารีบเข้าไปหยิบของที่ขาดออก แล้วจ้องไปที่เพื่อนสองคนของเขาทันที "ที่แท้พวกแกก็โกง!!"

"ไม่......ไม่ใช่ เช่ ฟังเราอธิบายก่อน......"

"จะอธิบายอะไร ทั้งหมดนี่ ยังจำเป็นต้องอธิบายอีกไหม" เจ้าพ่อน้ำมันที่ในที่สุดก็เข้าใจว่าถูกโกงขว้างเก้าอี้ใส่ทั้งสองคนด้วยความโกรธ

ปอร์เช่รู้สึกปั่นป่วนมากเมื่อมองเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้น และคว้าผู้หญิงที่นั่งข้างเขาด้วยความงุนงงทันที

"ไปได้แล้ว!"

"ห๊ะ"

เส้นหมี่งุนงงจริงๆ

แต่สิ่งที่เธอตกตะลึงไม่ใช่เพราะน้องชายจับได้ว่าพวกเขาโกง แต่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง และเรื่องนี้เกือบจะเหมือนสายฟ้าฟาด

หลังจากสมองถูกกระแทก ความคิดทั้งหมดของเธอก็ยุ่งเหยิง

"ปัง--"

การเคลื่อนไหวในห้องส่วนตัวชั้นบนดังขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็มีเสียงปืนดังขึ้น

ปอร์เช่ได้ยินดังนั้นจึงจูงมือผู้หญิงคนนั้นวิ่งลงไปข้างล่างให้เร็วขึ้น ตั้งใจจะออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

แต่ทันใดนั้นในห้องพนันที่หรูหราชั้นล่าง จู่ๆก็มีคนตะโกนว่า "ข้างนอกตีเข้ามาแล้ว ทุกคนรีบออกไป ออกไป!"

"นายบาดเจ็บหรือเปล่า" สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที และดวงตาของเธอก็มองหาบาดแผลบนตัวเขาทันที

ปอร์เช่จับมือเธอไว้ และเช็ดบริเวณที่เป็นแผลด้วยทิชชู่ลวกๆ

"ไม่เป็นไร มีรอยขีดข่วนนิดหน่อย เราสองคนหนีมาได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว คาสิโนนั้นถูกระเบิดแล้ว" เขายืนอยู่นอกรถแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ทอด

เส้นหมี่ตัวสั่นอีกครั้งเมื่อได้ยิน

ผ่านไปนาน เธอก็ได้ยินตัวเองถามด้วยความตกใจ “แล้ว......แล้วเรารอดมาได้ยังไง”

นิ้วของปอร์เช่นิ่งค้าง และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็บีบเค้นคำออกจากริมฝีปากบางๆของเขา "นักฆ่าที่เราจ้างช่วยเราออกมา"

"อ้อๆ ที่แท้ก็เป็นเขา อันดับหนึ่งแห่งลุ่มน้ำนี้เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง หนึ่งล้านของเราไม่ได้จ่ายอย่างสูญเปล่าจริงๆ" เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะมีความสุขอีกครั้ง

แต่น้องชายของเธอกลับไม่พูดอะไรออกมา

เส้นหมี่เหลือบมอง แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจ กลับเริ่มมองหาไปรอบๆ "โทรศัพท์มือถือของฉันล่ะอยู่ที่ไหน"

ในที่สุดปอร์เช่ก็หันกลับมาอีกครั้ง "อยากได้โทรศัพท์ไปทำไม"

"จองเที่ยวบิน เราต้องออกไปจากที่นี่โดยเร็ว สถานที่นี้แย่มาก ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะต้องตายก้ได้" เส้นหมี่อธิบาย คว้าโทรศัพท์และเริ่มจองเที่ยวบิน

แต่จู่ๆปอร์เช่ก็เอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์ของเธอมา