ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 389

เส้นหมี่ตกตะลึง：：“เปล่าหรอกลูก หม่ามี๊ไม่ได้ไม่มีความสุขค่ะ”

หนูรินจัง：“ไม่ หม่ามี๊มีค่ะ คืนนี้หม่ามี๊ไม่พูดอะไรเท่าไรเลย หม่ามี๊ มีใครรังแกหม่ามี๊หรือเปล่าคะ ? หม่ามี๊บอกรินจัง รินจังจะไปแก้แค้นให้ค่ะ”

เด็กหญิงตัวเล็กขนาดเท่าเม็ดถั่วกำลังโบกมือให้หมัดอ้วนๆ ของเธอ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มออกมาแล้ว

เป็นเด็กเสียจริง และถึงแม้ว่าเธอจะถูกคนรังแก จะสามารถบอกเธอได้เหรอ ?

ท้ายที่สุดเส้นหมี่ก็กล่อมลูกจนนอนหลับแล้ว ถึงกลับห้องของตัวเอง

แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่กลับมาที่ห้องแล้ว เมื่อสภาพแวดล้อมรอบๆ เงียบลง เธอซ่อนความกังวลทั้งหมดไว้ และรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจริงๆ

เธอต้องการใครสักคนที่จะพูดคุยกับเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา และเริ่มค้นหาในสมุดรายชื่อ

ผลลัพธ์ หาแบบนี้ เธอก็เห็นชื่อหนึ่ง......

“พิมแสง ?”

“หืม ? ประธานแสน ลูกค้าคนพิเศษ กลับคิดที่จะโทรศัพท์หาฉันเหรอ”

ทันทีที่โทรศัพท์ถูกกด เสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยก็หัวเราะและเยาะเย้ยทันทีที่นั่น

เส้นหมี่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พูดอะไรน่ะ ? ใช่แล้ว ช่วงนี้เธอยุ่งอะไรอยู่เหรอ ? อยู่ที่ไหนกัน ?”

ไม่พูดจะยังดีซะกว่า เมื่อพูด พิมแสงที่อยู่ทางนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“ฉันจะยุ่งอะไรได้อีก ไม่ใช่แค่ทำงานเดิมๆ วิ่งรอบบริษัทและกลับบ้านทุกวัน น่าเบื่อเหมือนนาฬิกาปลุกที่ทำงานอยู่ เธอว่าน่ารำคาญไหม? "

“……”

เส้นหมี่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

เพราะว่า ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคืนนั้นที่โรงแรมในเมือง C มีคนหนึ่งบอกว่าเป็นพิมแสนมาหาเธอ และวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะปอร์เช่หยุดไว้ได้ทันเวลา ไม่แน่อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ

นิ้วของเส้นหมี่ที่ถือโทรศัพท์ ก็ขาวซีดอีกครั้งหนึ่ง

“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ ? เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ ?”

“ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พิมแสน ฉันขอถามอะไรเธออย่างหนึ่งได้ไหม ? เส้นหมี่ลังเลสักพัก ในที่สุด เธอก็เปิดห้วข้อนี้”

พิมแสนที่อยู่ในโทรศัพท์ตกตะลึง

ทางการขนาดนี้เชียว ?

เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะจริงจังไปหน่อย เธอจึงรีบปรับท่าทางให้ตรง: "เอาล่ะ คุณถามอะไรไหม"

เส้นหมี่อสู้ดิ้นรนเป็นเวลานาน จากนั้นฉันก็ได้ยินตัวเองพูดว่า: "ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากอยู่กับพ่อของลูกอีกครั้ง คุณจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ ?”

“ฟู่ ！！”

พิมแสนพ่นน้ำในปากของตัวเองออกมาหมดเลย

บ้าไปแล้วเหรอ ผู้หญิงคนนี้ ยังอยากไปอยู่กับชายสารเลวนั้นอีกครั้งเหรอ ?

ตอนนี้ เธอรู้แล้วจริงๆ ว่าเรื่องนี้ได้พัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว เธอและชายคนนั้นไม่ได้เป็นหนี้ใครเลย

เธอต้องการเลิกกับเขาในตอนแรกเพราะเธอรู้ความจริงของการแต่งงานของเธอกับตระกูลหิรัญชา และการเสียชีวิตของแต่งฝัน ทำให้เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับป้าและลุงของเธอได้

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าที่มาของโศกนาฏกรรมเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย

เขาก็เช่นเดียวกับเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนเป็นตัวหมากรุกที่เล่นบนฝ่ามือของคนอื่น ตระกูลหิรัญชาแต่งเธอ เขาไม่ได้เคย และอยู่ห้องเดียวกัน ก็ไม่ใช่ความปรารถนาของเขา

ถ้าเป็นแบบนี้ จะสามารถโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้เขาได้ยังไงกัน ?

อีกทั้ง การตายของแต่งฝัน

เมื่อระบุตัวฆาตกรได้แล้ว ไม่ใช่เขา แต่เป็นฮั่วเสี่ยว และสิ่งที่ทำให้เธอโกรธยิ่งกว่านั้นก็คือ เธอยังรู้ด้วยว่าตระกูลวชิรนันท์ล้มละลายในตอนนั้น ก็เป็นหมาป่าตาขาวผู้นี้เป็นผู้รายงาน

เช่นนี้ ตอนนี้เธอก็ไม่เกลียดเขามากขนาดนั้นแล้วจริงๆ

“ดังนั้น เพราะเหตุนี้ เธอยังต้องการอยู่กับเขาอีกเหรอ ? เธออย่าลืมนะว่า ความเสียหายบางส่วนที่เกิดจากตระกูลหิรัญชา นั้นไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ สำหรับเธอ และครอบครัวของเธอก็เช่นเดียวกัน เธอมั่นใจว่าลืมทุกอย่างไปได้ ?และทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ?”

เมื่อพิมแสนฟังจบแล้ว ในที่สุด เธอก็สงบลงมาก แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจมากอยู่ดี

มุมปากของเส้นหมี่กระตุกสองสามครั้ง

แน่นอนว่าไม่สามารถลืมมันไปได้

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไปหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยวิธีนี้ เธอจึงเต็มใจจะก้าวไป คุณรู้ไหม มีลูกระหว่างพวกเขา

เส้นหมี่วางสาย และในที่สุดก็ตัดสินใจได้