ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 488

น้ำตาของเส้นหมี่ไหลออกมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน

แต่เป็นไปได้ว่าเก็บเอาไว้นานแล้ว เมื่อชายหนุ่มมาถึง จึงเปิดสวิตช์ออกมา

แสนรักร้อนรนขึ้นมาทันใด

ความโกรธบนหน้าของเขายังไม่ทันหาย มือทั้งสองข้างจึงยื่นไปที่เธออย่างกระวนกระวายใจ

“คุณร้องทำไม ผมไม่ได้ด่าคุณสักหน่อย”

“……”

เส้นหมี่ไม่พูดอะไรออกมา น้ำตาหยดลงมองไปที่ชายหนุ่ม เมื่องอแงออกมาแบบนี้ก็ยากที่จะจัดการ

ใช่เขาไม่ได้ด่าเธอ

แต่ว่า เธอเสียใจมากจริงๆ เธอโกรธตัวเองทั้งทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่ว่า เธอก็ได้จงใจลงมือทำไปแล้ว

เธอนึกว่านั่นคือการปกป้องสิ่งของของเขาเอาไว้ ไม่รู้เลยว่า เขารู้ทุกอย่าง และเพื่อช่วยส่งเสริมความตั้งใจของเธอ เขาแบกเธอเอาไว้น้อยเนื้อต่ำใจไปเท่าไร? โมโหไปเท่าไร?

เธอโง่หรือเปล่า?

เส้นหมี่ไม่มีทางให้อภัยตัวเองได้เลย รู้สึกอึดอัดและเสียใจเป็นอย่างมาก จึงไม่มองหน้าเขา นั่งยองๆลงกอดตัวเองเอาไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย

แสนรัก：“……”

เป็นอะไรเหรอ? หรือว่าถูกใครรังแกแล้ว?

ใบหน้าหล่อของชายหนุ่มซีดขาวนิดหน่อย จึงนั่งยองๆลงมาด้วย นัยน์ตาสีดำคลับทั้งสองข้างถูกย้อมไปด้วยความอาฆาตแดงฉาน จ้องมองไปที่เธอสักครู่หนึ่ง

“คุณเป็นอะไร อย่าพึ่งร้องไห้ บอกผมมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่！”

ทุกๆคำพูดที่พูดออกมา แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความอาฆาตเชือดเฉือน

เส้นหมี่มองๆอยู่แวบหนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาไหลลงมาเป็นสายมองไปที่เขา ：“คุณโกรธมากใช่ไหม”

“อะไรนะ?”

“เรื่องที่ฉันไปที่ศาลเจ้าในบ้านของพวกคุณขโมยของของพ่อคุณ ได้ยินมาว่าคุณถูกด่าแล้ว งั้นตอนนี้คุณโกรธมากใช่ไหม”

เส้นหมี่มองไปที่เขาอย่างอ่อนล้า หลายครั้ง เพราะว่าในใจคับคั่งเสียใจ และโทษตัวเอง เธอสะอื้นจนไม่สามารถพูดออกมาได้ทั้งประโยค

แสนรักที่จับไปที่บ่าทั้งสองข้างของเธอแล้วนิ่งไปสักพัก

เกลียด?

ในสมองของเธอคิดอะไรอยู่กันแน่? เขาจะไปมีความรู้สึกแบบนั้นต่อเธอได้อย่างไร?

สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีขึ้นมา：“คุณพูดอะไรมั่วซั่ว ผมจะเกลียดคุณได้อย่างไร”

“งั้นทำไมคุณต้องไปจากที่นี่”

“？”

“คุณไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ คุณจะพาลูกๆไปอยู่ที่อื่น หลังจากนั้นทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ”

เธอน้อยใจอย่างมาก พูดออกมาไปไม่ถึงสองประโยคน้ำตาเม็ดใหญ่เหมือนเม็ดถั่วทองคำร่วงลงมาอย่างพรั่งพรู

แสนรักได้ยินเสียงขบกรามของตัวเองดังออกมา

ดังนั้น เธอร้องไห้กะทันหันขนาดนี้ เพราะว่าเหตุนี้เหรอ?

ใครบอกเธอว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้ว คิดอะไรที่ปกติหน่อยได้ไหม?

แสนรักอดทนต่อความไม่พอใจในใจเอาไว้ อธิบายออกมาอย่างใจเย็น ：“เปล่าสักหน่อย คุณได้ยินเรื่องไร้สาระนี้มาจากไหน ผมจะทิ้งคุณได้อย่างไร”

จริงๆแล้วเขารู้สึกโกรธขึ้นมานิดหน่อย ออกแรงเช็ดน้ำตาที่แตกออกมาบนใบหน้าเล็กของเธอที่เหมือนแมวน้อย

“ติ๋ง——”

น้ำตาเม็ดเท่าถั่วทองคำสองเม็ด ก็ไหลออกมาอีกครั้ง

แสนรัก：“……”

ยังไม่ทันได้โมโหออกมา เขาจึงรีบอธิบายกับเธอ ：“ใช่ ผมให้เพื่อนแนะนำกัปตันให้ผมคนหนึ่ง ให้เขาวางแผนเรื่องเครื่องบินให้ผมที่จะพาไปจากที่นี่”

“แต่ว่า ถ้าผมจากที่นี่ไปแล้วไม่พาคุณไปด้วยแล้วจะพาใครไป คุณโง่หรือเปล่า ทั้งวันสมองของคุณคิดอะไรอยู่กันแน่ เห็นอะไรที่ไม่เข้าใจ ทำไมไม่มาถามผมด้วยตัวเอง เสียใจและโกรธอยู่คนเดียว เส้นหมี่ คุณว่างขนาดนั้นเลยเหรอ”

ประโยคสุดท้ายนี้ ชายหนุ่มด่าออกมาอย่างไม่เกรงใจแล้ว

แต่ว่า ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า เมื่อเขาได้เคลียร์อย่างชัดเจน ความจริงแล้วเขาก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย

ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่ใช่สถานการณ์พิเศษอะไรก็ปกติดี

เส้นหมี่ถูกด่าจนงงไปหมดแล้ว

เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ?

ความจริงแล้วเขาจะพาเธอไปด้วย? งั้น......เมื่อก่อนทำไมเขาไม่เคยพูด?

เรื่องราวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวตั้งรับแทบไม่ทัน จึงได้แต่นั่งยองๆอยู่อย่างนั้นมองไปที่แสนรักอย่างนิ่งๆ

แสนรักถอนหายใจออกมา

จะทำยังไงได้? ตัวเองเลือกคนโง่มา ถึงแม้จะรังเกียจขนาดไหน ก็ทำได้เพียงพาเธอไปด้วย