ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 457

“ใช่ ตอนที่เธอยังไม่มา ผู้ชายคนนี้แย่มาก วันๆ เอาแต่ขังตัวเองไว้ชั้นบน ไม่ลงมา และก็ไม่กินไม่ดื่มอะไรด้วย พวกเรากังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไป สุดท้าย พอวันนี้เธอมาเขาก็ดีขึ้น”

ป้าแจ่มอธิบายด้วยรอยยิ้ม

เสียงพูดจบลง เส้นหมี่ที่เดิมทีรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะไม่สามารถรายงานให้แสงดาวได้ ทันใดนั้น เธอก็ตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

เขาไม่กินไม่ดื่ม ขังตัวเองอยู่ชั้นบน？

ใช่ เธอลืมได้อย่างไร？

เขามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะหนีเรื่องบางเรื่อง ถึงได้ซ่อนตัวเองอยู่ที่ไกลๆ หรอกหรือ？

ทำไมเธอต้องให้เขาออกไปล่ะ？

ตอนเช้าเธอยังบอกเขาว่า เธอไม่กลัวเขา ยังบอกตัวเองในใจเลยว่า ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่อาจไปซ้ำเติมเขาได้

งั้นตอนนี้จะรีบร้อนผลักเขาเข้าไปสู่โลกที่มีแต่ความเกลียดชังต่อเขาได้อย่างไรล่ะ

ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็คิดออก

“ใช่ค่ะ พวกเราทะเลาะกัน แต่ว่าตอนนี้คือดีกันแล้วค่ะ”

“งั้นหรือ งั้นก็ดี ที่จริงฉันว่าเขาก็เป็นผู้ชายที่ไม่แย่นะ ตอนเธอไม่อยู่ เขาคิดถึงเธอด้วย”

คุณป้า่นี้ จู่ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้

เส้นหมี่ก็รู้สึกแปลกๆ

ในเมื่อเธอบอกว่าผู้ชายคนนี้ขังตัวเองอยู่ชั้นบนตลอด และก็ไม่กินไม่ดื่ม แล้วจะรู้ได้ไงว่าเขากำลังคิดถึงเธออยู่？

“เพราะว่ามีครั้งหนึ่งเขาเห็นฉันทุบหลังให้ตาแก่ของฉัน เขาก็มองจนเหม่อลอย จากนั้นก็พูดกับพวกเราว่า เมื่อก่อนภรรยาเขาก็ดีกับเขามาก นั่นหมายถึงเธอไม่ใช่หรือ？”

“……”

เส้นหมี่ได้ยินก็ชะงัก

เขากำลังพูดว่าเมื่อก่อนเธอดีต่อเขามากหรือ？

เรื่องแบบนั้น เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดเลย งั้นแบบนี้แสดงว่า เขายอมรับสิ่งที่เธอทุ่มเทให้เขาเมื่อก่อนแล้วใช่ไหม？

เธอไม่เคยทุบหลังให้เขา แต่ว่า เธอเขียนจดหมายให้เขาสิบปีเต็มๆ

เธอไม่เคยดูแลเขา แต่ว่า ตั้งแต่สิบแปด เธอก็ใช้ชีวิตของเธอ แม้กระทั่งชีวิตของเธอ มารักเขา ปกป้องเขา เข้าหาเขา

เธอดีต่อเขามากๆ จริงๆ

วันนี้ทั้งบ่ายเส้นหมี่รู้สึกถึงความหวาน

กินข้าวเที่ยงเสร็จ เธอนั่งอยู่หน้าประตูไม่หยุดมองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นรถเบนท์ลีย์สีดำที่คุ้นเคยกลับมา มันปีนบนเส้นทางภูเขาที่ขรุขระ จากนั้นค่อยๆ มาทางเธอ

“หม่ามี๊ พวกเรากลับมาแล้ว！”

ข้างในหน้าต่างรถที่เปิดออก เด็กๆ ที่แสนจะร่าเริงและน่ารักเห็นร่างของเธอแล้ว

ทันใดนั้น พวกเขาก็โผล่หัวเล็กๆ ออกมา โบกมือเล็กๆ ของพวกเขาอย่างมีความสุข ท่ามกลางลมภูเขาที่พัดช้าๆ อยู่ทั้งสองข้าง แล้วเรียกเธอเสียงดัง

แววตาเส้นหมี่ยิ้มออกมาทันที

“หม่ามี๊อยู่นี่ รีบมาให้หม่ามี๊ดูสิ พวกลูกซื้ออะไรกันมา？”เธอยืนขึ้นจากเก้าอี้ จกานั้นจับขอบประคูเดินออกไปข้างนอกทีละก้าว

“……”

“หม่ามี๊หม่ามี๊ ผมด้วย หม่ามี๊ดูสิๆ ผมเลือกรองเท้าแตะ คนละคู่ด้วย”

“ผมด้วยนะ หม่ามี๊ ผมซื้อพรมให้หม่ามี๊ คลุมได้ทั้งห้องหม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่ต้องกลัวหกล้มอีก”

แม้แต่ชินจังก็มาร่วมสนุกด้วย

แต่ว่า ประโยคสุดท้ายนั้น กลับโป๊ะหน่อยๆ

เส้นหมี่อายขึ้นมาอีกครั้งทันที หันหน้ามองไปยังผู้ร้ายคนนั้น

กลับเห็นว่า เวลานี้ บนถนนเล็กๆ ในชนบท มีรถขับเคลื่อนสี่ล้อเล็กๆ อีกคัน และตอนนี้ ผู้ชายคนนี้กำลังกวักมือมาทางพวกเขาจากตรงนั้น

สื่อให้พวกเขามาทางนี้

นั่นอะไรอีก？

เส้นหมี่เหลือบมอง：“แสนรัก คุณซื้ออะไรมา？ทำไมถึงให้คนมาส่ง？”

“ที่นอนน่ะ คุณไม่รู้สึกหรือว่าเตียงนั้น ไม่ใช่ที่ที่ให้คนนอนเลย？”

จู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็หันหน้ามา ภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส ริมฝีปากบางๆ ของเขาก็ยกขึ้นมาเป็นมุมเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาที่กรอบหน้าเป็นมุม ก็ยิ้มอย่างร่าเริง

เส้นหมี่ตัวสั่น

ทันใดนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ สติล่องลอยอยู่ตรงนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้มได้ดูดีขนาดนี้