ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 469

วันถัดมา

ตอนที่เส้นหมี่ตื่นมา ด้านข้างก็ไม่มีใครแล้ว แสงยามเช้าสีทองจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ทำทั่วห้องนอนสว่างไสว ราวกับถูกปกคลุมด้วยม่านสีทอง

นี่กี่โมงแล้ว？

เธอขยับตัว ก็พบว่าบนร่างกายยังปวดเมื่อยนุ่มนิ่มไปหมด จึงรู้สึกไม่อยากลุก

“หม่ามี๊ตื่นยัง？”

“ชู่ว！เมื่อคืนหม่ามี๊เหนื่อย พวกอย่าไปรบกวนเธอเลย ให้แด๊ดดี้ไปส่งพวกเราเข้าเรียนเถอะ”

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่？ด้านนอกก็มีหัวเล็กๆ สองสามหัว กำลังสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจากนั้นพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นแล้วพูดคุยเสียงเบา

เส้นหมี่หน้าแดงทันที

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วเตรียมจะเปิดประตู

ตอนนี้เอง ชั้นล่างกลับมีเสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ฟังดูดีเข้ามา：“คิวคิว ชินชิน รีบพาน้องลงมา แด๊ดดี้จะไปส่งพวกลูกเข้าเรียนเอง”

“ครับ แด๊ดดี้”

เด็กชายแสนน่ารักทั้งสองคนได้ยิน ทันใดนั้น พวกเขาก็พาน้องสาวลงไป

เส้นหมี่ได้ยิน จึงโล่งอก

เธอกลับไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมา ก็เห็นว่าเด็กๆ ไม่อยู่ในห้องรับแขกแล้ว มีแค่ปอร์เช่น้องชายที่กำลังเก็บของอยู่

“พี่ ตื่นแล้วหรือ？”

“อือ นายจะไปบริษัทไป？นายรอฉันก่อนสิ ฉันกินข้าวเช้าเสร็จก็จะได้ไปด้วยกัน”

เส้นหมี่เห็นเขาเก็บกระเป๋าใส่เอกสารแล้ว ก็อยากให้เขาไปกับตัวเอง

ยังไงซะสองคนนี้ ขับรถไปคันเดียวกันก็จะไม่สิ้นเปลือง

แต่ปอร์เช่กลับส่ายหน้า

“แต่พี่เขยบอกว่า เขาจะไปส่งพี่เอง”

“เขา？”เส้นหมี่ตกใจ“ทำไมล่ะ？เขาส่งเด็กๆ ไปโรงเรียนไม่ใช่หรือ？”

“ใช่ เขาบอกว่าส่งเด็กๆ เสร็จกลับมาก็จะส่งพี่ไปทำงาน พี่ พี่เขยไม่ได้ใจดีแบบนี้บ่อยๆ พี่อย่าเล่นตัวเลย ผมไปก่อนนะ”

จากนั้นไอ้เด็กนี่ก็อุ้มกระเป๋าใส่เอกสารแล้ววิ่งหนีไป

เส้นหมี่ที่เห็นก็พูดไม่ออก

แสนรักจะส่งเธอไปที่บริษัทเนี่ยนะ？

เรื่องนี้ทำให้เธอช็อกจริงๆ เขาเป็นถึงประธานผู้สูงส่ง ไปเป็นคนขับรถของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่？

เส้นหมี่รู้สึกขนลุกเล็กน้อย

และพอดีเลย เวลานี้แสงดาวก็โทรมา

“ฮัลโหล เส้นหมี่ สรุปว่าเธอคิดหาทางได้หรือยัง？หมื่นล้านนั้นเอามาจากไหนดี？”

“ไม่รู้สิ ยังคิดไม่ออก”

เส้นหมี่โดนเตือนแบบนี้ เธอหงุดหงิดทันที จึงตอบไปอย่างเซ็งๆ

เธอยังคิดหาทางไม่ได้จริงๆ

ตั้งกี่หมื่นล้าน ไม่ใช่ร้อยล้าน สิบล้านนะ เธอจะไปหาเงินตั้งมากมายแบบนี้ได้ที่ไหน？

เธอถามสถานการณ์ทางด้านลูกๆ ทันที

แสนรักนั่งลงข้างๆเธอ

แสงอาทิตย์ยามเช้าสดใสเป็นพิเศษ ตกลงบนผมยาวสีดำสละสลวยของเธอ ทำเอาใบหน้าเล็กๆ ที่ขาวสะอาดสะอ้านของเธอเป็นสีทองอันสวยงาม ราวกับดอกกุหลาบสีขาวที่บานสะพรั่ง

“ไม่ ไม่ได้ย้ายโรงเรียน ยังเป็นที่เดิม จะรู้สึกไม่ชินอะไรได้？”

เขาเล่นเส้นผมที่ยาวสลวยของเธอ ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เส้นหมี่จึงสบายใจ

สำหรับสิ่งนี้ เธอชื่นชมยินดี เพราะว่าถึงตาแก่ที่สมควรตายคนนั้นจะไล่ลูกชายเขาไป และริบรายได้ทั้งหมด

แต่ว่า เขากลับปฏิบัติต่อหลานชายหลานสาวเหมือนเดิม

ไม่รุนแรงเลยสักนิด

“แล้วคุณล่ะ？คุณมานั่งทำอะไรที่นี่อีก？”

“ไม่……ไม่มีอะไร แค่นึกถึงบริษัทที่ตอนนี้มีเรื่องน่าหงุดหงิด ใช่สิ พี่ ฉันอยากถามอย่างหนึ่ง เมื่อก่อนตอนพี่อยู่หิรัญชากรุ๊ป เคยต้องใช้เงินจำนวนมากในเวลาสั้นๆ บ้างไหม？”

จู่ๆ ในหัวเส้นหมี่ก็คิดขึ้นมาได้ แล้วถามคนๆ นี้ไปอย่างระมัดระวัง

ใช่ เธอลืมไปได้อย่างไร？

คนตรงหน้านี้ เป็นถึงมือหนึ่งในโลกธุรกิจ หลายปีมานี้ เขาได้จัดการอาณาจักรมหึมาของ หิรัญชากรุ๊ป เพื่อดูแลมัน แล้วอะไรจะหยุดเขาได้ เขาดูแลหิรัญชากรุ๊ปที่ใหญ่มหาศาลนี้จนพัฒนาไปได้อย่างก้าวไกล แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่ยากไปสำหรับเขาอีก？

เส้นหมี่รอคอยโดยไม่กล้าส่งเสียงใดๆ