ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 498

ดลธีตกตะลึง "ทำไมพ่อบ้านถึงดูแลเรื่องนี้ นายหญิงถูกลักพาตัว มันต้องเกี่ยวข้องกับข้อตกลงการโอนหุ้น20%ของจาซากรุ๊ป เกี่ยวอะไรกับพ่อบ้าน"

"บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่เฮกังหมายถึง"

"เฮกัง"

"ใช่ เฮกังเป็นพ่อบุญธรรมของ คณาธิป เมื่อจำเป็นก็ไม่น่าแปลกใจที่จะส่งคนมาช่วยเขา"

แสนรักพูดถึงข้อสรุปนี้หลังจากคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนเหล่านี้

ดลธีเริ่มเข้าใจ "ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่คุณหมายถึงก็คือเราจะไปหาเฮกัง"

"อืม!"

ในที่สุดชายผู้พบทิศทางก็ยืนขึ้นพร้อมที่จะออกเดินทางทันที

แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฮัลโหล"

"แสนรัก แย่แล้ว คุณท่านป่วยกะทันหัน ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลฉุกเฉินแล้ว แกอยู่ที่ไหน จะรีบมาไหม"

ที่แท้ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องเขาโทรมาธวัช

สีหน้าของแสนรักเปลี่ยนไป

เกือบจะในขณะนั้นเขาสัญญาว่าจะกลับไปทันที

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะพูด เหตุการณ์ในช่วงเวลานี้ รวมทั้งคำพูดที่ออกจากปากของชายชราก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา

ดวงตาของเขาเย็นชาลงทันที

"ฉันกลับไปแล้วจะทำอะไรได้ เกี่ยวอะไรกับฉันว่าเขาป่วยหรือไม่"

"แสนรัก! แกไม่รู้ความแล้ว แม้ว่าตอนนี้แกจะไม่ใช่สมาชิกในหิรัญชากรุ๊ป แต่แกยังคงเป็นลูกชายของเขา ถ้าแกไม่มา แล้วใครจะเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์นี้ให้เขา"

"ฉันเป็นลูกของเขาเหรอ"

เมื่อแสนรักได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะอย่างโกรธเคือง "พี่ชาย คุณคิดผิดแล้ว ลูกชายคนปัจจุบันของเขาไม่ใช่แค่ฉัน เขายังมีลูกชายที่ดีกว่าในหิรัญชากรุ๊ปด้วย"

"แสนรัก แกกำลังพูดถึงอะไร เขามีลูกชายคนหนึ่ง แล้วแกไม่ใช่หรอ ที่ฉันให้แกมาที่นี่ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ในมือเขายังมีหุ้นอยู่35% ฉันจะบอกให้ ทนายของคณาธิปรออยู่นอกห้องผ่าตัดแล้ว"

ในที่สุดธวัชก็ทิ้งประโยคนี้ไว้ให้เขา

หลังจากที่แสนรักได้ยิน นิ้วของเขาที่ถือโทรศัพท์ก็บีบแน่นจนเกือบทำให้โทรศัพท์แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที!

ลูกชาย

นี่คือลูกชายเหรอ

เขายังไม่ตาย ทุกคนก็รออยู่นอกห้องผ่าตัดแล้ว ธนากร คุณให้กำเนิดลูกชายที่ดีจริงๆ

ดวงตาของแสนรักเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ดลธีฟัง แต่ก็ไม่กล้าออกความเห็น แต่หลังจากคิดสักพัก เขาก็หันหลังกลับ

"ท่านประธาน ผมว่าคุณควรกลับไปก่อน อย่าทำให้งูตื่น ถ้าเป็นเฮกังจริงๆ ผมเกรงว่าถ้าเราบีบคั้นเกินไป เขาจะกระโดดข้ามกำแพงหนี ถ้าถึงตอนนั้นเขาลงมือกับนายหญิงจะทำยังไง"

เธอโยนอาหารทิ้ง พวกเธอก็ทำความสะอาด ไปทำใหม่ แล้วส่งอาหารมาให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คนเหล่านี้ป่วยหรือเปล่า

เส้นหมี่กำลังจะบ้า

เกือบหนึ่งสัปดาห์ที่เธอแทบบ้า ในที่สุดคนญี่ปุ่นที่ชื่อนากาจิมะก็มา

"คุณเส้นหมี่ ผมแนะนำให้คุณเชื่อฟังหน่อย มิฉะนั้นเราจะใช้มาตรการบางอย่างเพื่อทำให้คุณเงียบ"

"คุณคิดจะทำอะไร" เส้นหมี่ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี "ฉันเตือนคุณนะ อย่าแตะต้องฉัน มิฉะนั้นแสนรักสามีของฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่"

"แสนรักหรอ"

ไม่คาดคิดว่าหลังจากได้ยินชื่อเขา ใช่คนนั้นจะหัวเราะออกมาเบาๆ

"เขามาแล้ว และเขาก็ไปแล้ว"

"อะไรนะ ไปแล้ว" เมื่อเส้นหมี่ได้ยินสิ่งนี้ ทันใดนั้นหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังก็รู้สึกราวกับว่าถูกโยนลงไปที่ก้นหุบเขา มันก็เย็นชาไปหมด

ไปแล้ว

ทำไมเขาถึงจากไป ไม่ช่วยเธอแล้วหรอ

"ใช่ เพราะเราลงโทษเขาที่ไม่เชื่อฟังเราที่เมืองA และสอนบทเรียนให้เขา ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไป" ชาวญี่ปุ่นอธิบายกับเธอช้าๆ

เมื่อเสียงลดลง ร่างกายของเส้นหมี่ก็แข็งทื่อ