ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 433

อะไรนะ?

ไม่ไปเหรอ?

เส้นหมี่ถูกคำพูดของเธอทำให้ตกใจและประหลาดใจขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้คิดอยากจะแฝงฤทธิ์อะไรอีก? เธอทำไมไม่ไป? หรือว่าเธออยากจะลงหลักปักฐานอยู่ที่นี่ตลอดไป?

เส้นหมี่รู้สึกโมโหขึ้นมา ： “คุณแสงดาว คุณทำไมไม่ไปด้วย คุณกังวลว่าน้องชายกับพ่อของคุณจะยังไม่ให้อภัยคุณหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณวางใจเถอะ ฉันจะพูดกับพวกเขาเอง”

“คุณจะพูดกับพวกเขา คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอถึงจะมาช่วยฉันขอร้อง เส้นหมี่ เธอช่างบารมีใหญ่เหลือเกินนะ ！！”

พึ่งจะพูดจบไปหนึ่งประโยค ผู้หญิงคนนี้ก็ด่าออกมาอย่างบ้าคลั่งทันที

เหมือนกับเส้นหมี่ได้เหยียบเข้าที่บาดแผลของเธอ

เส้นหมี่ได้แต่เงียบกริบ

มองตาปริบๆดูเธอผลักประตูออกไป

สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจออกมา： “เฮ้อ~ คุณนายน้อย เอายังไงดีล่ะทีนี้ ถ้าคุณหนูใหญ่ไม่ไป พวกเราก็ไม่มีทางออกจากที่นี่ได้”

เส้นหมี่：“……”

จะทำยังไงได้ล่ะ? ค่อยๆเดินไปทีละก้าวทีละก้าว ดีที่สุดก็คือสามารถติดต่อแสนรักได้

เส้นหมี่นึกถึงชายหนุ่มคนนี้อีกครั้ง

เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งใจ

แต่ว่า เธอเองก็ไม่รู้ อยู่ที่นี่มาสิบกว่าวัน คณาธิปที่อยู่ด้านนอก เริ่มสงสัยแสงดาวขึ้นมาหรือเปล่า สิบกว่าวันแสนรักไม่มาปรากฏตัว นั่นอาจจะทำให้เขาสงสัยแสงดาวขึ้นมาว่าเธอติดต่อน้องชายเธอไปหรือเปล่า?

“คุณครับ ผมคิดว่าน่าจะไม่มี ถ้ามีละก็ แสนรักคงมาตั้งนานแล้ว”

“ใช่ ผมได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้อยู่บนเกาะแห่งนี้ ตอนนั้นเพราะว่าแสนรักพาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ เธอทำเรื่องมิชอบอยู่ที่เมืองA สุดท้ายทำให้เขาโกรธอย่างรุนแรง จึงพาเธอมาไว้ที่นี่”

“……”

คณาธิปไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะว่าเขาแน่ใจอย่างมากแล้ว แสงดาวไม่ได้ติดต่อแสนรักน้องชายของเธอไปจริงๆ

ถ้าไม่มีงั้นก็......งั้นเขาก็จะลงมือแล้ว

คณาธิปขับรถมายังบ้านหลังน้อยหลังนั้น เส้นหมี่แอบหยิบโทรศัพท์มาจากสาวใช้ได้แล้ว พึ่งจะโทรหาแสนรัก

แต่ว่า ในทันทีทันใด “ปัง——”เสียงประตูที่ถูกถีบออกมาในชั้นล่าง

“ใคร นั่นใคร”

สาวใช้ที่อยู่ด้านล่าง ได้ยินเสียงนั้น จึงรีบวิ่งออกมาทันที

คณาธิปเดินเข้ามา ฝนตกลงมาปรอยๆ เขายืนกางร่มอยู่ในลานบ้าน ดวงตาที่อยู่ใต้กรอบแว่นค่อยๆขยับขึ้น เส้นหมี่กำลังถือโทรศัพท์อยู่บนหน้าต่างชั้นบน เป็นภาพที่เขามองเห็นในตอนนี้

“เนตรดาว เล่นพอหรือยัง รีบลงมา กลับบ้านกับผม”

“……”

เส้นหมี่ราวกับปลาที่กำลังจะสิ้นใจตายแล้วมีฟางเส้นสุดท้ายมาช่วยชีวิตเอาไว้อย่างทันเวลา แววตาที่สิ้นหวังของเธอถูกจุดให้เปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากนั้น ก็กอดเอวหญิงสาวผู้นี้แน่นขึ้น ทั้งสองก็ทะยานออกมาจากบ้านหลังน้อย

ฉากนี้ คนของคณาธิปที่รออยู่ด้านนอก ยังไม่ทันได้ดูเข้าใจเลยว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลังจากนั้นสิบนาที บนเกาะบริเวณน้ำตื้น

หลังจากแสงดาวจอดรถมอเตอร์ไซต์ลง จับเส้นหมี่แบกขึ้นมาแล้ววางลงบนเรือที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากนั้น ตัวเองก็กระโดดขึ้นมา

“……ขอบ……คุณ”

เส้นหมี่ที่พึ่งผ่านความเป็นความตายมา สงบลงบ้างแล้ว สิ่งเดียวที่อยากจะพูดกับผู้หญิงคนนี้ ก็คือสองคำนี้

แต่ว่าหญิงสาวกลับไม่ได้สนใจเธอ

หลังจากเธอกระโดดขึ้นเรือสปีดโบ๊ท แล้วก็สตาร์ทเครื่องขึ้นอย่างคล่องแคล่ว เมื่อคณาธิปพาคนตามมาถึงที่นี่ ทั้งสองก็ได้ออกจากที่นี่ด้วยความรวดเร็วเสียแล้ว

“แสงดาว พวกเรา พวกเราติดต่อน้องชายคุณเถอะนะ เรือสปีดโบ๊ทลำเดียว จะหนีไปได้ไกลแค่ไหน”

เส้นหมี่ที่กำลังจะเดินออกไป มองไปบนฝั่งด้านหลังชายหนุ่มยังคงจ้องมองมาที่เธอ ในความหวาดกลัว ก็เริ่มวอนขอด้วยความทุกข์ระทม

ผู้หญิงคนนี้ได้ฟังดังนั้น จึงได้เปิดปากพูดออกมา ： “ติดต่อไม่ได้ ตอนที่เขาส่งฉันมาที่นี่ ฉันได้ทำลายเครื่องส่งสัญญาณของที่นี่ลงไปหมดแล้ว นอกจากเสียว่าพ้นผืนทะเลนี้ไปก่อน มิฉะนั้นก็จะติดต่อเขาไม่ได้!”

“……”

เส้นหมี่อึ้งไป

ผู้หญิงคนนี้ สุดโต่งขนาดไหนกันแน่? เพราะความโมโหชั่วขณะ ทำให้สถานที่นี้ทั้งหมดถูกตัดออกจากโลกภายนอก มิน่าล่ะคณาธิปมาที่นี่ตั้งนาน ถึงได้ไม่เห็นแม้เงาของแสนรัก