ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 481

“อะไรนะ อยู่ดีๆมันก็พุ่งมาจากด้านหลังงั้นเหรอ?”

“ใช่ แล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ว่าแต่ทำไมเธอเห็นมันกัดนิ้วเท้าของฉันได้หล่ะ? มันคือสัตว์ประหลาดอะไรกันเนี่ย?”

ผู้หญิงที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน พอพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้กลับมีน้ำเสียงสั่น

เส้นหมี่เงียบลง

คำถามนี้ของเธอ หล่อนไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะตอนที่เห็น หล่อนตกใจมากจนหมดสติเป็นลมไป

แต่เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ หล่อนสามารถรู้ได้ว่าทำไมสูติบัตรเหล่านั้นถึงตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น?

บางทีอาจจะเป็นแสงดาวค้นทิ้งไว้ก็ได้นะ

แล้วสัตว์ประหลาดตัวนั้นมันคืออะไรกันแน่? ตัวมันก็ไม่ใช่เล็กๆ แต่ทำไมถึงถุงขังไว้ในห้องหิรัญชากรุ๊ปหอบรรพบุรุษโดยที่ไม่มีใครรู้หล่ะ?

เส้นหมี่เกิดความสงสัยมากอย่างมาก

แต่ตอนนี้หล่อนไม่มีเวลามานั่งคิดเรื่องนี้

เพราะว่าหล่อนต้องเข้าสู่การเล่นเกมแล้ว แล้วค่อยหาผู้ชายคนนั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมาในบริษัท

“เทพเจ้าแห่งสวรรค์ แม้แต่ชื่อเกมก็น่าหมั่นไส้จริงๆ ทำเหมือนกลัวคนอื่นไม่รู้ตัวตนของเขา”

“เธอพูดถึงใคร?”

ปอร์เช่นั่งอยู่หน้าออฟฟิศ พอได้ยินเสียงพี่สาวก็รีบหันหน้าไปหาหน้าจอคอม จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นอย่างนั้น เขาสะดุ้งตกใจรีบหันกลับทันที

เส้นหมี่ถึงได้รู้สึกตัวก็รีบโบกมือบอกว่าทำงานของเขาไปเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

ต่อมาเมื่อหล่อนเจอเทพเจ้าแห่งสวรรค์ หล่อนถึงกับตะลึงงัน

ให้ตายสิ ระดับสูงขนาดนี้ กุ้งตัวเล็กอย่างหล่อนจะสมคบกันกับเขายังไงเนี่ย? อีกอย่างเขาอาจจะไม่สนใจเธอเลยก็ได้

เส้นหมี่จะร้องไห้

ปอร์เช่：“พี่?”

สุดท้ายเส้นหมี่ทำได้เพียงมองหน้าน้องชายอย่างช่วยอะไรไม่ได้：“เช่ พี่ถามอะไรแกอย่างหนึ่งสิ เวลาเล่นเกม ทำไมยังไงกุ้งตัวเล็กถึงจะสมคบกันกับเทพเจ้าได้?”

“อะไรนะ?”

นี่ใช่คำถามเหรอ?

อยู่ดีๆ ทำไมถึงถามเรื่องเกมขึ้นได้หล่ะ?

ปอร์เช่ครุ่นคิดแล้วรีบหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความอย่างลับๆ：“พี่เขย พี่สองคนยังไม่คืนดีกันอีกเหรอ?”

แสนรัก：“?”

ปอร์เช่：“พี่สาวผมมาที่บริษัทตั้งแต่เช้า ไม่ทำงานอะไรเลยเอาแต่ศึกษาเกม และยังถามอีกว่าจะทำยังไงกุ้งตัวเล็กถึงจะสมคบกันเทพเจ้าได้”

แสนรัก：“……”

หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นเขาส่งข้อความมาว่า ：“หล่อนชื่ออะไร?”

ปอร์เช่ช่วยที่สาวแก้ปัญหา แล้วรีบวิ่งไปดูหน้าคอมของเขา

ปอร์เช่：“หัวเราะไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ลูกหมูตัวน้อยอมชมพู”

แสนรัก：……

——

เส้นหมี่ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังหัวเราะเยาะหล่อน หล่อนยังคงรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อสมคบกันกับเทพเจ้าแห่งความสว่างไสว

“พี่ยังเป็นผู้ใช้ใหม่ โดยทั่วไปแล้วเทพเจ้าจะไม่สนใจพี่เลย”

“จริงสิ” เส้นหมี่พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวกิน “พี่รู้ว่าเขาไม่สนใจพี่ พี่เลยกังวลอยู่เนี่ย”

“หรือว่าพี่จะปลอมตัวเป็นแฟนคลับเขา”

“แฟนคลับ?”

ปอร์เช่：“……เธอถามผมเมื่อกี้ว่าเธอแก่ไปหรือเปล่า?”

แสนรัก：……

ยัยบ๊องนิ ในหัวเล็กๆนั้นครุ่นคิดอะไรอยู่?

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้ใช้บัญชีผู้ใช้ส่วนตัวส่งข้อความไปหาหล่อนก่อน

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：?】

【หมูฟองน้ำสีชมพู：】

“ห๊ะ！”

“ห๊ะ！ห๊ะ！ห๊ะ！”

ในที่สุดเส้นหมี่ที่นั่งอยู่หน้าจอคอมก็ตอนสนองสักที เพราะหลังจากที่หล่อนได้ยินเสียงเรียกจากเซิร์ฟเวอร์ หล่อนเห็นข้อความที่เทพเจ้าแห่งความสว่างไสวส่งมาให้หล่อน

แม่เจ้า หล่อนตื่นเต้นมากที่เขาส่งข้อความมาหาหล่อนก่อน

หล่อนราวกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ความทุกข์ใจเมื่อกี้ก็หายเป็นปลิดทิ้ง

【หมูฟองน้ำสีชมพู：สวัสดีค่ะเทพเจ้า ฉันเป็นแฟนคลับของคุณ ฉันศรัทธาคุณมาก สติ๊กเกอร์รูปหัวใจ】

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：……】

หล่อนประจบประแจงยกใหญ่

สุดท้ายก็เหมือนเดิม ยังไงก็ยังเป็นเทพเจ้าผู้เงียบครึมและน่าเกรงขาม และยังเป็นจุดไข่ปลาที่เย็นชาอีกด้วย

เส้นหมี่：“……”

ก็จริง แบบนี้สิถึงจะเหมือนนิสัยของเขาหน่อย

แต่ถึงกระนั้น เขาไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่หล่อนคิดไว้ใช่ไหม พูดคุยกับผู้คนอย่างสมคบกันเท่านั้น? พูดคุยกันแบบนี้สามารถถทำให้คนตกใจได้เลย

เส้นหมี่เริ่มอารมณ์ดีขึ้น