ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 62

“ชินชิน น้าต้องกลับแล้ว เย็นมากแล้ว”

“อืม”

ชินจังที่กำลังเล่นเกมอยู่ในห้องตอบกลับเสียงเบามาคำหนึ่ง

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็รีบลุกขึ้น สวมถุงเท้าและเตรียมจะออกไป

“แล้วคืนนี้คุณน้าจะมาไหม ？”

“อะไรนะ？”

“คุณน้าบอกเอง ว่าจะมารักษาให้แด๊ดดี้ทุกคืน”

นิ้วของชินจังยังคงไม่หยุด สองสายตาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอตลอด เด็กคนนี้ หากไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ท่าทีที่ไม่แยแสของเขา คงจะต้องสงสัยเป็นแน่ว่าเขาเป็นคนพูดประโยคนี้หรือเปล่า?

เส้นหมี่หลุบตาลง ช่วงจังหวะหนึ่ง เธอกำลังจะบอกเขา ว่าเธอจะไม่มาอีก

ไม่เพียงแค่จะไม่มาในคืนนี้เท่านั้น ต่อไปเธอก็จะไม่มาอีก ไม่อยากจะมารักษาแด๊ดดี้ของเขาอีกตลอดไป

แต่ว่า เธอยืนอยู่ตรงนี้ มองเห็นศีรษะเล็กๆของเขา และตอนนี้บนโต๊ะเล็กๆในห้องก็ยังมียาวางเอาไว้ ในที่สุด เธอก็พยักหน้าให้

“อืม มา เราก็อย่าเอาแต่ใส่ชุดนอนแล้วไม่นอน รู้ไหม ? น้ามาแล้วจะมาดูเราที่ห้องทันที ตกลงไหม？”

“……”

เมื่อถูกจับได้ เจ้าเด็กน้อยก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

แต่สุดท้าย เขาก็พยักศีรษะน้อยๆให้ จากนั้นก็จดจ่อกับการเล่นเกมของเขาต่อ

เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็จากไปอย่างวางใจ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป อนุบาลเขตเมืองเก่า-

“หม่ามี๊ ในที่สุดก็มาสักที คิดว่าจะไม่เอาลูกที่น่ารักสองคนนี้แล้ว”

มาถึงที่นี่ตอนสี่โมงครึ่ง ก็ไม่ถือว่ามาสาย แต่พอเส้นหมี่มาถึง ก็มีเด็กน้อยสองคนวิ่งแจ้นกันออกมา โถมเข้าสู่อ้อมแขนของเธอแล้วพูดจาออดอ้อนขึ้นมาทันที

แน่นอนว่า คนคนนี้ คือรินจังลูกรัก

ส่วนคิวคิวเอง ก็ยืนเก๊กพร้อมสะพายกระเป๋าใบเล็กอยู่ตรงหน้าคนเป็นแม่

เส้นหมี่ยกยิ้มให้ในทันที ย่อตัวลงแล้วโอบลูกรักทั้งสองคนมาไว้ในอ้อมแขน“หม่ามี๊จะไม่มารับลูกรักทั้งสองคนได้ยังไง ? ต่อให้หม่ามี๊จะไม่อยากได้อะไร ก็ไม่มีทางไม่อยากได้เราทั้งสองคนแน่ๆ”

“จริงเหรอคะ？”

เมื่อหนูรินจังได้ยิน ก็เบิกบานใจอย่างมาก กอดหม่ามี๊แล้วหอมไปฟอดใหญ่

คิวคิวไม่ได้หอมหม่ามี๊ ทำแค่กอดเท่านั้น

ทันทีที่กอด เด็กน้อยที่ฉลาดหลักแหลมก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกายของหม่ามี๊ทันที รอยยิ้มของหม่ามี๊ ดูเหมือนคนกำลังฝืนยิ้ม

หรือว่า……วันนี้หลังจากไปที่นั่นมา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคิวคิวก็มืดมนลงในทันที

คิวคิวเห็นแล้ว ก็รู้สึกโกรธทันที แม้แต่คำว่า“ลงโทษ”ก็ถูกมองข้ามไปโดยปริยาย

【คิวคิว ：หม่ามี๊เป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ รังแกแล้ว ลงโทษก็จบเหรอ ? งั้นฉันชกนายสองหมัด แล้วให้นายลงโทษ แบบนี้มันแก้ปัญหาได้เหรอ ? เรื่องราวไม่ได้ถูกแก้ไขเลย เขาก็ยังจะกำเริบอีก！】

【ชินจัง：……】

ผ่านไปครู่ใหญ่คิวคิวคิดว่าคงไม่มีข้อความอะไรส่งมาแล้ว หน้าจอก็สว่างวาปขึ้น

【ชินจัง：แล้วนายคิดว่าเอายังไงดีล่ะ？】

【คิวคิว：ฉันจะไม่เชื่อเขาอีก จนกว่าเขาจะสำนึกผิดจริงๆ】

【ชินจัง：ดังนั้น คืนนี้ นายจะไม่ให้หม่ามี๊มาแล้วเหรอ？】

【คิวคิว：ใช่！】

【……】

ในที่สุดก็จบการสนทนา ครั้งนี้คิวคิวรอจนหม่ามี๊ทำอาหารเสร็จ ทางฝั่งโน้นก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เขาโกรธเหรอ ?

แต่ว่า มันก็ควรจะเป็นแบบนี้ นี่หม่ามี๊ของพวกเขานะ หากเขาสองคนพี่น้องยังไม่รักและสนใจ แล้วใครจะมารักเธอ ? ปกป้องเธอ? เห็นอกเห็นใจเธอ?

คิวคิวเดินออกมาจากห้องอย่างขุ่นข้องหมองใจ

ในตอนนี้เองเส้นหมี่ก็ยกกับข้าวออกมาพอดี เห็นลูกชายออกมาจากห้องอย่างหงอยเหงาไร้ชีวิตชีวา เธอก็อึ้งไป “ เป็นอะไรไป ? คิวคิว ทำไมจู่ๆถึงได้หน้าเศร้าแบบนี้ ？”