ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 430

“คุณคือ……？”

“ฉันนึกว่าเธอจะเก่งแค่ไหนเชียว หนีไปแล้ว สุดท้ายจบลงด้วยสภาพนี้？เส้นหมี่ เธอทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองใหม่จริงๆ”

ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็หันหน้ามา ภายใต้ไฟที่ส่องมาจนแสบตาของรถจักรยานยนต์ จึงไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจนในเงามืดได้

แต่ว่า เส้นหมี่ที่อยู่ด้านล่าง แค่เห็นเสื้อและกางเกงหนังที่ดูเกินจริงบนตัวเธอ และเสียงเยาะเย้ยถากถางเช่นนี้ เธอก็มั่นใจอย่างเต็มที่

แสงดาว คิดไม่ถึงว่า จู่ๆ จะมาเจอเธอที่นี่ได้

“……พี่ ทำ……ทำไมพี่ถึงอยู่นี่น่ะ？”

“ใครพี่เธอ？ไว้หน้าเธอแล้วหรือ？ถึงทำให้เธอกล้าเรียกฉันแบบนี้？”

แสงดาวใจร้ายกาจเหมือนเคย อาจเป็นเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ทุกคำที่เธอพูดนั้นกัดฟันแน่นมาก ดูคล้ายกับว่าเกลียดชังเส้นหมี่สุดๆ

เส้นหมี่อยู่ด้านล่างไม่ส่งเสียงใดๆ

ก็จริง จากความบาดหมางของพวกเธอสองคนแล้วนั้น เธอไม่ควรเรียกเธอว่าพี่สาวเลย และก็ไม่อยากเรียกด้วย

แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอเห็นเธอในเวลานี้ ก็รู้สึกสบายใจ

“เธอเป็นอะไรกับไอ้ลูกกะหรี่นั่นกันแน่？ทำไมเขาถึงต้องการตัวเธอ？”

ดึงเส้นหมี่ขึ้นมาจากด้านล่างแล้ว ก็เหมือนเป็นเศษผ้าที่ถูกโยนขึ้นไปบนรถมอเตอร์ไซค์ แสงดาวถามด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย

ลูกกะหรี่？

เธอหมายถึงคณาธิปหรือ？งั้นแบบนี้แสดงว่า เธอก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลหิรัญชาแล้ว？

เส้นหมี่คว้าเอวเธอไว้อย่างสุดแรง ไม่ให้ตัวเองถูกเหวี่ยงออกจากมอเตอร์ไซค์ที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างคนบ้า

“ฉันช่วยน้องชายพี่ที่ตึกเอ็มไพร์ไว้ จากนั้นก็ถูกเขาจับมาที่นี่”

“อะไรนะ？”

คำนี้ แสงดาวที่กำลังขับรถอยู่มักจะมีอาการเช่นนั้นบนใบหน้า

ที่แท้ก็ถูกจับเพราะช่วยน้องชายเธอ？

คิดว่าเธอเล่นชู้เสียอีก！

แสงดาวไม่ได้ถามต่อ เธอขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปยังที่พักของตัวเองอย่างปลอดภัย

เรียกได้ว่า บางครั้งวาสนาก็บังเอิญเช่นนี้แหละ

ตอนนั้น เพราะว่าแสงดาวใส่ร้ายเส้นหมี่ ฆ่าคนต่อหน้าสาธารณะในโรงพยาบาล สุดท้ายทำให้แสนรักทนเธอไม่ไหวแล้วส่งมายังเกาะนี้

คิดไม่ถึงว่า วันนี้จะเจอเส้นหมี่ได้

คณาธิปไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้น เช้าวันที่สอง ตอนเขารู้ว่าเส้นหมี่ที่หนีออกไป สุดท้ายถูกแสงดาวช่วยกลับไป เขาก็รู้สึกว่าเรื่องราวยากขึ้นจริงๆ

แสงดาว เป็นคนบ้าคนที่สองแห่งตระกูลหิรัญชา

เธอคิดจะทำอะไรกันแน่？

เพราะความแค้นในตอนนั้นหรือ？

เส้นหมี่กลั้นน้ำตาในดวงตาไว้：“แสงดาว ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย？ถ้าเกลียดฉันจริงๆ เธอฆ่าฉันได้เลยนะ”

“ไม่ๆๆ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ทำไมฉันต้องฆ่าเธอล่ะ？ฉันค่อยๆ ทรมานเธอไม่ดีกว่าหรือ？ฉันอยากจะเห็นเธอคุกเข่าขอร้องตรงหน้าฉันทุกวัน และฉันก็จะเหยียบเธอไว้ใต้เท้า มองดูหัวเธอที่แสนจะเย่อหยิ่งอยู่ตรงหน้าฉันเหมือนหมาตัวหนึ่ง เส้นหมี่ นี่ต่างหากความสุขของฉัน เธอรู้เปล่า？”

“เธอ——”

เส้นหมี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ

แต่ว่า เมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงบ้าระห่ำคนนี้ เธอก็พูดไม่ออกจริงๆ

เพราะว่า บางครั้งเธอก็บ้าคลั่งสุดขีด

สุดท้ายเส้นหมี่ก็ไม่ได้คลาน เธอเลือกทำอย่างสองวันนี้ ทนอยู่ข้างในห้อง จนสุดท้าย สติก็เริ่มเลื่อนลอย

“ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้？พูดกับเธอดีๆ จะตายหรือไง？ถึงได้ทำตัวเองเป็นแบบนี้”

ช่วงสะลึมสะลือ ก็มีคนมาในห้องของเธออีก จากนั้นถือโอกาสที่แสงดาวไม่ทันสังเกต โยนน้ำขวดหนึ่งให้ และก็ขนมปังสองสามก้อน

เส้นหมี่ได้ยินเสียง จึงพยายามลืมตาคู่นั้นขึ้นมา

สักพัก หลังจากเธอเห็นสิ่งของเหล่านี้ ก็กระโดดลงมาจากรถเข็นทันทีดัง“ตุบ”ทันที แล้วหยิบพวกมันขึ้นมากิน