ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 394

สองวันมานี้เส้นหมี่ค่อนข้างยุ่ง

หลังจากที่หล่อนพาปอร์เช่กลับมา สิ่งแรกที่พวกเขาทั้งสองต้องทำคือซ่อมแซมบ้านของตระกูลวชิรนันท์ ดังนั้นสองวันมานี้หล่อนจึงเกือบยุ่งจนมือเป็นระวิง

เมื่อผู้ใหญ่มีงานยุ่ง ก็ไม่มีเวลาดูแลเด็ก

ดังนั้นเส้นหมี่จึงพารินจังไปไว้ที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลหิรัญชา

“พี่ พี่เขย... เขาไม่มาหาพวกเราเลย พวกเราพารินจังไปไว้บ้านของพวกเขาแบบนี้จะดีเหรอ？ ”

เมื่อรินจังถูกส่งไป ปอร์เช่ก็กังวลเล็กน้อย

เด็กชายคนนี้ ตั้งแต่คืนนั้นในประเทศ M เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเส้นหมี่เห็นเขา เขาก็เขินอายมากขึ้น และแน่นอนว่าไร้เดียงสามากขึ้นอีกด้วย

เส้นหมี่เหลือบมองเขา และมุมปากของเธอก็โค้งขึ้น: "จะมีอะไรไม่ดีละ？ นั่นเป็นปู่ของหล่อน พวกเรายุ่งขนาดนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะขอให้คุณปู่ช่วยเลี้ยงสองวัน"

“โอเค……”

ปอร์เช่ที่ไม่มีความเห็นใดๆ ทำได้เพียงฟังที่พี่สาวบอก

สองวันต่อมา ตระกูลวชิรนันท์ก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย และ เส้นหมี่จึงไปที่คฤหาสน์หิรัญชาเพื่อรับลูกสาว

คุณลุงภพคะ บ้านฉันเรียบร้อยแล้ว วันนี้ฉันจะพารินจังกลับไปค่ะสองวันที่ผ่านมารบกวนคุณลุงมากแล้ว”

“เอ่อ จะรับกลับไปแล้วเหรอ อยู่ต่ออีกสองวันสิ ฉันบอกคนของเรือนรองแล้ว อีกสองวันก็จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ของเด็กแสบสองคนนั้นแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเขาก็จะมาเล่นกับน้องสาวได้”

ทันทีที่คุณท่านได้ยินว่าหล่อนกำลังจะมารับหลานสาวสุดที่รักของเขาไป เขาก็แสดงความรู้สึกลังเลใจในทันที

นอกจากนี้ เพื่อให้เส้นหมี่กำจัดความคิดที่กำลังอยู่ในหัว ท่านยังบอกกับหล่อนว่าท่านจะไปรับอิคคิวและชินจังมาในสุดสัปดาห์นี้และเด็กทั้งสามคนก็จะได้เล่นด้วยกัน

สามพี่น้องเล่นด้วยกัน?

เส้นหมี่สั่นถูกโน้มน้าวด้วยเรื่องนี้

“หม่ามี๊หนูอยากอยู่กับคุณปู่ค่ะ หนูอยากเล่นกับพี่ๆ” ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ รินจังก็เอาแต่กอดขาแม่และออดอ้อนหล่อนเพื่อจะอยู่ที่นี่

ก็ได้ค่ะ งั้นให้รินจังพักที่นี้อีกสองวันค่ะ

กลับกันกับทางด้านตระกูลวชิรนันท์ที่ยังต้องต่อเติมเฟอร์นิเจอร์หรืออะไรต่อมิอะไรอีกนิดหน่อย

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตอบตกลง

วันเสาร์ถัดมาคุณท่านก็ไปรับอิคคิวและชินจัง สามพี่น้องไม่ได้เจอกันนานกว่าครึ่งปี ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน และเล่นด้วนกัน

“น้องริน หลังจากนี้หม่ามี๊จะไม่พาเธอไปต่างประเทศแล้วใช่ไหม？”

“ใช่ค่ะ หลังจากนี้รินจังจะอยู่ที่นี้”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ตรงกลางโดยมีพี่ชายสองคนของเธอ คงไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีความสุขแค่ไหน

อิคคิวและชินจังเมื่อได้ยินแบบนั้นก็มองหน้ากัน

หม่ามี๊จะไม่ไปต่างประเทศอีกซึ่งถือว่าเรื่องนี้ป็นข่าวดี

แต่ทำไมหม่ามี๊กับน้องมาตั้งนานขนาดนี้แล้วแด๊ดดี้กลับไม่เคยมาหาพวกหล่อนเลยละ? ที่เรือนรับรองก็ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน

เด็กน้อยทั้งสองขมวดคิ้วอีกครั้ง

“เราควรให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊เจอกัน”

“จะเจอกันได้ยังไงละ?”

ในตอนเย็น เส้นหมี่และน้องชายก็มาถึงมาที่บ้านของคุณท่านตามนัด

"พ่อบ้านโรจน์……”"

“คุณเส้นหมี่มาถึงแล้วเหรอครับ รีบเข้ามาเถอะครับ คุณท่านให้คนเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้รอคุณและคุณคุณชายรัก”

คุณชายรัก？

เสียงของพ่อบ้านเบาลง โดยเฉพาะเส้นหมี่ที่สวมกระโปรงใหม่มา จู่ๆ ใจหล่อนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

เด็กน้อยเหล่านี้ไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ

หล่อนเข้ามาด้วยความตื่นเต้น

แต่ในคืนนี้ สิ่งที่ทำให้หล่อนผิดหวังคือชายที่หล่อเฝ้ารอนั้นไม่มา

เขาไม่แม้แต่จะโทรศัพท์มา

“เอ่อ...ขอโทษนะคะคุณเส้นหมี่ ตอนนี้คุณแสนรัก...เขาจำไม่ค่อยได้ เขามาที่นี้ไม่ค่อยบ่อย ดังนั้นคุณอย่าคิดมาก ฉันจะบอกเขาทีหลัง”

เมื่อคุณท่านว่าลูกชายที่ทุกคนรอคอยไม่มา เขาจึงรีบอธิบายให้เส้นหมี่ฟัง

เส้นหมี่พยายามฉีกยิ้มปากที่ขาวซีดของหล่อน

เขาลืมเหรอ?

ไม่ เขาไม่ได้ลืมหรอก แต่ฉันเกรงว่าตอนนี้ทุกคนที่นี่ มีแต่หล่อนเท่านั้นที่รู้ว่าแต่เดิมความทรงจำของเขาไม่ได้ถูกลบ

แต่เขาแค่ไม่มา นี้หมายความว่ายังไง?