ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 495

“แครอท เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าแด๊ดดี้มีชู้เหรอ？！！”

อิคคิวได้เห็น จึงกระโดดขึ้นมาทันที เดือดดาลอย่างมาก

รินจังเองก็ไม่ชอบเป็นอย่างมาก สีหน้าที่แสดงออกมาก็เหมือนกับพี่อิคคิว

มีเพียงชินจัง เขาสำรวจอยู่ด้านล่างอย่างเงียบๆ คิ้วน้อยๆขมวดขึ้น

“แน่นอนว่าไม่ใช่ พวกคุณอย่าพึ่งทะเลาะกัน ผมจะขึ้นไปดูก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”หลังจากนั้นเด็กน้อยคนนี้จึงย่องมือย่องเท้าขึ้นไป

อิคคิวกับรินจังที่กำลังโมโห จึงไม่พูดอะไรออกมาแล้ว จึงยืนรอข่าวจากเขาแต่โดยดี

แครอทถูกแสนรักเรียกมาจริงๆเหรอ?

แน่นอนว่าไม่มีทาง！

แสนรักในตอนนี้ ยังสลบอยู่บนเตียงอยู่เลย

“เธอสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เจอแล้ว ทำให้คุณร้อนรนจนเป็นแบบนี้ ถือปืนวิ่งไปหิรัญชากรุ๊ป ยังกลับมาสลบอยู่อย่างนี้ แสนรัก คุณมันทำให้ฉัน......”

เธอนั่งอยู่ข้างเตียงของแสนรัก ก้มหน้าลงมามองใบหน้าของคนที่สลบอยู่หลังจากนั้นจึงขยับเข้าใกล้ใบหน้าหล่อ สะอึกสะอื้นจนไม่สามารถพูดออกมาจนจบประโยคได้

ต้องให้เธอทำอย่างไร?

ตอนนี้ทั้งอิจฉาทั้งเกลียด

เธอไม่เคยรู้มาก่อน จนถึงวันนี้ ผู้ชายที่เธอทอดทิ้งไม่สนใจในปีนั้น ถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปกลายเป็นมีความรักความผูกพันขึ้นมาแบบนี้

“แต่ว่าคุณอย่าแม้แต่จะคิดเลย เธอคงจะไม่กลับมาแล้ว หล่นลงไปในเงื้อมมือของคนแบบนั้น เธอไม่มีทางกลับมาได้หรอก”

ทันใดสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นปลอบประโลมขึ้นมา

ชินจังที่หลบอยู่ด้านนอก ก็ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรออกมาหนึ่งประโยค แล้วหยิบเข็มฉีดยาแบบใช้ครั้งเดียวขึ้นมาหนึ่งหลอด ยังมีขวดยาขวดใสอีกหนึ่งขวด

เธอจะทำอะไร?

ชินจังหน้าเปลี่ยนสี ไม่คิดอะไรมากแล้ว เขารีบพุ่งเข้าไปทันที：“แครอท คุณจะทำอะไรกับแด๊ดดี้ของผมเหรอ คุณปล่อยเขาเดี๋ยวนี้！”

แครอท：“……”

ทันใดนั้นก็ความวุ่นวายขึ้นมา เธอยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ เด็กคนนี้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห พุ่งเข้ามาปัดเข็มฉีดยากับขวดยาที่อยู่ในมือเธอให้หล่นลงไป

“เพล้ง——”

ขวดแก้วหล่นลงบนพื้นจึงส่งเสียงแตกกระจายออกมา ในที่สุดแสนรักที่นอนอยู่บนเตียงจึงขยับเปลือกตา

แครอทตะโกนออกมาเสียงแหลม เธอรีบลุกขึ้นยืนทันที：“ชินชิน คุณทำอะไร น้าของคุณเรียกให้ฉันมาหรอก แด๊ดดี้ของคุณเป็นลม ฉันกำลังจะฉีดยารักษาให้เขา”

“คุณอย่ามาพูดมั่วซั่ว คุณไม่ได้จะรักษาแด๊ดดี้”

ชินจังไม่เชื่อแม้แต่น้อย เขาต่อปากต่อคำกลับไปด้วยความโมโห

แต่เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเขาไม่ยอมเชื่อ จึงนั่งยองๆลงตรงที่ขวดแก้วที่บรรจุยานั้นแตกไป：“ถ้าคุณไม่เชื่อ สามารถนำไปทดสอบดูก็ได้ ดูว่าที่น้าพูดผิดไปหรือเปล่า”

“พูดว่าไม่ใช่ก็จะไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ ผู้หญิงคนนี้คุณมัน！”

ชินจังกำลังจะร้องไห้ออกมา เพราะว่า เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กหกขวบเท่านั้น

อิคคิวกับรินจังที่อยู่ด้านล่างได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จึงรีบพุ่งขึ้นมา เตรียมช่วยพี่ชาย

“แด๊ดดี้ คุณไม่สบายหรือเปล่า ให้รินจังเรียกคุณหมอมาดูคุณดีไหมคะ”

ในที่สุดรินจังก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ปืนขึ้นไปบนเตียงแด๊ดดี้ หลังจากนั้นใช้มือน้อยนุ่มนิ่มไปอังที่หน้าผากของแด๊ดดี้

แสนรักไม่เพียงแค่อบอุ่นในหัวใจ

ใช่สิ เขาตอนนี้ นอกจากหาแม่ของพวกเขาให้เจอ ยังต้องดูแลพวกเขาด้วย เขาไม่สามารถล้มลงได้

แสนรักดึงมือน้อยๆของลูกสาวลงมา แล้วกอดเธอไว้：“เปล่าหรอก แด๊ดดี้แค่เหนื่อย พักผ่อนสักหน่อย”

“จริงเหรอคะ”

สาวน้อยดวงตาโตนัยน์ตากลมเบิกกว้าง แก้มแดงอมชมพูของใบหน้าน้อย เป็นสิ่งที่ได้เห็นก็มีความสุขแล้ว

แสนรักอุ้มเธอลงมาจากเตียง แล้วก็ลูกชายทั้งสองคนด้วย

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง ปะ แด๊ดดี้พาพวกหนูไปทำกับข้าวกัน”

“เอ๋? ทำกับข้าวเหรอ พวกเราไปทานกับคุณย่าเล็กกับคุณปู่เล็กมาแล้ว กินอาหารฝรั่งด้วยแหละ”

“งั้นเหรอ แต่ว่าแด๊ดดี้ยังไม่ได้ทานเลย งั้นอีกสักเดี๋ยวรินจังทานเป็นเพื่อนแด๊ดดี้ได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ”

“แล้วพวกนายสองคนล่ะ”

“ได้ครับ แด๊ดดี้”

สองพี่น้องที่อยู่ด้านหลัง ก็รับปากแด๊ดดี้ด้วยประโยคเดียวกัน