เส้นหมี่ก้มศีรษะลง
ก่อนที่เธอจะเห็นคนตัวเล็กๆสองคนยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นหม่ามี๊ตื่นขึ้นในที่สุด คนตัวเล็กสองคนก็ยืนยิ้มทักทายเธอที่ชั้นล่าง
เส้นหมี่ "..."
"ปี๊ด" ควันโกรธพุ่งออกมาจากหูเธอทันที เมื่อมองดูสิ่งที่เธอสวมอยู่ เธอก็รีบกลับเข้าไปในห้องนอนเหมือนกระต่ายทันที
"ปัง--"
เธอปิดประตูอย่างแน่นหนา
เด็กสองคนนี้มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ พวกเขาเพิ่งบอกว่าแด๊ดดี้ของพวกเขาให้เธอพาพวกเขากลับบ้าน หมายความว่าเป็นแด๊ดดี้ของพวกเขาที่พาพวกเขามา
ในที่สุดหัวใจที่ร้อนรนของเส้นหมี่ก็สงบลง
แต่เธอไม่รู้ว่าทันทีที่เธอปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยสองคนที่อยู่ชั้นล่างก็หายไปในทันที
"แด๊ดดี้นี่ยังไง ไม่ยอมกลับบ้าน มานอนนี่ หลังจากหม่ามี๊เข้ามา เขาก็จากไปโดยไม่ทักทาย เขายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า"
เป็นอิคคิวที่พูดแบบนี้
เด็กยังคงไม่เข้าใจบางสิ่งเกี่ยวกับผู้ใหญ่ แม้ว่าพวกเขาจะฉลาดมากก็ตาม
ชินจังไม่ได้พูดอะไร
เขามีลางสังหรณ์อยู่แล้ว เนื่องจากเขาถูกแด๊ดดี้เลี้ยงมา
แต่เมื่อเห็นแด๊ดดี้ขับรถออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยตาของตัวเอง และกลับมาดูดำดูดีหม่ามี๊ที่อยู่บ้านบนอีก เขาก็ผิดหวังกับแด๊ดดี้อยู่มาก
"เรื่องนี้ฉันจัดการได้ อย่าให้หม่ามี๊รู้ก็พอ"
สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงสั่งน้องชาย
อิคคิวเม้มปาก แม้ว่าเขาจะลังเลมาก แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ยังคงฟังพี่ชายของเขา
บ่ายวันนี้แม่ลูกจึงกลับบ้านด้วยกัน
ด้วยคำพูดของลูกชายสองคนนี้ แน่นอนว่าเส้นหมี่ไม่สงสัยอีกต่อไป หลังจากกลับมาบ้าน เธอก็เริ่มเตรียมอาหารเย็นกับคนใช้
"ชินจังถามแด๊ดดี้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ หม่ามี๊กำลังจะทำอาหาร"
"ครับ"
ชินจังที่กำลังเล่นกับน้องสาวตอบตกลง และเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อโทรหาแด๊ดดี้
ไม่กี่นาทีต่อมาแสนรักซึ่งอยู่ในสำนักงานชั้นบนของหิรัญชากรุ๊ปก็เห็นโทรศัพท์มือถือสั่นบนโต๊ะ เขาเหลือบมองที่หมายเลขที่โทรเข้ามา ก่อนจะเอื้อมมือออกไปกดโหมดห้ามรบกวน
เคมี "..."
ไม่ใช่มั้ง ไม่รับโทรศัพท์ที่บ้านด้วยเหรอ
เคมีรู้สึกประหลาดใจมาก
แต่เขาไม่กล้าพูด จึงพูดเกี่ยวกับคดีในซาจากรุ๊ปเมื่อวานนี้ต่อ
"..."
เคมีรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริงๆ เพราะเขารู้สึกว่าเมื่อได้ทำไปแล้ว มันอาจทำให้คนสองคนเกลียดกันอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงไม่พูดถึงมันในตอนแรก
แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้เหตุการณ์ดังกล่าว
"ระหว่างทางพยานหลักฐานของเรามีปัญหา วิดีโอซีดีที่เดิมยื่นต่อศาลนั้น ภายหลังคณาธิปก็ยื่นวีดีโอฉบับเดียวกันไป แต่ของเขามีความครอบคลุมมากกว่าของเรา"
"ครอบคลุมมากกว่าหรอ"
"ใช่ คือ...รวมถึงส่วนที่เขาคุกเข่าต่อหน้าคุณท่านที่เราแก้ไขก่อนหน้านี้ด้วย"
ยิ่งเคมีพูดเสียงของเขาก็ยิ่งต่ำลง แทบจะก้มศีรษะลงบนหน้าอกของเขา
เสียงนั้นลดลง และแน่นอนว่าบรรยากาศในสำนักงานก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก ทุกเสียงเงียบสงบ และฉากก็หยุดนิ่งราวกับเหลือเพียงลมหายใจเย็นของชายที่อยู่ตรงข้ามเท่านั้น
"แสดงว่าเทปต้นฉบับของฉันถูกขโมยไปหรอ"
"..."
"ใครเป็นคนเอาไป เธอหรอ" เขาพูดรอดไรฟันออกมาทีละคำ
ไม่!!
เคมีเงยหน้าขึ้นทันที และรีบอธิบายแทนเส้นหมี่ "ท่านประธาน ผมเชื่อว่าที่นายหญิงทำต้องมีเหตุผล เพราะสุดท้ายซาจากรุ๊ปก็แพ้คดี และพวกเขาก็สารภาพผิดหลังจากนายหญิงไป"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก