ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 452

พอถึงห้องพี่ชายแล้วพูดให้ฟัง ก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เด็กชายสองคนนั้นก็ดีใจสุดๆ แต่ละคนต่างเก็บกระเป๋าอยู่ในห้อง เอาของทุกอย่างไปด้วยอย่างรอไม่ไหว

แสงดาวอยู่ในห้องหลานชายสองคนเห็นเข้า ก็พูดไม่ออกพักหนึ่ง

“เกรงว่านี่จะไม่ใช่เด็กโง่สองคนแล้ว นี่สมควรดีใจด้วยหรือ?ไม่รู้ว่านี่แม่พวกแกไปช่วยพ่อพวกแกหรือไง?”

“……”

ผู้หญิงแบบนี้ ไม่แปลกใจเลยที่อายุมากขนาดนี้แล้วยังไม่แต่งงาน ที่แท้ก็มีเหตุผลจริงๆ

เส้นหมี่ที่ถือกระเป๋าเดินทางของลูกสาวเดินมาจากตรงทางเดิน พอได้ยิน ก็ไม่พูดอะไร แต่โยนกระเป๋าให้เธอ

“ไปส่งพวกเราหน่อย”

“เกี่ยวอะไรกัน?เส้นหมี่ ฉันว่าตอนนี้เธอชักจะทำอะไรตามอำเภอใจแล้วนะ จิกหัวใช้ฉัน ฉันเป็นคนใช้เธอหรือไง?”

ผู้หญิงคนนี้บ่นขึ้นมาด้วยความไม่พอใจทันที

เส้นหมี่ชำเลืองมองขาตัวเองเบาๆ:“ฉันไม่สะดวกนี่ อีกอย่าง ฉันจะกล้ามองเธอเป็นคนใช้ได้ไงกัน เธอเป็นป้าของเด็กๆ เป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวของพวกเราในตอนนี้ ฉันไม่เรียกเธอแล้วจะเรียกใคร?”

แสงดาว:“……”

ประโยคนี้ ทำให้เธอไม่อาจคัดค้านได้เลย

ที่พึ่ง?

โอเค งั้นก็ตกลงอย่างไม่เต็มใจละกัน

เธอถือกระเป๋าแล้วลงไป

ไม่กี่นาทีต่อมา เส้นหมี่พาเด็กทั้งสามคนออกไป พี่ภาก็กำชับเธอหลายครั้งว่า:“คุณนาย คุณจะต้องพาคุณชายกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ ได้แต่หวังพึ่งคุณแล้ว”

“เข้าใจแล้วค่ะ พี่วางใจเถอะ ฉันทำได้แน่”

เส้นหมี่ตอบเธออย่างแน่ใจ และก็เหมือนรับประกันให้ตัวเองด้วย

ใช่ เธอจะต้องพาเขากลับมาอย่างแข็งแรง

เขาหลอกเธอมานาน เธอยังไม่คิดบัญชีกับเขาเลย

แล้วรถยนต์ก็ออกไปจากเรืองรองในคืนนั้น

ณ ชานเมือง หมู่บ้านดอกหอม

หมู่บ้านเล็กๆ บนภูเขาที่ดึกมากแล้ว รอบๆ มีแต่ความมืด ไม่มีไฟ และก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ราวกับว่าหลับสนิท ทั้งหมู่บ้านเงียบมากจนได้ยินแค่เสียงร้องของกบตัวสองตัวออกมาจากทุ่งนาเป็นครั้งคราว

ท้ายหมู่บ้านคือบ้านของลุงหมีชาวบ้านคนหนึ่ง

ครอบครัวนั้นที่เส้นหมี่เคยพาเด็กๆ มาอยู่ ในครั้งที่แล้วที่โรงเรียนอนุบาลมาร่วมกิจกรรม

และตอนนี้เอง ชั้นสองของบ้านอิฐนี้ มีคนหนึ่งนอนอยู่

แต่ว่า ตอนนี้เขากำลังเอาแต่พลิกตัวไปมาบนเตียง และยังได้ยินเสียงครางของเขาอย่างไม่ชัดเท่าไหร่ด้วย

“คุณ ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ว่าปวดหัวอีกหรอกนะ?พวกเราจะไปดูไหม?”

ป้าแจ่มภรรยาของลุงหมีเป็นคนที่หูดีมาก เธอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็ปลุกสามีที่นอนอยู่ด้านข้างทันที อยากจะขึ้นไปดู

ลุงหมีลืมตาขึ้นมา

“ไม่ต้อง……”

ในที่สุดแสนรักก็พูด ทนต่อความเจ็บปวดของหัว อยากจะไล่สองคนนี้ออกไปโดยเร็ว

แต่ว่า สามีภรรยาคู่นี้เห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว กลับยิ่งเป็นห่วง

“นี่คุณ คุณไปต้มไข่เหล้าหวานเสร็จแล้วเอามาให้เขา”

“เฮ้อ โอเค”

“เดี๋ยวผมไปหาพินัย ให้เขามาดูหน่อย”

จากนั้นสองคนนี้ก็ออกไป

คนหนึ่งไปต้มให้แสนรักกิน ส่วนอีกคนไปหาหมอเท้าเปล่าคนนั้นของพวกเขาที่นี่ให้เขา

แสนรัก:“……”

ศีรษะปวดขึ้นมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง เขาไม่มีแรงที่จะสนใจพวกเขาเลย เตาะแตะกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง

ตั้งแต่วันนั้น ในหัวของเขา ก็ดูเหมือนจะกลับไปก่อนหน้านี้อีกครั้ง

แสนรักนอนอยู่อย่างสะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าเจ็บจนเลอะเลือนหรือเปล่า?หรือว่าสุดท้ายแล้วอ่อนเพลียจริงๆ เขาดูเหมือนมองเห็นร่างคนสามสี่คนเข้ามา ท่ามกลางความเลอะเลือน

“สาวน้อย เขาเนี่ยแหละ เขาเป็นสามีคุณหรือ?”

“ใช่ค่ะ”

เสียงที่เร่งรีบ พร้อมกับความอ่อนโยนที่เขาคุ้นเคย คล้ายกับลมเบาๆ ที่จู่ๆ ก็พัดผ่านสายน้ำ เป่าเข้าไปในแก้วหูของเขาแล้ว เขาก็เหมือนถูกไฟฟ้าช็อตทันที

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก