ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 586

“ทำไมพี่แสงดาวไม่ดูแลพวกเธอแล้วหล่ะ? พวกเธอแกล้งหล่อนอีกแล้วใช่ไหม?”

“เปล่าสักหน่อย? พวกเราเป็นเด็กดีมากนะครับ คุณอาแสงดาวบอกว่า ฉันไม่ได้เป็นพี่เลี้ยงพวกเธอนะ จะให้อยู่เฝ้าพวกเธอสามคนก็ไม่ใช่เรื่อง ฉันจะออกไปใช้ชีวิตของฉันเองบ้าง” คิวคิวพูดเลียนแบบอาสาวของตัวเอง

ไม่รู้ว่าแสงดาวได้พูดแบบนี้ออกมาจริงหรือเปล่า?

รู้เพียงแต่ว่า ท่าทางของคิวคิวเหมือนอาของอย่างกับแกะ

เส้นหมี่พูดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินคิวคิวพูดออกมาแบบนั้น

เรื่องของแสงดาวนั้น เธอได้บอกแสนรักหลายครั้งแล้วว่า เธอยังเด็ก มีความสามารถ ไม่ควรที่จะอยู่แต่บ้านเพื่อดูแลเด็กๆ

แต่แสนรักยืนยันว่า แสงดาวถึงแม้จะหายดีแล้ว แต่ในร่างกายเธอยังมีสารพิษหลงเหลืออยู่ เป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากให้

แสงดาวออกไปใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียว

นอกจากนี้ หลังจากแสนรักและเส้นหมี่ออกไปทำงาน ในบ้านก็จะมีแค่เด็กสามคน และภารานินซึ่งไม่ค่อยสมประกอบ

เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องมีคนอยู่ดูแล

เส้นหมี่จึงตัดสินใจไปคุยเรื่องนี้กับแสงดาว

ไม่ทันที่เธอจะเข้าไปถึงห้องของแสงดาว เธอก็เห็นแสงดาวกำลังเก็บข้าวของอยู่แล้ว

“พี่แสงดาว ทำอะไรค่ะ? เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเก็บกระเป๋าล่ะค่ะ”

เส้นหมี่เห็นท่าไม่ดี รีบเข้าไปแย่งกระเป๋าเดินทางไม่ให้แสงดาวเก็บต่อ

แสงดาวโมโหขึ้นมา เอาเสื้อผ้าโยนใส่บนเตียง แล้วเดินเข้ามาผลักเส้นหมี่ออกไป

“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันอยู่แต่บ้านจนเบื่อจะแย่แล้ว ฉันจะออกไปผจญโลกภายนอก?

“หา!? ผจญโลกภายนอก? พี่จะไปที่ไหน? เดี๋ยวก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว”

“ปีใหม่แล้วยังไง ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรของฉัน เธอไม่ต้องมาห้ามฉัน ใช้ชีวิตของเธอให้ดีก็แล้วกัน อย่ามายุ่งเรื่องของชั้น!”

เธอเก็บของต่ออย่างไม่สบอารมณ์

เส้นหมี่ “…….”

เส้นหมี่กำลังจะออกไปโทรศัพท์หาแสนรักเพื่อจะบอกเขาเรื่องนี้ “เคร้ง!” มีของบางอย่างตกลงมาจากกระเป๋าที่เธอแย่งมา

“นี่คือ…...?”

เธอเห็นรูปผู้ชายในกรอบรูปนั้น

สีหน้าแสงดาวเปลี่ยนไปทันที เข้าถลาเข้ามาหาเส้นหมี่และผลักเธอออกไป แล้วรีบเก็บกรอบรูปนั้นมากอดไว้ตรงหน้าอก

เส้นหมี่ เธอทำบ้าอะไร? มายุ่งกับของของฉันทำไม?

“ฉัน……ฉันเปล่านะ ฉันเพียงแต่…….”

เส้นหมี่ปฏิเสธอย่างเสียงอ่อน

ตอนนี้แสงดาวไม่พอใจและไม่อยากเห็นหน้าเส้นหมี่อีกต่อไป เธอถูกแสงดาวไล่ตะเพิดออกมาจากห้อง และกระแทกปิดประตูห้องอย่างเสียงดัง

มันน่า…..นัก!!

เส้นหมี่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินกลับออกไป

แสงดาวรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

“พี่…. พี่ไม่ได้จะไปไหน แค่อยากออกไปเที่ยวเล่น”

“เที่ยวเล่น? เที่ยวเล่นอะไร ? เที่ยวหาผู้ชายเหรอ!?”

แสนรักแสดงอารมณ์โทสะ

แสนรักชำเลืองไปเห็นกระเป๋าเดินทางใบนั้น เขาใช้ขาถีบเปิดกระเป๋าออก เทของทุกอย่างทิ้งบนเตียง

สิ่งของถูกเทกระจาดอยู่บนเตียง แสนรักก็เห็นกรอบรูปที่มีชายคนนั้น เขาก็รู้ทันทีว่าเป็นคุณชายม็อกโก!“คนที่พี่จะไปหาคือคนในรูปนี้ใช่ไหม?”

แสนรักชี้ไปที่กรอบรูปซ้ำแล้วซ้ำอีก ทุกคำพูดเขาช่างเยือกเย็นและคมกริบดั่งน้ำแข็งที่ถูกลับคม มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก!

แสงดาวหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด

เธอโตกว่าแสนรัก 3 ปี แต่ไม่รู้เพราะอะไร? ทุกครั้งที่เธอเจอแสนรัก ขอเพียงแสนรักมีอารมณ์โกรธอยู่ เธอกลัวแสนรักมากกว่าผู้อาวุโสในบ้านเสียอีก

“พี่…ไปไม่ได้เหรอ?”

“พี่รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร?”

“เขาเป็นเพื่อนรักของเธอไง? ทำไม? พี่หลงรักเพื่อนของน้องไม่ได้เหรอ มันทำให้เธออับอายใช่ไหม?เธอคิดว่าคนอย่างพี่ไม่คู่ควรกับเพื่อนเธอหรือยังไง!?”

ตอนนี้อารมณ์ของแสงดาวระเบิดออกมาแล้ว เธอจ้องหน้าแสนรัก ตั้งแต่เป็นพี่น้องกันมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอเผชิญหน้า

กับแสนรัก

แสนรักชะงักงันไป