ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 571

เมื่อเส้นหมี่ลงลิฟต์มา พอดีในนั้นมีพนักงานสองคนอยู่ด้วย

แต่ว่า ตำแหน่งงานของพวกเขาไม่ได้สูงนัก จึงไม่รู้จักเธอ อยู่ในลิฟต์ถึงได้พูดคุยกันอยู่ตลอด และยังหัวเราะคิกคักออกมาบ่อยๆ

เส้นหมี่ได้ฟัง ใบหน้าซีดเผือดลงมาอีกครั้งในทันที

แครอท?

เธอไม่อยากจะยอมรับเลย แต่วินาทีนี้ หลังจากได้ยินชื่อนี้ เรื่องงานที่เธอพึ่งจะจุดถูกประกายการฮึดสู้ขึ้นมา เหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นลงมายังไงอย่างงั้นจริงๆ

แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเดินออกจากลิฟต์ ยังสูญเสียไป

“ติ๊ง——”

“ติ๊ง——”

“……”

หลายต่อหลายครั้ง เธอถึงได้ก้าวเท้าเดินออกมา

หลังจากนั้น เหมือนสูญเสียการควบคุมไป ไม่ได้รีบขับรถตามตัวแทนจีคิวกรุ๊ปไปแล้ว ยังคงหวาดระแวงอยู่ที่ลานจอดรถนี้เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

จริงๆด้วย หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอที่อยู่ตรงนี้ มองเห็นมาเซราติคันที่คุ้นเคยคันนั้น

ดังนั้น ตอนที่เธอโทรหาเขา แครอทนั่งอยู่ด้านข้างเขาใช่ไหม?

พวกเขากำลังทำอะไร?

พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ถึงได้ เธออยู่ตรงนั้น เขายังด่าเธอแบบนี้ในสายโทรศัพท์?

เส้นหมี่รู้สึกคับคั่งเสียใจจนรู้สึกหายใจติดขัด

แต่ในที่สุด เธอจึงค่อยๆเดินไปที่ด้านข้างรถของตัวเอง หลังจากนั้นก็ออกจากลานจอดรถไป พุ่งออกไปด้านนอกท่ามกลางหิมะที่กำลังตกลงมา

ตึกหิรัญชากรุ๊ป ชั้นบนสุด

ตอนนี้แครอทอยู่ในออฟฟิศของแสนรักจริงๆ

แต่ว่า เธอไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่ แต่นำเอาหุ้นส่วนของหิรัญชากรุ๊ปที่ซาจากรุ๊ปมอบให้กับตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเขาก่อนหน้านี้มา

“แสนรัก คุณพ่อของฉันบอกว่า สิ่งของเหล่านี้คืนให้คุณ หวังว่าคุณจะให้อภัยเขาได้ เขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน สุดท้ายถึงได้เป็นสาเหตุที่ทำให้คุณพ่อของคุณโดนทำร้าย ครั้งนี้เพื่อเป็นการสำนึกผิดของเขาอย่างใจจริง”

แครอทนำหุ้นส่วนในมือยื่นขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่สะท้อนขึ้นมา

แสนรักไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

ความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนนี้ ถือว่าได้คลายปมลงแล้ว ก่อนนี้เรื่องเส้นหมี่ตัวปลอม ทั้งสองยังเคยร่วมมือกัน

อีกทั้งไม่ว่ายังไงแครอทก็คือคนสุดท้ายที่รักษาแสงดาวจนหาย

ตอนนี้ เขาไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์เธอเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้ว

“คุณไม่ต้องคืนหรอก สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้มีผลบังคับใช้ ตอนนี้ซาจากรุ๊ปถือว่าเป็นบริษัทหลอกลวง หุ้นส่วนของหิรัญชากรุ๊ปทั้งหมดที่มีอยู่ในมือต่างไม่มีผลบังคับใช้”

เขามองไปที่สิ่งของเหล่านั้น สุดท้ายจึงอธิบายออกมาเบาๆ

แครอทได้ฟังแล้ว ทันใดจึงรู้สึกว่าน่าอับอายขึ้นมา：“ห๋า? อย่างนั้นเหรอ ตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเรายังนึกว่า...... ต้องขอโทษด้วย ทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าคุณแล้ว”

เธอหยิบสิ่งของเหล่านั้นกลับมาอย่างเขินอาย

“เอ่อ ฉัน......ฉันได้ยินพ่อของฉันพูด แสนรัก ตอนนี้คุณยังจะให้ฉันแอบฟังเรื่องของพวกเขาด้านโน้นอยู่หรือเปล่า คุณวางใจได้ ถ้าคุณต้องการ ฉันช่วยคุณสืบมาได้”

แครอทพูดไปพูดมา เธอยินยอมเป็นสายให้กับหิรัญชากรุ๊ปเพื่อไปสืบเรื่องในซาจากรุ๊ปด้วยตัวเอง

ความจริงแล้วเธอมีจุดประสงค์บางอย่าง

ตอนนี้ทั้งสงบและมั่นคงลงแล้ว เธอยิ่งรู้สึกว่าไม่ค่อยสบายใจ เธอหวังว่าอยากจะใช้วิธีนี้มาชนะใจของชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ยอมรับ

แต่เธอเชื่อว่า สักวันหนึ่ง เขาจะให้เธอกลับมา

มองๆแล้ว สองวันนี้ ได้ยินมาว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นทะเลาะกันแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่ก็ทำให้หน้าของเธอต้องซีดขาวขึ้นมา คำพูดของเธอพึ่งจะพูดออกไป ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นเยือกเย็นขึ้นมาทันที น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา มืดมนและน่ากลัว！

“ผมจะให้คุณไปทำเรื่องเหล่านี้ทำไมกัน กินข้าวอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำหรือยังไง”

“แต่ว่า......แต่ว่าฉันได้ยินว่าพรุ่งนี้ คณาธิปจะแอบไปหาเส้นหมี่ คุณปล่อยเขาแล้ว แต่เขากลับยังไปหาเธอ หรือว่าคุณไม่รู้ว่าพวกเขานั้นทำเรื่องอะไรกันมาก่อนเหรอ?

“ออกไป！”

ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ชายหนุ่มคนนี้หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วขว้างออกไป

ทันใดนั้น หญิงสาวผู้นี้ก็กุมศีรษะเอาไว้แล้วกรีดร้องออกมา เคมีที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจึงรีบพุ่งเข้ามา เกรงว่าเธอจะถูกฆ่าให้ตายคาที่

“คุณแครอท คุณไม่มีธุระอะไรจะมาทำไมกัน คุณอยากตายหรือไง”

เคมีดึงคนไร้สมองคนนี้ออกไป