ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 511

และก็ เฮกังทามุนี้ก็ยังเชื่อฟังด้วย

สุดท้ายแสนรักก็สนใจหัวข้อนี้ เขาหยิบบุหรี่ออกมา จุดไฟ จากนั้นคีบมันไว้ที่ริมฝีปากแล้วสูบไปเบาๆ แล้วจึงเห็นเขาถามว่า：“คุณเคยเห็นแม่เลี้ยงเขาคนนี้？”

“ไม่เคย แต่ฉันเคยได้ยินว่า ที่จริงเขาก็เป็นคนไชน่า ก่อนหน้านี้ตอนที่พ่อฉันให้ฉันเตรียมของขวัญให้เธอ ก็เลือกแต่ศิลปะโบราณอะไรพวกนั้น”

แครอทตอบไปอย่างตรงไปตรงมา

เธอไม่เคยเห็นแม่เลี้ยงของคณาธิปจริงๆ หนึ่งเพราะทั้งสองคนยังไม่หมั้นหมายกันอย่างจริงจัง ส่วนอีกสาเหตุนั้น พูดแล้วก็แปลกๆ หลายครั้งแล้วที่พวกเขาตระกูลลัดดาวัลย์เสนอว่าให้ผู้ใหญ่สองตระกูลเจอกัน

แต่ว่า เฮกังกับภรรยาเขานั้น ดูเหมือนจะจงใจหลีกเลี่ยงตลอด

แสนรักได้ยิน ความสงสัยในดวงตาก็มากขึ้นเรื่อยๆ

ตระกูลเฮกังเป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงในเจแปน บวกกับซาจากรุ๊ปที่พวกเขาก่อตั้งภายหลัง เรียกได้ว่า มีหน้ามีตาในประเทศพวกเขามาก

แต่ตระกูลแบบนี้ จะยอมให้เฮกังทามุแต่งงกับผู้หญิงไชน่าได้ไง？

แนวคิดเรื่องระดับของทางนั้น เรียกได้ว่ารุนแรงกว่าทางนี้

แสนรักปัดขี้เถ้าระหว่างนิ้ว，：“คุณพูดแบบนี้ ผมสนใจมาก ผมมีโอกาสเห็นรูปของผู้หญิงคนนั้นไหม？”

“มีสิๆ แค่คุณอยากดู ฉันจะช่วยคุณเอง”

ที่จริงแครอทไม่ได้คิดมากขนาดนั้น พอได้ยินเรื่องที่ชายคนนี้อยากให้เธอทำ เธอก็ตอบตกลงอย่างดีใจทันที

บนโลกนี้ จะมีอะไรที่ทำให้เธอมีความสุขไปมากกว่าสามารถทำอะไรเพื่อเขาได้บ้าง？สำหรับเธอแล้ว ถือเป็นเรื่องที่หรูหราสุดๆ

แครอทออกไปอย่างมีความสุข

ส่วนแสนรัก หลังจากเห็นเธอไป มุมปากก็ยิ้มอย่างเสียดสีเยือกเย็น ยกเท้าขึ้นมาถีบพรมที่แครอทเพิ่งยืนตรงหน้าประตู

“พี่ภา ขึ้นมาเก็บห้องหน่อย”

“ค่ะ คุณผู้ชาย”

พี่ภารีบตกลง

——

ตอนบ่าย ทางด้านเจแปนที่ดลธีไปคากาวะทะเลสาบซากะมาในที่สุดก็โทรศัพท์มา

“ประธาน ผมหาคฤหาสน์นั้นเจอแล้ว จริงครับ ที่นี่คือสถานที่นั้นในกล้องวงจรปิด และก็ คนข้างในก็บอกว่าคุณนายถูกพาตัวออกไปแล้วจริงๆ”

“แล้วเธอล่ะ？ทำไมตอนนี้ผมยังไม่เห็นเธอกลับมา？โทรศัพท์เธอก็โทรไม่ติดด้วย”

หลังจากแสนรักได้รับ ก็ทั้งดีใจและกังวล

ดลธีรีบปลอบเขา：“คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ ผมได้ยินคนที่นี่พูดว่า ตั๋วเครื่องบินที่คุณนายกลับไป เป็นคุณนายพวกเขาให้มา ชื่อน่าจะไม่เหมือนกัน เดี๋ยวผมจะไปสนามบินตอนนี้”

“โอเค คุณรีบเถอะ！”

แสนรักทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตกลงข้อเสนอแนะของเขานี้

ที่จริงตอนนี้เขาแทบอยากจะบินไปเจแปนด้วยตัวเอง เพื่อตามหาผู้หญิงคนนี้กลับมา

แต่ว่า ธนากรตายแล้ว ถึงแม้เขาเอาเถ้ากระดูกให้คณาธิปแล้ว แต่เขายังต้องไปงานศพ เพราะยังไง ในทางชีววิทยา เขาก็ยังเป็นพ่อของเขา

“ให้เขาเถอะ”

แสนรักพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย มอบตำแหน่งลูกชายสุดกตัญญูให้ลูกชายคนโปรดที่สุดของชายชราที่นอนอยู่ในสุสานเอง

คณาธิป：“……”

ยังคงอดทน หลังจากหยิบแท่งกตัญญูมาแล้ว เขาก็คุกเข่าหน้าหลุมฝังศพเพื่อทำงานศพนี้ให้เสร็จสิ้น

ส่วนแสนรัก เพราะนิสัยร้ายไม่มีเหตุผลของเขา บวกกับก่อนหน้านี้เรื่องที่หิรัญชากรุ๊ปเปลี่ยนคนควบคุมจนเป็นที่เกริกก้อง แม้ว่าเขาจะไม่คุกเข่า คนที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากงานศพเสร็จสิ้น แสนรักเตรียมจะออกไป

คณาธิปเห็น ก็เข้ามา：“ตอนนี้ปล่อยคนไปแล้ว คุณควรจะทำตามสัญญาของคุณไหม？”

เขารีบร้อนมาก ชายชราเพิ่งเข้าไปในหลุมฝังศพ เขาก็รอเรื่องนี้ไม่ไหว

แสนรักได้ยิน ในใจก็เย้ยหยันถึงขีดสุด หัวเราะออกไป：“จะรีบไปไหน？ผมยังไม่เจอเธอเลย รอเจอเธอก่อนค่อยให้คุณไปก็ยังไม่สาย”

“แต่ว่า——”

คณาธิปอยากพูดว่า เหลืออีกสองวัน หิรัญชากรุ๊ปจะประกาศปรับโครงสร้างผู้ถือหุ้น และก็ตัวเขาเองจะรับหน้าที่เป็นผู้รับผิดชอบบริษัทอย่างเป็นทางการด้วย เขาจะไม่รีบร้อนได้ไง？

แต่สุดท้าย เขาก็หุบปากลงอย่างเขินอาย ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยของเขาคู่นั้น

ได้ งั้นก็รอดู ยังไงซะ ผู้หญิงคนนั้นอาจจะถึงวันนี้ก็ได้

แสนรักเดินออกไป