ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 441

“…คือคุณมัวร์ ฉันอยากถามคุณหน่อย คุณบอกว่าลูกของฉันสามารถรักษาได้ด้วยการผ่าตัด คุณบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าจะรักษามันยังไง”

เส้นหมี่พยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองสุภาพที่สุด จุดประสงค์ก็เพื่อไม่ทำให้คุณหมอคนนี้โกรธอีก

คุณหมอมัวร์มองเธอ “ก็ต้องผ่าเส้นเลือดของคุณออก แล้วเอาลิ่มเลือดที่อยู่ข้างในออกมา”

เมื่อเส้นหมี่ได้ยินก็รู้สึกผิดหวังทันที

ที่เธอเราก็คิดว่าเป็นวิธีนี้เหมือนกัน

แต่มันไม่ใช่เส้นเลือดเส้นเดียว แต่เป็นเส้นเลือดที่ต้องผ่านกระดูกสันหลังส่วนเอว มันเป็นโรคแล้ว ผ่าตัดยากมาก เขาจะช่วยเธอผ่าเส้นเลือดทุกเส้นหรอ

เส้นหมี่หมดความสนใจอีกครั้ง “คุณหมอมัวร์คุณกำลังล้อเล่นอยู่หรอ ร่างกายของฉันเป็นแบบนี้…”

“ดังนั้นเรามาทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อชีวิตคุณมากที่สุดก่อน ด้วยโรคของคุณ ถ้าหลอดเลือดที่สำคัญสามารถผ่าตัดได้ อวัยวะภายในของคุณก็จะทำงานได้อย่างเสถียร ส่วนหลอดเลือดอื่นๆที่ร้ายแรงน้อยกว่า มันก็จะฟื้นฟูเองตามธรรมชาติ”

หมอผู้เสียงแหบแห้งพูดขัดจังหวะเธอ และอธิบายแผนการรักษาของเขาออกมาเสียงเรียบ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็เงียบอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

ถึงเธอจะเป็นหมอเหมือนกัน แต่เธอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรม ดังนั้นสิ่งที่เขาพูดเธอจึงไม่ได้ไปศึกษา

ดังนั้นเธอยังมีโอกาสรอดจริงหรอ

หัวใจในอกของเส้นหมี่ที่ห่อเหี่ยวไปหมดแล้ว ตอนนี้กลับมาเต้นอีกครั้ง…

หลายวันต่อจากนั้น เส้นหมี่ก็เริ่มเชื่อฟัง พยาบาลให้เธอทำอะไรเธอก็ทำอย่างนั้น ได้ยินมาว่าการทานยาเพื่อทำให้หลอดเลือดอ่อนตัวสามารถเพิ่มอัตราความสำเร็จของการผ่าตัดได้

เธอทนรสขมที่สุดในปาก และกลืนมันลงไป

นอกจากนี้หมอยังบอกว่าเธอควรออกกำลังกาย เพื่อลดความเสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุจากการอ่อนแอเกินไประหว่างการผ่าตัด

ดังนั้นเธอจึงไปออกกำลังกายที่สวนทุกวัน

แต่เธอรู้สึกไม่สะดวกมาก เพราะเธอมองไม่เห็น ทุกครั้งต้องมีพยาบาลคอยดูแล ถ้าไม่มีพยาบาล เธอก็ไม่กล้าออกประตูนี้

ไม่มีใครรู้ว่าโลกนี้น่ากลัวเพียงใดสำหรับคนตาบอดกะทันหัน

วันนี้พยาบาลมีธุระไม่มาอีกครั้ง

“ไฮ เส้นหมี่ รอฉันก่อน”

ทันใดนั้นก็มีเพื่อนคนไข้นอกวอร์ดเรียกเธอไว้ เส้นหมี่ดีใจมาก เธอเข็นรถเข็นคลำออกไปนอกห้องทันที

เมื่อเพื่อนคนไข้เห็นก็เดินมาเข็นเธอออกไปด้วยกัน

“เส้นหมี่ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ฉันเห็นว่าสภาพจิตใจของเธอดีขึ้นเรื่อยๆเลย”

“จริงหรอ”

ระหว่างทั้งสองคนลงมาที่ลิฟต์ เพื่อนคนไข้ก็เห็นสีหน้าของเธอก็พูดแซวขึ้นมา

เธออยู่ชั้นเดียวกับเส้นหมี่ และเป็นคนไข้เกี่ยวกับเลือดเหมือนกัน ดังนั้นทั้งสองจึงค่อนข้างสนิทกัน

วันนี้หลังพยาบาลพาเธอไปตรวจ เธอก็ถามอย่างใส่ใจว่าก่อนผ่าตัดเธอต้องการอะไรไหม

ความต้องการหรอ

เส้นหมี่นิ่งคิดไปชั่วขณะ

ที่จริงเธอเข้าใจดีถึงความหมายที่พยาบาลถามสิ่งนี้ การผ่าตัดครั้งนี้ถึงแม้แผนของคุณหมอมัวร์จะสมบูรณ์ แต่ก็ไม่เคยมีใครพบโรคแบบนี้มาก่อน จึงไม่มีใครรับประกันได้ว่าเธอเข้าไปแล้วจะสามารถออกมาได้อย่างปลอดภัย

ดังนั้นความหมายของสิ่งนี้นอกจากจะเตือนให้แล้ว ยังต้องการให้เธอเตรียมตัวสำหรับกรณีที่ไม่กลับมาด้วย

คืนนั้นเส้นหมี่นอนไม่หลับทั้งคืน

เธออยากเจอคนที่เธออยากเจอ ลูก พ่อ คุณลุงคุณป้า และ..ผู้ชายคนนั้น ทุกคนเป็นคนที่เธออยากเจอ ขอแค่ได้ยินเสียงเขาก็ยังดี

แต่เธอก็ไม่กล้า

เธอกลัวว่าพวกเขาจะรู้

แล้วเธอยังกลัวว่าถ้าเธอได้ยินเสียงของพวกเขาแล้ว เธอจะไม่กล้าเข้าห้องผ่าตัดอีกเลย

เส้นหมี่นอนพลิกตัวไปมาบนเตียงเป็นเวลานาน จนใกล้จะรุ่งสางถึงเริ่มปิดเปลือกตาลง และผล็อยหลับไป

และเธอไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เธอพลิกตัวไปมาอยู่นั้น มีคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องผู้ป่วยกับเธอด้วย และคนๆนั้นก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆไม่ไกลจากเตียงของเธอ

ในห้องคนไข้อันมืดมิด ทำให้ไม่สามารถเห็นหน้าของเขาได้ชัดเจน แต่สายตาคู่นั้นราวกับหยั่งราก มองมาที่เธออย่างเดียวไม่ละสายตาไปไหน แม้แต่ทุกครั้งที่เธอขมวดคิ้ว ทุกครั้งที่เธอถอนหายใจ ก็ไม่อาจคลาดสายตาเขาไม่ได้